به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره نور بیست و چهارمین سوره قرآن و از سوره های مدنی که در جزء ۱۸ قرآن جای گرفته است. این سوره را از آن جهت نور می نامند که کلمه نور ۷ بار در آن به کار رفته و آیه نور در آن آمده است. سوره نور احکام فقهی بسیاری چون حد زنا و نسبت زنا دادن (قذف) و واجب بودن حجاب برای زنان را بیان می کند. همچنین در این سوره به ماجرای افک و مسائل مربوط به نکاح و افترا، بهتان، تهمت اشاره شده و از اشاعه فحشا نهی شده است. در فضیلت تلاوت این سوره، از جمله روایت شده است هر کس سوره نور را قرائت کند، خداوند به تعداد تمام مردان و زنان مؤمن در گذشته و در آینده به او ده حسنه می دهد و اینکه از حقوق دختر بر پدر آن است که سوره نور را به او آموزش دهد.

تلاوت مجلسی سوره مبارکه نور آیات ۱-۲۰

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خداوند رحمتگر مهربان

سورة أنزلناها وفرضناها وأنزلنا فیها آیات بینات لعلکم تذکرون ﴿۱﴾

[این] سوره ای است که آن را نازل و آن را فرض گردانیدیم و در آن آیاتی روشن فرو فرستادیم باشد که شما پند پذیرید (۱)

الزانیة والزانی فاجلدوا کل واحد منهما مائة جلدة ولا تأخذکم بهما رأفة فی دین الله إن کنتم تؤمنون بالله والیوم الآخر ولیشهد عذابهما طائفة من المؤمنین ﴿۲﴾

به هر زن زناکار و مرد زناکاری صد تازیانه بزنید و اگر به خدا و روز بازپسین ایمان دارید در [کار] دین خدا نسبت به آن دو دلسوزی نکنید و باید گروهی از مؤمنان در کیفر آن دو حضور یابند (۲)

الزانی لا ینکح إلا زانیة أو مشرکة والزانیة لا ینکحها إلا زان أو مشرک وحرم ذلک علی المؤمنین ﴿۳﴾

مرد زناکار جز زن زناکار یا مشرک را به همسری نگیرد و زن زناکار جز مرد زناکار یا مشرک را به زنی نگیرد و بر مؤمنان این [امر] حرام گردیده است (۳)

والذین یرمون المحصنات ثم لم یأتوا بأربعة شهداء فاجلدوهم ثمانین جلدة ولا تقبلوا لهم شهادة أبدا وأولئک هم الفاسقون ﴿۴﴾

و کسانی که نسبت زنا به زنان شوهردار می دهند سپس چهار گواه نمی آورند هشتاد تازیانه به آنان بزنید و هیچگاه شهادتی از آنها نپذیرید و اینانند که خود فاسقند (۴)

إلا الذین تابوا من بعد ذلک وأصلحوا فإن الله غفور رحیم ﴿۵﴾

مگر کسانی که بعد از آن [بهتان] توبه کرده و به صلاح آمده باشند که خدا البته آمرزنده مهربان است (۵)

والذین یرمون أزواجهم ولم یکن لهم شهداء إلا أنفسهم فشهادة أحدهم أربع شهادات بالله إنه لمن الصادقین ﴿۶﴾

و کسانی که به همسران خود نسبت زنا می دهند و جز خودشان گواهانی [دیگر] ندارند هر یک از آنان [باید] چهار بار به خدا سوگند یاد کند که او قطعا از راستگویان است (۶)

والخامسة أن لعنت الله علیه إن کان من الکاذبین ﴿۷﴾

و [گواهی در دفعه] پنجم این است که [شوهر بگوید] لعنت خدا بر او باد اگر از دروغگویان باشد (۷)

ویدرأ عنها العذاب أن تشهد أربع شهادات بالله إنه لمن الکاذبین ﴿۸﴾

و از [زن] کیفر ساقط می شود در صورتی که چهار بار به خدا سوگند یاد کند که [شوهر] او جدا از دروغگویان است (۸)

والخامسة أن غضب الله علیها إن کان من الصادقین ﴿۹﴾

و [گواهی] پنجم آنکه خشم خدا بر او باد اگر [شوهرش] از راستگویان باشد (۹)

