به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «گذشته حیاتی؛ توسعه معماری و شکل گیری میراث ایران: ۱۳۵۰ – ۱۳۷۰» نوشته علی مظفری و نایجل وست بروک به تازگی با ترجمه وحید موسوی داور در ۳۷۵ صفحه و بهای ۱۷۵ هزار تومان توسط انتشارات شیرازه کتاب ما منتشر شده است.

معماری همچون حوزه ای دارای همگرایی با توسعه در یک سو و میراث در سوی دیگر، می تواند حوزه ای منتخب باشد برای مطالعه تأثیرات توسعه ای بر سنت و میراث و عکس العمل هایی هویتی که این تأثیرات ایجاد می کنند. آشکار است که طرح های مدرن ساز توسعه، محرک هایی اساسی هستند برای تحولات تاریخی در تمامی جهان، و ایران سده اخیر نیز از این قاعده مستثنی نبوده است. همچنینتردیدی هم نیست که توسعه باعث تضعیف سنت ها و تغییر چشم اندازهای تاریخی می شود و بنابراین، واکنش هایی را نیز در تمامی حوزه های اجتماعی و سیاسی برمی انگیزد.

مدعای کتاب حاضر آن است که رابطه میان اصالت و هویت و میراث در یک سو و توسعه در سوی دیگر، به بهترین نحوی به واسطهٔ طراحی معماری به موضوع تجربه روزانه و جسمانی، ملموس و نزدیک تبدیل شده و از این رو قابل درک، تحلیل و بررسی است. با تکیه بر چنین مدعایی، کتاب حاضر با جزئی نگری، به مطالعه طرح های معماری و گفتمان های ناظر بر ساخت بناها و شهرک سازی ها در دو دهه ۱۳۵۰ و ۱۳۷۰ می پردازد. یعنی از زمانی که تبعات توسعه، معماران ایرانی را به لزوم توجه به این امر فراخواند تا زمانی که بار دیگر جامعه معماری کشور مشارکت فعالی را در طرح های توسعه ای در کشور عهده دار شد.

علی مظفری، همکار تحقیقاتی در مرکز کشورهای مسلمان و جوامع، دانشگاه استرالیای غربی است. وی در دانشگاه تهران در رشته معماری تحصیل کرده و بیش از پانزده سال سابقه معماری و طراحی شهری در ایران و استرالیا دارد. علایق تحقیقاتی وی شامل انسان شناسی مکان، زیبایی شناسی شهری، شهر اسلامی و موزه ها و میراث فرهنگی است. از دیگر کتاب های منتشر شده او در ایران می توان به «شکل دهی به هویت ملی در ایران» اشاره کرد.