زندگی در سال ۲۰۵۰؛ نگاهی به وضعیت حمل و نقل و سفر در آینده
به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، آرمان شهر یا یوتوپیا (Utopia) برای نخستین بار توسط تامس مور در سال ۱۵۱۶ در کتابی به همان عنوان برای توصیف یک نظام سیاسی بی عیب و نقص از این واژه به کار گرفته شد، اما به تدریج دامنه کاربرد اصطلاح آرمان شهر از مباحث سیاسی اجتماعی فرارتر رفت. پیش تر مفهوم های مشابهی از این واژه در آرای فلاسفه یونان باستان (افلاطون و ارسطو) عرضه شده و در فلسفهٔ اسلامی از آن به عنوان «مدینه فاضله» یاد شده است.
آرمان شهرخواهی (utopianism) عبارت است از دلبستگی به ایجاد یا خیال پردازی دربارهٔ یک نظم اجتماعی آرمانی. از روزگار افلاطون تاکنون بسیاری از نویسندگان طرح جامعه های آرمانی ریخته اند و همچنین بسیاری از گروه های دینی و بهبودخواهان سیاسی در اروپا کوشش هایی برای برپاکردن جامعه های آرمانی کرده اند. آرمان شهر نمادی از یک واقعیت آرمانی و بدون کاستی است. همچنین می تواند نمایانگر حقیقتی دست نیافتنی باشد.
پارادایم ها و چهارچوب های مرسوم زندگی بشری در عصر جدید، با توجه به پیشرفت های چشمگیر بشر درعرصه علم و تکنولوژی تغییرات قابل توجهی داشته است. سرعت و گستره ی جابه جایی اطلاعات با استفاده از اینترنت نیز بر همه گیر شدن سریع این تغییرات در سبک زندگی تأثیر شگرفی داشته است. به اینصورت که این تغییرات و تبعات آن انسان را در آینده ای نه چندان دور با چالش های جدید و جدی روبه رو خواهد کرد.
به نقل از interestingengineering، صنعت حمل و نقل هم یکی از صنایعی است که انتظار می رود انقلابی بزرگ را طی دهه های آتی پشت سر بگذارد. از جنبه های گوناگون، این انقلاب همین حالا به لطف اتومبیل های خودران، استفاده گسترده از وسایل نقلیه الکتریکی، رشد انرژی های تجدیدپذیر و ظهور پرواز های فضایی تجاری آغاز شده است.
بین برهه کنونی و سال ۲۰۵۰، این فناوری ها و ترند ها شتاب خواهند گرفت و به توسعه زیرساخت های جدید حمل و نقل بسیار متفاوت با آنچه امروز می شناسیم منجر خواهند شد. فاکتور های زیر، بیشترین تاثیرگذاری را در فرآیند این انقلاب خواهند داشت:
رشد جمعیت شهرنشین و میزان استفاده از انرژی پاک
زیرساخت وسایل نقلیه الکتریکی
هایپرلوپ ها و قطار های پرسرعت
بزرگراه ها و سیستم های ترانزیت هوشمند
پرواز های نقطه به نقطه زیر مدار زمین
روش های قدیمی، زندگی جدید
بدیهی است که زیرساخت های آتی بر فونداسیون شبکه های کنونی حمل و نقل بنا خواهند شد. از جمله این زیرساخت ها می توان به مراکز شهری با سیستم های کنترل ترافیک خودکار، شبکه های حمل و نقل عمومی در کنار شبکه های جاده ای از پیش موجود، بزرگراه ها و خطوطی که مراکز شهری بزرگ را به یکدیگر متصل می کنند و فرودگاه هایی که به پرواز میان کشور ها و قاره ها می پردازند اشاره کرد.
مشکل زیرساخت کنونی، اتکا بر سوخت های فسیلی و همینطور این حقیقت است که شکلی سالخورده و نسبتا فرسوده به خود گرفته است. بنابر تحلیل های صورت گرفته از سوی اتحادیه سازندگان جاده ها و سیستم های حمل و نقل آمریکا طی سال ۲۰۲۰ میلادی، حدودا ۲۳۱ هزار پل در آمریکا (یعنی بیشتر از یک سوم تمام پل های موجود در این کشور) نیازمند تعمیر یا جایگزینی هستند.
به صورت مشابه، فروم اقتصاد جهانی در سال ۲۰۱۷ به انتشار گزارشی پرداخت و در آن ۱۳۷ کشور را براساس رقابت اقتصادی میانشان رده بندی کرد. همانطور که در این گزارش آمده، کشور های توسعه یافته مانند فرانسه، آلمان، ایتالیا، سوئد، اسپانیا، ایالات متحده و بریتانیا، همگی از مشکل زیرساخت فرسوده رنج می برند. به صورت خاص، وضعیت جاده ها و پل ها است که به نگرانی بزرگی در این کشور ها تبدیل شده است.
از سوی دیگر، مشکل رو به رشد تغییرات اقلیمی، شرایط را پیچیده تر می کند. به جای تعمیر صرف زیرساخت های سالخورده، کشور های توسعه یافته باید با درنظرگیری پایداری، به ارتقای تمام شبکه های حمل و نقل خود بپردازند. همانطور که از قدیم گفته اند، احتیاج مادر اختراع است.
نگرانی های مربوط به سلامت عمومی
گذشته از افزایش تقاضا برای مواد غذایی، آب و نیاز های اولیه (مانند الکتریسیته) که با رشد حمل و نقل به همراه آورده خواهند شد، باید منتظر افزایش آلودگی هوا نیز باشیم. بنابر گزارش سال ۲۰۱۲ سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) به نام «چشم انداز زیست محیطی سال ۲۰۵۰»، نشر گاز های گلخانه ای و ذرات مختلف تا سال ۲۰۵۰ به شکل قابل توجهی افزایش خواهد یافت.
