به گزارش خبرگزاری تسنیم از اردبیل ، موسی بن جعفر، معروف به امام موسی کاظم و ملقب به کاظم و باب الحوائج هفتمین امام شیعیان دوازده امامی است.

وی در سال ۱۲۸ قمری، همزمان با انتقال قدرت از امویان به عباسیان متولد شد و در سال ۱۴۸ق پس از شهادت پدرش، امام صادق(ع)، به امامت رسید، دوران ۳۵ ساله امامت او با خلافت منصور، هادی، مهدی و هارون عباسی همزمان بود. ایشان چندین بار توسط مهدی و هارون عباسی زندانی شد و در سال ۱۸۳ق در زندان سندی بن شاهک به شهادت رسید و با شهادت وی، امامت به فرزندش علی بن موسی(ع) منتقل شد.

دوره امامت امام کاظم(ع) با اوج قدرت خلافت عباسی همزمان بود و او در برابر حکومت وقت، تقیه می کرد و شیعیان را نیز به این کار سفارش می نمود؛ از این رو موضع گیری صریحی از امام هفتم شیعیان در برابر خلفای عباسی و قیام های علوی مانند قیام شهید فخ گزارش نشده است. با وجود این، وی در مناظره و گفتگو با خلفای عباسی و دیگران تلاش می کرد از خلافت عباسیان مشروعیت زدایی کند.

مناظرات و گفتگوهایی از موسی بن جعفر با برخی عالمان یهودی و مسیحی در منابع تاریخی و حدیثی نقل شده که در پاسخ به پرسش های آنان بوده است. در کتاب مسند الامام الکاظم بیش از سه هزار حدیث از وی گردآوری شده که شماری از آنها را برخی از اصحاب اجماع روایت کرده اند.

امام کاظم(ع) برای ارتباط با شیعیان، سازمان وکالت را گسترش داد و در مناطق مختلف، افرادی را به عنوان وکیل تعیین کرد. از سوی دیگر، حیات امام کاظم(ع) همزمان با بروز انشعاباتی در شیعه بود و فرقه های اسماعیلیه، فطحیه و ناووسیه با آغاز امامت او و فرقه واقفیه پس از شهادت او شکل گرفت.

منابع شیعه و سنی، علم عبادت، بردباری و بخشندگی وی را ستوده و او را کاظم و عبد صالح لقب داده اند. بزرگان اهل سنت به امام هفتم شیعیان به عنوان یک عالم دینی احترام می گذاشته و همچون شیعیان به زیارت قبر او می رفته اند. حرم امام کاظم(ع) و حرم نوه اش امام جواد(ع) در منطقه کاظمین در شمال بغداد، به حرم کاظمین شهرت دارد و زیارتگاه مسلمانان به ویژه شیعیان است.

امام موسی کاظم(ع) به خاطر صبر زیاد و به این دلیل که خشمش را فرومی خورد، به کاظم ملقب شد و همچنین به این دلیل که نسبت به کسانی که به او بد کرده اند مهربان و بخشنده بوده است به این نام نامیده شده است.

به نوشته ابن خلکان، وقتی کسی از او بدگویی می کرد هدیه های برایش می فرستاد.گفته می شود که مردی در حضور امام موسی کاظم (ع) به جدش علی بن ابیطالب(ع) توهین کرد و همراهان ایشان خواستند به مرد حمله کنند، این امام بزرگوار مانع از این کار شد.

به گفته فخری دلیل حبس نهایی امام موسی کاظم(ع) این بود که چند تن از خویشاوندانش که به او حسادت می کردند، خبرهای دروغ هارون الرشید می بردند بر این مردم، امام را می دانستند و حق خمس خود را به او می دادند و اینکه امام موسی کاظم(ع) قصد خروج دارد.

این گزارش ها آنقدر تکرار شد که خلیفه را نگران کرد. در آن سال هارون به سفر حج رفت. در راه وقتی به مدینه رسید کاظم را دستگیر کرده با خود به بغداد آورد و در زندانی تحت حراست سندی بن شاهک در حبس قرار داد.



به نقل از فخری، هارون در رقه بود که دستور قتل امام موسی کاظم( ع) را صادر کرد و پس از مسمومیت امام، به گفتهٔ فخری، چند نفر به عنوان شاهد به کرخ فرستاده شدند تا شهادت دهند که آنها بر اثر مرگ طبیعی از دنیا رفته بودند. امام موسی کاظم ( ع ) سپس در قبرستان قریش در سمت جنوبی بغداد به خاک سپرده شد. محل خاکسپاری اش قبرستانی در خارج از بغداد بود اما به زودی محل مراجعه به زائرین شد و شهری به نام کاظمیه(شهر امام کاظم) در اطراف آن ایجاد شد و نیز مدرسه علمیه ای نیز در این شهر شکل گرفت که هنوز به محل مراجعه به دانشجویان سراسر دنیاست.

انتهای پیام/۱۴۴/ی