به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره روم سی امین سوره و از سوره های مکی قرآن است که در جزء ۲۱ جای دارد. وجه تسمیه این سوره به «روم» در پیشگویی شکست رومیان از ایرانیان و در آینده نزدیک شکست ایرانیان از رومیان بوده است. کلمه روم در آغاز این سوره بعد از حروف مقطعه به کار رفته است.

سوره روم از وعده نصرت الهی و سیر آفاقی و انفسی سخن می گوید و به تبیین بخشی از قوانین تشریعی و تکوینی مانند مسأله ازدواج، مودت و رحمت فطری میان انسان ها، دستگیری از نیازمندان و نهی از رباخواری پرداخته است.

از آیات مشهور این سوره آیه فطرت است که به سرشت الهی و نوع آفرینش انسان ها پرداخته و گرایش انسان به خدا و دین را فطری و برخاسته از درون آن می داند.

تلاوت مجلسی سوره روم آیات ۱-۳۸



بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الم ﴿۱﴾

الف لام میم (۱)

غلبت الروم ﴿۲﴾

رومیان شکست خوردند (۲)

فی أدنی الأرض وهم من بعد غلبهم سیغلبون ﴿۳﴾

در نزدیکترین سرزمین و[لی] بعد از شکستشان در ظرف چند سالی به زودی پیروز خواهند گردید (۳)

فی بضع سنین لله الأمر من قبل ومن بعد ویومئذ یفرح المؤمنون ﴿۴﴾

[فرجام] کار در گذشته و آینده از آن خداست و در آن روز است که مؤمنان از یاری خدا شاد می گردند (۴)

بنصر الله ینصر من یشاء وهو العزیز الرحیم ﴿۵﴾

هر که را بخواهد یاری می کند و اوست شکست ناپذیر مهربان (۵)

وعد الله لا یخلف الله وعده ولکن أکثر الناس لا یعلمون ﴿۶﴾

وعده خداست خدا وعده اش را خلاف نمی کند ولی بیشتر مردم نمی دانند (۶)

یعلمون ظاهرا من الحیاة الدنیا وهم عن الآخرة هم غافلون ﴿۷﴾

از زندگی دنیا ظاهری را می شناسند و حال آنکه از آخرت غافلند (۷)

أولم یتفکروا فی أنفسهم ما خلق الله السماوات والأرض وما بینهما إلا بالحق وأجل مسمی وإن کثیرا من الناس بلقاء ربهم لکافرون ﴿۸﴾

آیا در خودشان به تفکر نپرداخته اند خداوند آسمانها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حق و تا هنگامی معین نیافریده است و [با این همه] بسیاری از مردم لقای پروردگارشان را سخت منکرند (۸)

أولم یسیروا فی الأرض فینظروا کیف کان عاقبة الذین من قبلهم کانوا أشد منهم قوة وأثاروا الأرض وعمروها أکثر مما عمروها وجاءتهم رسلهم بالبینات فما کان الله لیظلمهم ولکن کانوا أنفسهم یظلمون ﴿۹﴾

آیا در زمین نگردیده اند تا ببینند فرجام کسانی که پیش از آنان بودند چگونه بوده است آنها بس نیرومندتر از ایشان بودند و زمین را زیر و رو کردند و بیش از آنچه آنها آبادش کردند آن را آباد ساختند و پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند بنابراین خدا بر آن نبود که بر ایشان ستم کند لیکن خودشان بر خود ستم میکردند (۹)

ثم کان عاقبة الذین أساءوا السوأی أن کذبوا بآیات الله وکانوا بها یستهزئون ﴿۱۰﴾

آنگاه فرجام کسانی که بدی کردند [بسی] بدتر بود [چرا] که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به ریشخند می گرفتند (۱۰)

الله یبدأ الخلق ثم یعیده ثم إلیه ترجعون ﴿۱۱﴾

خداست که آفرینش را آغاز و سپس آن را تجدید می کند آنگاه به سوی او بازگردانیده می شوید (۱۱)

ویوم تقوم الساعة یبلس المجرمون ﴿۱۲﴾

و روزی که قیامت برپا شود مجرمان نومید می گردند (۱۲)

ولم یکن لهم من شرکائهم شفعاء وکانوا بشرکائهم کافرین ﴿۱۳﴾

و برای آنان از شریکانشان شفیعانی نیست و خود منکر شریکان خود می شوند (۱۳)