این یعنی شمار مرگ ومیر زودهنگام ناشی از آلودگی هوا ممکن است دو برابر شده و سالانه به ۳٫۶ میلیون مرگ (به خصوص در چین و هند) برسد. این اعداد و ارقام زمانی شکلی ترسناک تر به خود می گیرند که بدانیم در نتیجه همین موضوع، نسل های جوان تر نرخ مرگ ومیر بالاتری را تجربه خواهند کرد.
بنابر تخمین سازمان بهداشت جهانی (WHO)، حدودا ۱٫۸ میلیارد کودک (یعنی ۹۳ درصد از تمام کودکان جهان) به صورت روزانه به تنفس هوای مسموم می پردازند و این به تنهایی منجر به ۶۰۰ هزار مرگ در سال ۲۰۱۶ شده است. از آن جایی که بیشترین رشد شهری قرار است در جهان در حال توسعه اتفاق بیفتد، این مشکل صرفا بدتر و بدتر خواهد شد. در این مناطق، دسترسی کمتری به بهداشت عمومی وجود دارد و بخش اعظمی از انرژی کماکان از منابع تجدید ناپذیر به دست می آید.
اگر بخواهیم خلاصه بگوییم، تا سال ۲۰۵۰ آلودگی های شهری قرار است به اصلی ترین علت مرگ ناشی از محیط زیست تبدیل شود و سهمی حتی بیشتر از پاندمی ها، آب آلوده و عدم دسترسی به بهداشت و تجهیزات درمانی خواهد داشت. رسیدگی به حمل و نقل شهری در نتیجه باید با نیم نگاهی به سلامت عمومی صورت بگیرد و در عین حال تلاش جهانی برای مقابله با تغییرات اقلیمی نیز ادامه پیدا کند.
شهر های متراکم ماهیت حمل و نقل شهری قرار است کاملا دگرگون شود و هم سو با تغییرات به وجود آمده در ماهیت خود شهر ها تغییر می یابد. بین سال های ۲۰۲۱ تا ۲۰۵۰، جمعیت شهری به رشد خود ادامه خواهد داد و رشدی سریع تر و بیشتری از جمعیت حاشیه نشین خواهد داشت. به این ترتیب شاهد شکل گیری چالشی دو لبه خواهیم بود: همینطور که افراد بیشتری به گذران زندگی در شهر ها می پردازند، شاهد افزایش تقاضا برای غذا، مسکن، تحصیل و خدمات بنیادین خواهیم بود.
گسترش شهر ها به این معنا خواهد بود که به زمین قابل کشت و فضای سبز کمتری برای پرورش غذا دسترسی خواهیم داشت، ضمنا نیازی به اشاره به فشار مضاعف بر منابع آب شیرین نیز نیست. اما از طرف دیگر، شهر ها اساسا هاب هایی برای ابتکار عمل و توسعه به حساب می آیند و این یعنی هرچه جمعیت شهرنشین بیشتر باشد، پتانسیل بیشتری نیز برای دستیابی به راهکار های زندگی پایدار خواهیم داشت.
بنابر گزارشی که در سال ۲۰۱۹ توسط دپارتمان اقتصاد و روابط اجتماعی سازمان ملل متحد فراهم آمد -تحت عنوان «چشم انداز جمعیت جهان ۲۰۱۹» - انتظار می رود تا اواسط قرن جاری میلادی جمعیت جهان به ۹٫۷۴ میلیارد نفر برسد. این یعنی در کمتر از ۳۰ سال، دو میلیارد نفر دیگر روی کره خاکی زندگی خواهند کرد. گذشته از شمار مردم، این سوال نیز مطرح است که مردم در کدام نقاط جهان زندگی خواهند کرد.
امروز حدودا ۵۶ درصد از جمعیت جهان به جای مناطق روستایی در مراکز شهری زندگی می کنند که معادل حدودا ۴٫۴ میلیارد نفر می شود. بنابر گزارش دپارتمان اقتصاد و روابط اجتماعی سازمان ملل متحد، جمعیت شهرنشین در سراسر جهان تا سال ۲۰۵۰ به ۶٫۶ میلیارد نفر خواهد رسید که معادل ۶۸ درصد از جمعیت کل جهان است.
رشد شهری به این معنا نیز هست که برخی شهرها، شهر های دیگر را در خود می بلعند تا شاهد ظهور کلان شهر های تازه باشیم. بنابر گزارش سازمان ملل متحد، در سال ۱۹۹۰ میلادی تنها ۱۰ کلان شهر در سراسر جهان داشتیم و کلان شهر به معنای مناطقی است که ۱۰ میلیون نفر یا بیشتر را میزبانی می کنند. در حال حاضر ۳۳ کلان شهر در سراسر جهان یافت می شود و بزرگ ترین کلان شهر ها هم اوساکا (۱۹ میلیون نفر) و توکیو (۳۷ میلیون نفر) هستند.
تا سال ۲۰۳۰ میلادی، شمار کلان شهر ها به ۴۳ مورد خواهد رسید و اکثر آن ها در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی واقع خواهند بود. گروه «Global City Working» تخمین زده که تا سال ۲۰۵۰ بالغ بر ۵۰ کلان شهر خواهیم داشت که تنها ۵ مورد از آن ها در اروپای غربی یا آمریکای شمالی واقع شده اند که شامل نیویورک، مکزیکو سیتی، لوس آنجلس، شیکاگو و پاریس می شوند.
اگرچه یک هشتم (۱۲٫۵ درصد) از مردم جهان در ۳۳ کلان شهر امروزی زندگی می کنند، بخش اعظمی از ۴٫۴ میلیارد جمعیت شهرنشین جهان در حال گذران زندگی در شهر هایی کوچک تر با جمعیت کمتر از ۵۰۰ هزار نفر است. تا سال ۲۰۵۰، نزدیک به یک پنجم از ۶٫۶ میلیارد جمعیت شهرنشین جهان، در حال زندگی در یکی از ۵۰ کلان شهر واقع در نقاط مختلف جهان خواهند بود.