ولولا فضل الله علیکم ورحمته وأن الله تواب حکیم ﴿۱۰﴾

و اگر فضل و رحمت خدا بر شما نبود و اینکه خدا توبه پذیر سنجیده کار است [رسوا می شدید] (۱۰)

إن الذین جاءوا بالإفک عصبة منکم لا تحسبوه شرا لکم بل هو خیر لکم لکل امرئ منهم ما اکتسب من الإثم والذی تولی کبره منهم له عذاب عظیم ﴿۱۱﴾

در حقیقت کسانی که آن بهتان [داستان افک] را [در میان] آوردند دسته ای از شما بودند آن [تهمت] را شری برای خود تصور مکنید بلکه برای شما در آن مصلحتی [بوده] است برای هر مردی از آنان [که در این کار دست داشته] همان گناهی است که مرتکب شده است و آن کس از ایشان که قسمت عمده آن را به گردن گرفته است عذابی سخت خواهد داشت (۱۱)

لولا إذ سمعتموه ظن المؤمنون والمؤمنات بأنفسهم خیرا وقالوا هذا إفک مبین ﴿۱۲﴾

چرا هنگامی که آن [بهتان] را شنیدید مردان و زنان مؤمن گمان نیک به خود نبردند و نگفتند این بهتانی آشکار است (۱۲)

لولا جاءوا علیه بأربعة شهداء فإذ لم یأتوا بالشهداء فأولئک عند الله هم الکاذبون ﴿۱۳﴾

چرا چهار گواه بر [صحت] آن [بهتان] نیاوردند پس چون گواهان [لازم] را نیاورده اند اینانند که نزد خدا دروغگویانند (۱۳)

ولولا فضل الله علیکم ورحمته فی الدنیا والآخرة لمسکم فی ما أفضتم فیه عذاب عظیم ﴿۱۴﴾

و اگر فضل خدا و رحمتش در دنیا و آخرت بر شما نبود قطعا به [سزای] آنچه در آن به دخالت پرداختید به شما عذابی بزرگ می رسید (۱۴)

إذ تلقونه بألسنتکم وتقولون بأفواهکم ما لیس لکم به علم وتحسبونه هینا وهو عند الله عظیم ﴿۱۵﴾

آنگاه که آن [بهتان] را از زبان یکدیگر می گرفتید و با زبانهای خود چیزی را که بدان علم نداشتید می گفتید و می پنداشتید که کاری سهل و ساده است با اینکه آن [امر] نزد خدا بس بزرگ بود (۱۵)

ولولا إذ سمعتموه قلتم ما یکون لنا أن نتکلم بهذا سبحانک هذا بهتان عظیم ﴿۱۶﴾

و [گر نه] چرا وقتی آن را شنیدید نگفتید برای ما سزاوار نیست که در این [موضوع] سخن گوییم [خداوندا] تو منزهی این بهتانی بزرگ است (۱۶)

یعظکم الله أن تعودوا لمثله أبدا إن کنتم مؤمنین ﴿۱۷﴾

خدا اندرزتان می دهد که هیچ گاه دیگر مثل آن را اگر مؤمنید تکرار نکنید (۱۷)

ویبین الله لکم الآیات والله علیم حکیم ﴿۱۸﴾

و خدا برای شما آیات [خود] را بیان می کند و خدا دانای سنجیده کار است (۱۸)

إن الذین یحبون أن تشیع الفاحشة فی الذین آمنوا لهم عذاب ألیم فی الدنیا والآخرة والله یعلم وأنتم لا تعلمون ﴿۱۹﴾

کسانی که دوست دارند که زشتکاری در میان آنان که ایمان آورده اند شیوع پیدا کند برای آنان در دنیا و آخرت عذابی پر درد خواهد بود و خدا[ست که] می داند و شما نمیدانید (۱۹)

ولولا فضل الله علیکم ورحمته وأن الله رءوف رحیم ﴿۲۰﴾

و اگر فضل و رحمت خدا بر شما نبود و اینکه خدا رئوف و مهربان است [مجازات سختی در انتظارتان بود] (۲۰)

انتهای پیام/