ویوم تقوم الساعة یومئذ یتفرقون ﴿۱۴﴾

و روزی که رستاخیز برپا گردد آن روز [مردم] پراکنده می شوند (۱۴)

فأما الذین آمنوا وعملوا الصالحات فهم فی روضة یحبرون ﴿۱۵﴾

اما کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند در گلستانی شادمان می گردند (۱۵)

وأما الذین کفروا وکذبوا بآیاتنا ولقاء الآخرة فأولئک فی العذاب محضرون ﴿۱۶﴾

و اما کسانی که کافر شده و آیات ما و دیدار آخرت را به دروغ گرفته اند پس آنان در عذاب حاضر آیند (۱۶)

فسبحان الله حین تمسون وحین تصبحون ﴿۱۷﴾

پس خدا را تسبیح گویید آنگاه که به عصر درمی آیید و آنگاه که به بامداد درمی شوید (۱۷)

وله الحمد فی السماوات والأرض وعشیا وحین تظهرون ﴿۱۸﴾

و ستایش از آن اوست در آسمانها و زمین و شامگاهان و وقتی که به نیمروز می رسید (۱۸)

یخرج الحی من المیت ویخرج المیت من الحی ویحیی الأرض بعد موتها وکذلک تخرجون ﴿۱۹﴾

زنده را از مرده بیرون می آورد و مرده را از زنده بیرون می آورد و زمین را بعد از مرگش زنده می سازد و بدین گونه [از گورها] بیرون آورده می شوید (۱۹)

ومن آیاته أن خلقکم من تراب ثم إذا أنتم بشر تنتشرون ﴿۲۰﴾

و از نشانه های او این است که شما را از خاک آفرید پس بناگاه شما [به صورت] بشری هر سو پراکنده شدید (۲۰)

ومن آیاته أن خلق لکم من أنفسکم أزواجا لتسکنوا إلیها وجعل بینکم مودة ورحمة إن فی ذلک لآیات لقوم یتفکرون ﴿۲۱﴾

و از نشانه های او اینکه از [نوع] خودتان همسرانی برای شما آفرید تا بدانها آرام گیرید و میانتان دوستی و رحمت نهاد آری در این [نعمت] برای مردمی که می اندیشند قطعا نشانه هایی است (۲۱)

ومن آیاته خلق السماوات والأرض واختلاف ألسنتکم وألوانکم إن فی ذلک لآیات للعالمین ﴿۲۲﴾

و از نشانه های [قدرت] او آفرینش آسمانها و زمین و اختلاف زبانهای شما و رنگهای شماست قطعا در این [امر نیز] برای دانشوران نشانه هایی است (۲۲)

ومن آیاته منامکم باللیل والنهار وابتغاؤکم من فضله إن فی ذلک لآیات لقوم یسمعون ﴿۲۳﴾

و از نشانه های [حکمت] او خواب شما در شب و [نیم] روز و جستجوی شما [روزی خود را] از فزونبخشی اوست در این [معنی نیز] برای مردمی که می شنوند قطعا نشانه هایی است (۲۳)

ومن آیاته یریکم البرق خوفا وطمعا وینزل من السماء ماء فیحیی به الأرض بعد موتها إن فی ذلک لآیات لقوم یعقلون ﴿۲۴﴾

و از نشانه های او [اینکه] برق را برای شما بیمآور و امیدبخش می نمایاند و از آسمان به تدریج آبی فرو می فرستد که به وسیله آن زمین را پس از مرگش زنده می گرداند در این [امر هم] برای مردمی که تعقل می کنند قطعا نشانه هایی است (۲۴)

ومن آیاته أن تقوم السماء والأرض بأمره ثم إذا دعاکم دعوة من الأرض إذا أنتم تخرجون ﴿۲۵﴾

و از نشانه های او این است که آسمان و زمین به فرمانش برپایند پس چون شما را با یک بار خواندن فرا خوان د بناگاه [از گورها] خارج می شوید (۲۵)

وله من فی السماوات والأرض کل له قانتون ﴿۲۶﴾

و هر که در آسمانها و زمین است از آن اوست همه او را گردن نهاده اند (۲۶)

وهو الذی یبدأ الخلق ثم یعیده وهو أهون علیه وله المثل الأعلی فی السماوات والأرض وهو العزیز الحکیم ﴿۲۷﴾

و اوست آن کس که آفرینش را آغاز می کند و باز آن را تجدید می نماید و این [کار] بر او آسانتر است و در آسمانها و زمین نمونه والا[ی هر صفت برتر] از آن اوست و اوست شکست ناپذیر سنجیده کار (۲۷)