جابه جایی در شهر ها
تا سال ۲۰۵۰ میلادی، فروش وسایل نقلیه الکتریکی (یا EV ها) به ۶۲ میلیون واحد در سال خواهد رسید و شاهد وجود ۷۰۰ میلیون EV در سراسر جهان خواهیم بود. از منظر فروش کلی، EV ها سهمی ۵۶ درصدی از بازار جهانی خودرو خواهند داشت و بنابراین از خودرو های مجهز به موتور احتراق داخلی پیش می گیرند که ۴۴ درصد باقی مانده را به خود اختصاص می دهند. این گذار با تغییرات چشمگیر در ماهیت زیرساخت ها همراه خواهد بود.
تعداد ایستگاه های شارژ تا سال ۲۰۵۰ از تعداد پمپ بنزین ها بیشتر خواهد شد و ضمنا این ایستگاه ها از مزایای انرژی تجدیدپذیر و تکنولوژی «شبکه هوشمند» بهره مند خواهند بود. سازمان اطلاعات انرژی آمریکا انتظار دارد که تا سال ۲۰۵۰، بالغ بر ۴۹ درصد از الکتریسیته جهان از منابع تجدیدپذیر به دست آید و بعد از این شاهد گاز طبیعی (۲۳ درصد)، زغال سنگ (۲۳ درصد) و انرژی اتمی (۵ درصد) خواهیم بود.
این باعث می شود بتوانیم ایستگاه های شارژ را در هر نقطه ای که آرایه های توزیع برق قرار گرفته اند بنا کنیم. ایستگاه های زیست سوخت هم به وفور یافت خواهند شد و این به لطف عملیات های کاهش تولید کربنی است که همین حالا کلید خورده اند. این عملیات ها قرار است اتکا بر تیتانیوم دی اکسید یا زیست توده را افزایش دهند تا کمتر به نشر دی اکسید کربن به هوا بپردازیم؛ بنابراین برای بسیاری از جوامع سال ۲۰۵۰، شارژ نگه داشتن اتومبیل ها به سادگی بردن آن ها به ایستگاه های شارژی است که داخل شهر یا در حومه تعبیه شده اند.
اساسا هرجایی که یک آرایه پنل خورشیدی یا مزرعه بادی قرار گرفته باشد، ایستگاه های شارژ هم پیدا خواهند شد. به صورت جایگزین، می توان با مراجعه به مزارع گاز شهری به خرید زیست توده ای پرداخت که از آلودگی هوای شهری تولید شده اند. درست مانند همان چیزی که امروز با تاکسی های اینترنتی نظیر اوبر و لیفت روی موبایل های هوشمند امکان پذیر شده، شهرنشینان در آینده نزدیک قادر به ثبت درخواست برای تاکسی های هوایی خواهند بود که میان هلی پد های روی ساختمان ها یا نقاط فرود کوچک در کناره های شهر ها جابه جا خواهند شد. این احتمال نیز وجود دارد که با فراگیری هرچه بیشتر تاکسی های هوایی، شاهد ساخت «فرودگاه های» مخصوص در مناطق شهری باشیم.
از جمله مثال ها و تلاش های کنونی برای تحقق تاکسی های هوایی می توان به Boeing NeXT، هواگرد عمودپرواز Vertical VA-X۴، تاکسی هوایی Volocopter VoloCity و Lilium Jet اشاره کرد. تا سال ۲۰۵۰، تاکسی های هوایی الکتریکی به قابلیتی رایج در زندگی شهری تبدیل خواهند شد.
ابرترندهای قرن جاری
به خاطر رشد شهرها، تغییرات اجتماعی-اقتصادی و دگرگونی اقشار که همگی شهر های بزرگ را مجبور به ارتقای زیرساخت یا مواجهه با زوال شهری خواهند کرد، ترانزیت بازگشتی جدی را تجربه خواهد کرد. در گزارشی به نام «آینده خطوط در سال ۲۰۵۰»، مهندسین و اعضای گروه مشاوره ARUP از وقوع چندین «ابرترند» تا میانه قرن جاری میلادی خبر می دهند.
از جمله این ترند ها می توان به پتانسیل تراکم شهری و عدم وجود سرویس های مناسبی اشاره کرد که باعث رشد زاغه نشینی و حاشیه نشینی شده و اختلاف طبقاتی میان ثروتمندان و فقرا را رقم می زنند. آن ها در گزارش خود می گویند: «در حال حاضر ۱ میلیارد نفر در مناطق حاشیه ای زندگی می کنند و بخش اعظمی از این مناطق یعنی بیش از ۹۰ درصد آن ها در کنار شهر های موجود در کشور های توسعه یافته شکل گرفته اند. تا سال ۲۰۵۰ جمعیت حاشیه نشین می تواند به ۳ میلیارد نفر برسد».
دومین ترند، تغییرات جمعیت شناسی است. همانطور که این متخصصین می گویند، تا سال ۲۰۵۰ بیش از ۲۰ درصد از جمعیت جهان ۶۰ سال یا بیشتر خواهد داشت (در قیاس با رقم ۱۱ درصدی کنونی). علاوه بر این، انتظار می رود ۵۰ درصد از جمعیت جهان به جایگاه اجتماعی-اقتصادی «طبقه متوسط» دست یافته باشد که این هم تاثیری چشمگیر بر جنب وجوش در مناطق شهری خواهد گذاشت.
