به گزارش مشرق، حسن رحیم پور ازغدی عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی در چهارمین و پنجمین یادداشت کرونایی در کانال تلگرامی خود به چند پرسش کلامی و نیز نسبت طاعون عصرمدرن با سبک زندگی پرداخته است:

خداباوری های غیرتوحیدی، وقتی اوضاع بشر درهم می ریزد، اشتباها وارد یک بورس رقابت معنوی! با قواعد هستی می شوند، گویی قواعدی هست که ازبالا به خدای خیر دیکته شده و دست او را بسته است. در غوغای «پرستش زندگی» وقتی آمار مردگان، میلیونی شود و ترس ناعلاجی مرگ، شادی های کور و غم های کر را عقیم کند، همه کم کم به لحظات ملکوتی ( غلط کردیم ) نزدیک می شوند و صدای (امن یجیب المضطر؟) به ۱۲۰ زبان زنده دنیا شنیده خواهد شد.

اما دوقطبی («خشم خدا» یا «کار میکروب»؟) در الاهیاتی که اساسا به «شر مطلق» و «فاعل مستقلی» قائل نیست، بی معناست.

دوستان، شاید آدمها کم کم مجبور شوند روزهایشان را بشمارند و شب ها، شاد از اینکه یک روز دیگر زنده مانده اند. فرشته مرگ بدون تبعیض، لبخند می زند و پرسش از «الاهیات بیماری»، «فلسفه رنج» و «غایت لذت»، باعث خارش ذهن هایی می شود که عادت به اندیشیدن نداشته اند. آنان که برای زندگی، هدفی جز «زندگی» و کمی بیشتر ماندن، به رسمیت نمی شناسند کلافه خواهند شد.

در ماه های پساکرونا کسانی از سر جد یا هزل گفتند این ویروس، مذهبی بود و بر ابتهال و تضرع بشر افزود. لامذهب هم می تواند گفته باشد این خدا کجاست و چرا معجزه نمی کند؟! هر دو یک خطا کردند.

اشیا و پدیده ها نیستند که متصف به دینی و سکولار می شوند. این ها صفت رویکرد بشر به اشیا و پدیده هاست، نه صفت خودآنها.

وقتی قوانین طبیعی و فراطبیعی به یک اندازه، الاهی است چرا خدا را تنها در اتفاقات خاص باید جست؟ خاصه آنکه محمد ص میفرمود فرشتگان صدای آنانکه همواره خدای رامیخوانند از آنانکه تنها اضطرارا اورا صدامیزنند، دقیقا تشخیص میدهند.

همه در اضطرار و رنج، تا اطلاع ثانوی، مذهبی یا دستکم معنوی می شوند امااغلب آیین ها نمی توانند «بهداشت و پیشگیری و معالجه» را در کنار «صبر و استغفار و توسل»، بی تناقض بفهمند.

پیامبری که گفت فقر، بیماری و صدای پای مرگ، آدم ها را کمی آدم می کند و گفت بدون اراده خداوند ، همه و هیچ، مساوی است و ما ازاساس، مال اوییم و به آغوش او باز خواهیم گشت و «مرگ» را دیدار دوست خواند، همو زندگی را از «مقدسات» و جان آدمی را «خط قرمز» خداوند خواند. ایمان بدون «الاهیات منسجم» ، در بحران ها، آچمز شده و بیچارگی انسان، نشان بی معنایی زندگی می شود. اما سخنگوی خداوند که از توکل و توحید میگفت، باز چرا به رسالت عقل و تجربه، توجه میداد؟

خوانده اید که چگونه از الاهیات «بدن به مثابه امانت» میگفت که لباس ها را گاه بگاه در آب بجوشانید، مسواک را قانون، «بهداشت» را حق الناس و «سلامت» را مقدس، و طبابت را «عبادت» خواند وهمه بیماری ها مگر اجل قطعی را قابل درمان دانست؟

در هزاره پیش، از استنشاق و قرقره و تغذیه سالم، مبارزه با «همه چیزخواری»، حفظ فاصله اجتماعی با حیوانات از خوک تا خفاش، والبته رعایت حقوق حیوان، تعادل در سبک زندگی و پرهیز از مواد مخدر و الکل و از روابط جنسی بدون کنترل و از غسل و شستشوهای روزانه و هفتگی و ازطهارت ونجاست وضرورت معطر بودن گفت در عصری که حمام هم رسم نبود ؟ و در جهانی که هنوز در قرن ۲۱، میلیاردها انسان، مشکل توالت دارند و سازمان ملل، روز جهانی توالت! اعلام کرده و اینک در سال ۲۰۲۰ آمار می دهد که سه میلیارد انسان حتی به آب و صابون در خانه دسترسی ندارند و چهارونیم میلیارد نفر از توالت بهداشتی محرومند! بگذریم از خو گرفتگان با نجاست و آنانکه طهارت نمی دانند و پاکی را نمیشناسند.