ضرب لکم مثلا من أنفسکم هل لکم من ما ملکت أیمانکم من شرکاء فی ما رزقناکم فأنتم فیه سواء تخافونهم کخیفتکم أنفسکم کذلک نفصل الآیات لقوم یعقلون ﴿۲۸﴾

[خداوند] برای شما از خودتان مثلی زده است آیا در آنچه به شما روزی داده ایم شریکانی از بردگانتان دارید که در آن [مال با هم] مساوی باشید و همان طور که شما از یکدیگر بیم دارید از آنها بیم داشته باشید این گونه آیات خود را برای مردمی که می اندیشند به تفصیل بیان می کنیم (۲۸)

بل اتبع الذین ظلموا أهواءهم بغیر علم فمن یهدی من أضل الله وما لهم من ناصرین ﴿۲۹﴾

نه [این چنین نیست] بلکه کسانی که ستم کرده اند بدون هیچ گونه دانشی هوسهای خود را پیروی کرده اند پس آن کس را که خدا گمراه کرده چه کسی هدایت می کند و برای آنان یاورانی نخواهد بود (۲۹)

فأقم وجهک للدین حنیفا فطرت الله التی فطر الناس علیها لا تبدیل لخلق الله ذلک الدین القیم ولکن أکثر الناس لا یعلمون ﴿۳۰﴾

پس روی خود را با گرایش تمام به حق به سوی این دین کن با همان سرشتی که خدا مردم را بر آن سرشته است آفرینش خدای تغییرپذیر نیست این است همان دین پایدار ولی بیشتر مردم نمی دانند (۳۰)

منیبین إلیه واتقوه وأقیموا الصلاة ولا تکونوا من المشرکین ﴿۳۱﴾

به سویش توبه برید و از او پروا بدارید و نماز را برپا کنید و از مشرکان مباشید (۳۱)

من الذین فرقوا دینهم وکانوا شیعا کل حزب بما لدیهم فرحون ﴿۳۲﴾

از کسانی که دین خود را قطعه قطعه کردند و فرقه فرقه شدند هر حزبی بدانچه پیش آنهاست دلخوش شدند (۳۲)

وإذا مس الناس ضر دعوا ربهم منیبین إلیه ثم إذا أذاقهم منه رحمة إذا فریق منهم بربهم یشرکون ﴿۳۳﴾

و چون مردم را زیانی رسد پروردگار خود را در حالی که به درگاه او توبه می کنند می خوانند و آنگاه که از جانب خود رحمتی به آنان چشانید بناگاه دسته ای از ایشان به پروردگارشان شرک می آورند (۳۳)

لیکفروا بما آتیناهم فتمتعوا فسوف تعلمون ﴿۳۴﴾

بگذار تا به آنچه بدانها عطا کرده ایم کفران ورزند [بگو] برخوردار شوید زودا که خواهید دانست (۳۴)

أم أنزلنا علیهم سلطانا فهو یتکلم بما کانوا به یشرکون ﴿۳۵﴾

یا [مگر] حجتی بر آنان نازل کرده ایم که آن [حجت] در باره آنچه با [خدا] شریک می گردانیده اند سخن می گوید (۳۵)

وإذا أذقنا الناس رحمة فرحوا بها وإن تصبهم سیئة بما قدمت أیدیهم إذا هم یقنطون ﴿۳۶﴾

و چون مردم را رحمتی بچشانیم بدان شاد می گردند و چون به [سزای] آنچه دستاورد گذشته آنان است صدمه ای به ایشان برسد بناگاه نومید می شوند (۳۶)

أولم یروا أن الله یبسط الرزق لمن یشاء ویقدر إن فی ذلک لآیات لقوم یؤمنون ﴿۳۷﴾

آیا ندانسته اند که [این] خداست که روزی را برای هر کس که بخواهد فراخ یا تنگ می گرداند قطعا در این [امر] برای مردمی که ایمان می آورند عبرتهاست (۳۷)

فآت ذا القربی حقه والمسکین وابن السبیل ذلک خیر للذین یریدون وجه الله وأولئک هم المفلحون ﴿۳۸﴾

پس حق خویشاوند و تنگدست و در راهمانده را بده این [انفاق] برای کسانی که خواهان خشنودی خدایند بهتر است و اینان همان رستگارانند (۳۸)

انتهای پیام/