از دیگر «ابرترندها» می توان به تغییرات اقلیمی و نیاز به خدماتی که با متد های پایدارتر تامین می شوند، فناوری های هوشمند و همینطور ظهور تکنولوژی های تازه اشاره کرد. از میان تکنولوژی هایی که انتظار می رود در آینده نزدیک از راه برسند، هایپرلوپ احتمالا بهترین گزینه باشد و این شانس را دارد که در بسیاری از مناطق به جایگزینی برای سفر های هوایی تبدیل شود.
در سال ۲۰۱۲، هایپرلوپ به موضوعی بسیار داغ تبدیل شده بود، خصوصا بعد از اینکه ایلان ماسک، موسس شرکت اسپیس ایکس، ایده خود راجع به «پنجمین فرم حمل و نقل» را با مردم به اشتراک گذاشت. یک سال بعد، او به انتشار مقاله ای پرداخت که جزییات بیشتری راجع به ایده اش را در بر می گرفت و صحبت از تیوب های فلزی کم فشاری را به میان می آورد که با بهره گیری از مقاومت بادی اندک، به سرعتی تا سقف ۱۲۸۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا می کنند.
ماسک به این نیز اشاره کرد که خودش پرمشغله تر از آن است که چنین پروژه ای را کلید بزند، اما مقاله و ایده هایش در دسترس عموم هستند. از آن زمان به بعد، شاهد ظهور چندین استارتاپ و شکل گیری رقابت بر سر توسعه این تکنولوژی بوده ایم و هایپرلوپ خیلی زود می تواند تبدیل به راهکاری واقعی شود. از جمله شرکت های فعال در این حوزه می توان به Hyperloop Transportation Technologies در لس آنجلس اشاره کرد که نخستین شرکت خصوصی فعال در این حوزه بود و سال ۲۰۱۳ شروع به کار کرد.
نوبت به شرکت Hyperloop Technologies (یا Hyperloop One) می رسد که در گذر زمان تکامل یافت و با خرید از سوی ریچارد برانسون، تبدیل به Virgin Hyperloop شد. Virgin Hyperloop چندین دفتر در لس آنجلس، لاس وگاس و دبی دارد و می خواهد تکنولوژی خود را نخست به این مناطق بیاورد. در روز هشتم نوامبر ۲۰۲۰، این کمپانی نخستین آزمایش هایپرلوپ همراه با مسافر را با موفقیت پشت سر گذاشت.
یک شرکت دیگر، کمپانی کانادایی TransPod است که خودش را متعهد به طراحی و تولید تکنولوژی حمل و نقل فوق سریع و مبتنی بر تیوب می داند و در صدد متصل کردن شهر های بزرگ کانادا به یکدیگر، و سپس متصل کردن آن ها به خطوط آمریکایی برآمده است. به صورت مشابه، شرکت Hardt Global Mobility که طی سال ۲۰۱۶ در هلند شروع به کار کرد هم می خواهد دالان های هایپرلوپی در سراسر اتحادیه اروپا بسازد.
رانندگی هوشمند، ترافیک هوشمند
در آینده نزدیک، مسافران از بزرگراه های هوشمند، سیستم های کنترل ترافیک هوشمند و شبکه های حمل و نقلی که با یادگیری ماشینی و تحلیل های مبتنی بر هوش مصنوعی بهینه شده اند بهره مند خواهند بود. امروز بسیاری از شهر ها به سیستم های حمل و نقل هوشمند مجهز شده اند و انتظار می رود این ترند ادامه یافته و شهر های بیشتری با استفاده از تکنولوژی های «هوشمند»، شکلی بهینه تر به خود بگیرند.
این سیستم ها متکی بر سنسورها، دوربین ها، روتر های سلولی و سیستم های اتوماسیون هستند و به پایش و هدایت ترافیک می پردازند تا ازدحام در یک نقطه کاهش یابد. درون مناطق مسکونی نیز این سیستم ها به هماهنگی چراغ های ترافیک، خطوط عابر پیاده و سرعت مجاز می پردازند و افراد خاطی را جریمه می کنند.
وقتی به ترکیب آن ها با اتومبیل های خودران بپردازیم، این سیستم های بزرگراهی قادر به همگام سازی اطلاعات میان وسایل نقلیه نیز خواهند بود تا حوادث کاهش یابند و مسافران از امنیت قانونی برخوردار باشند. به این ترتیب نیاز به «تله های سرعت» برای به کار بستن قوانین ترافیک از بین می رود و نیرو های پلیس و مقامات می توانند به وظایفی جدی تر رسیدگی کنند.
وظیفه نظارت بر تمام این سیستم ها بر دوش پردازنده هایی مرکزی خواهد بود که از یادگیری ماشینی برای تحلیل الگو های ترافیک و یافتن راه هایی برای بهینه سازی شبکه های محلی استفاده می کنند. این به شکل قابل توجهی از بار وظایف محول بر مقامات حوزه حمل و نقل می کاهد، هزینه های سیستم های ترانزیت را کاهش و بهینگی را به شکل قابل توجهی افزایش می دهد.
یک تدبیر دیگر برای کنترل ترافیک می تواند استفاده از تونل های زیر زمینی برای حمل و نقل خودکار باشد. در ایالات متحده، شرکت بورینگ کمپانی را داریم که توسط ایلان ماسک، موسس اسپیس ایکس بنیان گذاری شده و در صدد ساخت شبکه ای از تونل ها در زیر شهر های بزرگ این کشور برآمده تا اتومبیل ها و قطار های هایپرلوپ قادر به استفاده از آن ها باشند.
شبکه های تونلی مشابه نیز برای استفاده در شهر های بزرگ ایالات متحده، اتحادیه اروپا و چین پیشنهاد شده اند. تا سال ۲۰۵۰ میلادی، تمام کلان شهر های جهان احتمالا تونل هایی زیرزمینی نیز خواهند داشت که از آن ها برای رانندگی، ترانزیت پی درپی و دلیوری خودکار استفاده خواهد شد.
به سوی خط کارمان و فراتر از آن!
از میان گزینه های فراوانی که تا سال ۲۰۵۰ در دسترس قرار می گیرند، پرواز های فضایی زیر مداری احتمالا جاه طلبانه ترین مورد باشند. گذشته از دالان های هایپرلوپ که مردم را ظرف چند ساعت از یک سوی کشور به آن سو می رسانند، سرویس های پرتاب تجاری که پرواز های بین قاره ای را مدیریت می کنند هم قادر به بلا استفاده کردن هواپیما ها خواهند بود.
در حال حاضر سه کمپانی فضایی تجاری برجسته داریم که از برنامه های خود در راستای استفاده از وسایل نقلیه پرتابی پرده برداشته اند. یکی از این شرکت ها اسپیس ایکس است که می خواهد با وسیله نقلیه Starship، دستیابی به پرواز های زیر مداری نقطه به نقطه را امکان پذیر کند. به این ترتیب فضاپیمای مورد اشاره از یک تاسیسات اسپیس ایکس به هوا پرتاب شده و در تاسیساتی دیگر فرود می آید و می توانیم «در ۳۰ دقیقه یا کمتر» به هر نقطه از جهان پرواز کنیم.
برای سالیان متمادی، ریچارد برانسون (موسس و مدیرعامل ویرجین گلکتیک) در پی تحقق «توریستم فضایی» به کمک پرواز های فضایی زیر مداری بوده است. این یعنی مسافرانی که سوار فضاپیمای SpaceShipTwo شده اند از بالای خط کارمان در ارتعاع ۱۰۰ کیلومتری زمین و جایی که اساسا فضا آغاز می شود پرواز خواهند کرد.
البته برانسون خود می گوید که ناوگان SpaceShipTwo در آینده برای سرویس های حمل و نقل نقطه به نقطه میان شهر های بزرگ استفاده خواهد شد. بلو اوریجین هم به گسترش فعالیت هایش و راه اندازی سرویس های زیر مداری علاقه نشان داده و می خواهد پورت هایی در نقاط مختلف جهان بسازد و پرواز ها را میان آن ها انجام دهد.
مثل همیشه، بزرگ ترین عوامل تغییراتی که از امروز تا سال ۲۰۵۰ به وجود خواهند آمد، ماهیتی اقلیمی و تکنولوژیک دارند. از نظر حمل و نقل، این یعنی باید زیرساخت های از پیش موجود را یا ارتقا دهیم یا تعمیر کنیم تا قادر به خدمت رسانی به افراد بیشتری باشیم و در عین حال از فشار وارده بر محیط زیست کم کنیم.
اصلی ترین راه حل این چالش، راه حلی که همین حالا در نقاط مختلف جهان به کار گرفته شده است استفاده گسترده تر از انرژی های تجدیدپذیر، توسعه استراتژی های پایدار، بهره گیری از یادگیری ماشینی برای بهینه سازی هرچه بیشتر و تفکر خارج از چارچوب خواهد بود.
گزارش از مهران محمدپور
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/
آرمان شهرخواهی (utopianism) عبارت است از دلبستگی به ایجاد یا خیال پردازی دربارهٔ یک نظم اجتماعی آرمانی. از روزگار افلاطون تاکنون بسیاری از نویسندگان طرح جامعه های آرمانی ریخته اند و همچنین بسیاری از گروه های دینی و بهبودخواهان سیاسی در اروپا کوشش هایی برای برپاکردن جامعه های آرمانی کرده اند. آرمان شهر نمادی از یک واقعیت آرمانی و بدون کاستی است. همچنین می تواند نمایانگر حقیقتی دست نیافتنی باشد.
پارادایم ها و چهارچوب های مرسوم زندگی بشری در عصر جدید، با توجه به پیشرفت های چشمگیر بشر درعرصه علم و تکنولوژی تغییرات قابل توجهی داشته است. سرعت و گستره ی جابه جایی اطلاعات با استفاده از اینترنت نیز بر همه گیر شدن سریع این تغییرات در سبک زندگی تأثیر شگرفی داشته است. به اینصورت که این تغییرات و تبعات آن انسان را در آینده ای نه چندان دور با چالش های جدید و جدی روبه رو خواهد کرد.
به نقل از interestingengineering، صنعت حمل و نقل هم یکی از صنایعی است که انتظار می رود انقلابی بزرگ را طی دهه های آتی پشت سر بگذارد. از جنبه های گوناگون، این انقلاب همین حالا به لطف اتومبیل های خودران، استفاده گسترده از وسایل نقلیه الکتریکی، رشد انرژی های تجدیدپذیر و ظهور پرواز های فضایی تجاری آغاز شده است.
بین برهه کنونی و سال ۲۰۵۰، این فناوری ها و ترند ها شتاب خواهند گرفت و به توسعه زیرساخت های جدید حمل و نقل بسیار متفاوت با آنچه امروز می شناسیم منجر خواهند شد. فاکتور های زیر، بیشترین تاثیرگذاری را در فرآیند این انقلاب خواهند داشت:
رشد جمعیت شهرنشین و میزان استفاده از انرژی پاک
زیرساخت وسایل نقلیه الکتریکی
هایپرلوپ ها و قطار های پرسرعت
بزرگراه ها و سیستم های ترانزیت هوشمند
پرواز های نقطه به نقطه زیر مدار زمین
روش های قدیمی، زندگی جدید
بدیهی است که زیرساخت های آتی بر فونداسیون شبکه های کنونی حمل و نقل بنا خواهند شد. از جمله این زیرساخت ها می توان به مراکز شهری با سیستم های کنترل ترافیک خودکار، شبکه های حمل و نقل عمومی در کنار شبکه های جاده ای از پیش موجود، بزرگراه ها و خطوطی که مراکز شهری بزرگ را به یکدیگر متصل می کنند و فرودگاه هایی که به پرواز میان کشور ها و قاره ها می پردازند اشاره کرد.
مشکل زیرساخت کنونی، اتکا بر سوخت های فسیلی و همینطور این حقیقت است که شکلی سالخورده و نسبتا فرسوده به خود گرفته است. بنابر تحلیل های صورت گرفته از سوی اتحادیه سازندگان جاده ها و سیستم های حمل و نقل آمریکا طی سال ۲۰۲۰ میلادی، حدودا ۲۳۱ هزار پل در آمریکا (یعنی بیشتر از یک سوم تمام پل های موجود در این کشور) نیازمند تعمیر یا جایگزینی هستند.
به صورت مشابه، فروم اقتصاد جهانی در سال ۲۰۱۷ به انتشار گزارشی پرداخت و در آن ۱۳۷ کشور را براساس رقابت اقتصادی میانشان رده بندی کرد. همانطور که در این گزارش آمده، کشور های توسعه یافته مانند فرانسه، آلمان، ایتالیا، سوئد، اسپانیا، ایالات متحده و بریتانیا، همگی از مشکل زیرساخت فرسوده رنج می برند. به صورت خاص، وضعیت جاده ها و پل ها است که به نگرانی بزرگی در این کشور ها تبدیل شده است.
از سوی دیگر، مشکل رو به رشد تغییرات اقلیمی، شرایط را پیچیده تر می کند. به جای تعمیر صرف زیرساخت های سالخورده، کشور های توسعه یافته باید با درنظرگیری پایداری، به ارتقای تمام شبکه های حمل و نقل خود بپردازند. همانطور که از قدیم گفته اند، احتیاج مادر اختراع است.
نگرانی های مربوط به سلامت عمومی
گذشته از افزایش تقاضا برای مواد غذایی، آب و نیاز های اولیه (مانند الکتریسیته) که با رشد حمل و نقل به همراه آورده خواهند شد، باید منتظر افزایش آلودگی هوا نیز باشیم. بنابر گزارش سال ۲۰۱۲ سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) به نام «چشم انداز زیست محیطی سال ۲۰۵۰»، نشر گاز های گلخانه ای و ذرات مختلف تا سال ۲۰۵۰ به شکل قابل توجهی افزایش خواهد یافت.
این یعنی شمار مرگ ومیر زودهنگام ناشی از آلودگی هوا ممکن است دو برابر شده و سالانه به ۳٫۶ میلیون مرگ (به خصوص در چین و هند) برسد. این اعداد و ارقام زمانی شکلی ترسناک تر به خود می گیرند که بدانیم در نتیجه همین موضوع، نسل های جوان تر نرخ مرگ ومیر بالاتری را تجربه خواهند کرد.
بنابر تخمین سازمان بهداشت جهانی (WHO)، حدودا ۱٫۸ میلیارد کودک (یعنی ۹۳ درصد از تمام کودکان جهان) به صورت روزانه به تنفس هوای مسموم می پردازند و این به تنهایی منجر به ۶۰۰ هزار مرگ در سال ۲۰۱۶ شده است. از آن جایی که بیشترین رشد شهری قرار است در جهان در حال توسعه اتفاق بیفتد، این مشکل صرفا بدتر و بدتر خواهد شد. در این مناطق، دسترسی کمتری به بهداشت عمومی وجود دارد و بخش اعظمی از انرژی کماکان از منابع تجدید ناپذیر به دست می آید.
اگر بخواهیم خلاصه بگوییم، تا سال ۲۰۵۰ آلودگی های شهری قرار است به اصلی ترین علت مرگ ناشی از محیط زیست تبدیل شود و سهمی حتی بیشتر از پاندمی ها، آب آلوده و عدم دسترسی به بهداشت و تجهیزات درمانی خواهد داشت. رسیدگی به حمل و نقل شهری در نتیجه باید با نیم نگاهی به سلامت عمومی صورت بگیرد و در عین حال تلاش جهانی برای مقابله با تغییرات اقلیمی نیز ادامه پیدا کند.
شهر های متراکم ماهیت حمل و نقل شهری قرار است کاملا دگرگون شود و هم سو با تغییرات به وجود آمده در ماهیت خود شهر ها تغییر می یابد. بین سال های ۲۰۲۱ تا ۲۰۵۰، جمعیت شهری به رشد خود ادامه خواهد داد و رشدی سریع تر و بیشتری از جمعیت حاشیه نشین خواهد داشت. به این ترتیب شاهد شکل گیری چالشی دو لبه خواهیم بود: همینطور که افراد بیشتری به گذران زندگی در شهر ها می پردازند، شاهد افزایش تقاضا برای غذا، مسکن، تحصیل و خدمات بنیادین خواهیم بود.
گسترش شهر ها به این معنا خواهد بود که به زمین قابل کشت و فضای سبز کمتری برای پرورش غذا دسترسی خواهیم داشت، ضمنا نیازی به اشاره به فشار مضاعف بر منابع آب شیرین نیز نیست. اما از طرف دیگر، شهر ها اساسا هاب هایی برای ابتکار عمل و توسعه به حساب می آیند و این یعنی هرچه جمعیت شهرنشین بیشتر باشد، پتانسیل بیشتری نیز برای دستیابی به راهکار های زندگی پایدار خواهیم داشت.
بنابر گزارشی که در سال ۲۰۱۹ توسط دپارتمان اقتصاد و روابط اجتماعی سازمان ملل متحد فراهم آمد -تحت عنوان «چشم انداز جمعیت جهان ۲۰۱۹» - انتظار می رود تا اواسط قرن جاری میلادی جمعیت جهان به ۹٫۷۴ میلیارد نفر برسد. این یعنی در کمتر از ۳۰ سال، دو میلیارد نفر دیگر روی کره خاکی زندگی خواهند کرد. گذشته از شمار مردم، این سوال نیز مطرح است که مردم در کدام نقاط جهان زندگی خواهند کرد.
امروز حدودا ۵۶ درصد از جمعیت جهان به جای مناطق روستایی در مراکز شهری زندگی می کنند که معادل حدودا ۴٫۴ میلیارد نفر می شود. بنابر گزارش دپارتمان اقتصاد و روابط اجتماعی سازمان ملل متحد، جمعیت شهرنشین در سراسر جهان تا سال ۲۰۵۰ به ۶٫۶ میلیارد نفر خواهد رسید که معادل ۶۸ درصد از جمعیت کل جهان است.
رشد شهری به این معنا نیز هست که برخی شهرها، شهر های دیگر را در خود می بلعند تا شاهد ظهور کلان شهر های تازه باشیم. بنابر گزارش سازمان ملل متحد، در سال ۱۹۹۰ میلادی تنها ۱۰ کلان شهر در سراسر جهان داشتیم و کلان شهر به معنای مناطقی است که ۱۰ میلیون نفر یا بیشتر را میزبانی می کنند. در حال حاضر ۳۳ کلان شهر در سراسر جهان یافت می شود و بزرگ ترین کلان شهر ها هم اوساکا (۱۹ میلیون نفر) و توکیو (۳۷ میلیون نفر) هستند.
تا سال ۲۰۳۰ میلادی، شمار کلان شهر ها به ۴۳ مورد خواهد رسید و اکثر آن ها در آفریقا، آسیا و آمریکای جنوبی واقع خواهند بود. گروه «Global City Working» تخمین زده که تا سال ۲۰۵۰ بالغ بر ۵۰ کلان شهر خواهیم داشت که تنها ۵ مورد از آن ها در اروپای غربی یا آمریکای شمالی واقع شده اند که شامل نیویورک، مکزیکو سیتی، لوس آنجلس، شیکاگو و پاریس می شوند.
اگرچه یک هشتم (۱۲٫۵ درصد) از مردم جهان در ۳۳ کلان شهر امروزی زندگی می کنند، بخش اعظمی از ۴٫۴ میلیارد جمعیت شهرنشین جهان در حال گذران زندگی در شهر هایی کوچک تر با جمعیت کمتر از ۵۰۰ هزار نفر است. تا سال ۲۰۵۰، نزدیک به یک پنجم از ۶٫۶ میلیارد جمعیت شهرنشین جهان، در حال زندگی در یکی از ۵۰ کلان شهر واقع در نقاط مختلف جهان خواهند بود.
جابه جایی در شهر ها
تا سال ۲۰۵۰ میلادی، فروش وسایل نقلیه الکتریکی (یا EV ها) به ۶۲ میلیون واحد در سال خواهد رسید و شاهد وجود ۷۰۰ میلیون EV در سراسر جهان خواهیم بود. از منظر فروش کلی، EV ها سهمی ۵۶ درصدی از بازار جهانی خودرو خواهند داشت و بنابراین از خودرو های مجهز به موتور احتراق داخلی پیش می گیرند که ۴۴ درصد باقی مانده را به خود اختصاص می دهند. این گذار با تغییرات چشمگیر در ماهیت زیرساخت ها همراه خواهد بود.
تعداد ایستگاه های شارژ تا سال ۲۰۵۰ از تعداد پمپ بنزین ها بیشتر خواهد شد و ضمنا این ایستگاه ها از مزایای انرژی تجدیدپذیر و تکنولوژی «شبکه هوشمند» بهره مند خواهند بود. سازمان اطلاعات انرژی آمریکا انتظار دارد که تا سال ۲۰۵۰، بالغ بر ۴۹ درصد از الکتریسیته جهان از منابع تجدیدپذیر به دست آید و بعد از این شاهد گاز طبیعی (۲۳ درصد)، زغال سنگ (۲۳ درصد) و انرژی اتمی (۵ درصد) خواهیم بود.
این باعث می شود بتوانیم ایستگاه های شارژ را در هر نقطه ای که آرایه های توزیع برق قرار گرفته اند بنا کنیم. ایستگاه های زیست سوخت هم به وفور یافت خواهند شد و این به لطف عملیات های کاهش تولید کربنی است که همین حالا کلید خورده اند. این عملیات ها قرار است اتکا بر تیتانیوم دی اکسید یا زیست توده را افزایش دهند تا کمتر به نشر دی اکسید کربن به هوا بپردازیم؛ بنابراین برای بسیاری از جوامع سال ۲۰۵۰، شارژ نگه داشتن اتومبیل ها به سادگی بردن آن ها به ایستگاه های شارژی است که داخل شهر یا در حومه تعبیه شده اند.
اساسا هرجایی که یک آرایه پنل خورشیدی یا مزرعه بادی قرار گرفته باشد، ایستگاه های شارژ هم پیدا خواهند شد. به صورت جایگزین، می توان با مراجعه به مزارع گاز شهری به خرید زیست توده ای پرداخت که از آلودگی هوای شهری تولید شده اند. درست مانند همان چیزی که امروز با تاکسی های اینترنتی نظیر اوبر و لیفت روی موبایل های هوشمند امکان پذیر شده، شهرنشینان در آینده نزدیک قادر به ثبت درخواست برای تاکسی های هوایی خواهند بود که میان هلی پد های روی ساختمان ها یا نقاط فرود کوچک در کناره های شهر ها جابه جا خواهند شد. این احتمال نیز وجود دارد که با فراگیری هرچه بیشتر تاکسی های هوایی، شاهد ساخت «فرودگاه های» مخصوص در مناطق شهری باشیم.
از جمله مثال ها و تلاش های کنونی برای تحقق تاکسی های هوایی می توان به Boeing NeXT، هواگرد عمودپرواز Vertical VA-X۴، تاکسی هوایی Volocopter VoloCity و Lilium Jet اشاره کرد. تا سال ۲۰۵۰، تاکسی های هوایی الکتریکی به قابلیتی رایج در زندگی شهری تبدیل خواهند شد.
ابرترندهای قرن جاری
به خاطر رشد شهرها، تغییرات اجتماعی-اقتصادی و دگرگونی اقشار که همگی شهر های بزرگ را مجبور به ارتقای زیرساخت یا مواجهه با زوال شهری خواهند کرد، ترانزیت بازگشتی جدی را تجربه خواهد کرد. در گزارشی به نام «آینده خطوط در سال ۲۰۵۰»، مهندسین و اعضای گروه مشاوره ARUP از وقوع چندین «ابرترند» تا میانه قرن جاری میلادی خبر می دهند.
از جمله این ترند ها می توان به پتانسیل تراکم شهری و عدم وجود سرویس های مناسبی اشاره کرد که باعث رشد زاغه نشینی و حاشیه نشینی شده و اختلاف طبقاتی میان ثروتمندان و فقرا را رقم می زنند. آن ها در گزارش خود می گویند: «در حال حاضر ۱ میلیارد نفر در مناطق حاشیه ای زندگی می کنند و بخش اعظمی از این مناطق یعنی بیش از ۹۰ درصد آن ها در کنار شهر های موجود در کشور های توسعه یافته شکل گرفته اند. تا سال ۲۰۵۰ جمعیت حاشیه نشین می تواند به ۳ میلیارد نفر برسد».
دومین ترند، تغییرات جمعیت شناسی است. همانطور که این متخصصین می گویند، تا سال ۲۰۵۰ بیش از ۲۰ درصد از جمعیت جهان ۶۰ سال یا بیشتر خواهد داشت (در قیاس با رقم ۱۱ درصدی کنونی). علاوه بر این، انتظار می رود ۵۰ درصد از جمعیت جهان به جایگاه اجتماعی-اقتصادی «طبقه متوسط» دست یافته باشد که این هم تاثیری چشمگیر بر جنب وجوش در مناطق شهری خواهد گذاشت.
از دیگر «ابرترندها» می توان به تغییرات اقلیمی و نیاز به خدماتی که با متد های پایدارتر تامین می شوند، فناوری های هوشمند و همینطور ظهور تکنولوژی های تازه اشاره کرد. از میان تکنولوژی هایی که انتظار می رود در آینده نزدیک از راه برسند، هایپرلوپ احتمالا بهترین گزینه باشد و این شانس را دارد که در بسیاری از مناطق به جایگزینی برای سفر های هوایی تبدیل شود.
در سال ۲۰۱۲، هایپرلوپ به موضوعی بسیار داغ تبدیل شده بود، خصوصا بعد از اینکه ایلان ماسک، موسس شرکت اسپیس ایکس، ایده خود راجع به «پنجمین فرم حمل و نقل» را با مردم به اشتراک گذاشت. یک سال بعد، او به انتشار مقاله ای پرداخت که جزییات بیشتری راجع به ایده اش را در بر می گرفت و صحبت از تیوب های فلزی کم فشاری را به میان می آورد که با بهره گیری از مقاومت بادی اندک، به سرعتی تا سقف ۱۲۸۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا می کنند.
ماسک به این نیز اشاره کرد که خودش پرمشغله تر از آن است که چنین پروژه ای را کلید بزند، اما مقاله و ایده هایش در دسترس عموم هستند. از آن زمان به بعد، شاهد ظهور چندین استارتاپ و شکل گیری رقابت بر سر توسعه این تکنولوژی بوده ایم و هایپرلوپ خیلی زود می تواند تبدیل به راهکاری واقعی شود. از جمله شرکت های فعال در این حوزه می توان به Hyperloop Transportation Technologies در لس آنجلس اشاره کرد که نخستین شرکت خصوصی فعال در این حوزه بود و سال ۲۰۱۳ شروع به کار کرد.
نوبت به شرکت Hyperloop Technologies (یا Hyperloop One) می رسد که در گذر زمان تکامل یافت و با خرید از سوی ریچارد برانسون، تبدیل به Virgin Hyperloop شد. Virgin Hyperloop چندین دفتر در لس آنجلس، لاس وگاس و دبی دارد و می خواهد تکنولوژی خود را نخست به این مناطق بیاورد. در روز هشتم نوامبر ۲۰۲۰، این کمپانی نخستین آزمایش هایپرلوپ همراه با مسافر را با موفقیت پشت سر گذاشت.
یک شرکت دیگر، کمپانی کانادایی TransPod است که خودش را متعهد به طراحی و تولید تکنولوژی حمل و نقل فوق سریع و مبتنی بر تیوب می داند و در صدد متصل کردن شهر های بزرگ کانادا به یکدیگر، و سپس متصل کردن آن ها به خطوط آمریکایی برآمده است. به صورت مشابه، شرکت Hardt Global Mobility که طی سال ۲۰۱۶ در هلند شروع به کار کرد هم می خواهد دالان های هایپرلوپی در سراسر اتحادیه اروپا بسازد.
رانندگی هوشمند، ترافیک هوشمند
در آینده نزدیک، مسافران از بزرگراه های هوشمند، سیستم های کنترل ترافیک هوشمند و شبکه های حمل و نقلی که با یادگیری ماشینی و تحلیل های مبتنی بر هوش مصنوعی بهینه شده اند بهره مند خواهند بود. امروز بسیاری از شهر ها به سیستم های حمل و نقل هوشمند مجهز شده اند و انتظار می رود این ترند ادامه یافته و شهر های بیشتری با استفاده از تکنولوژی های «هوشمند»، شکلی بهینه تر به خود بگیرند.
این سیستم ها متکی بر سنسورها، دوربین ها، روتر های سلولی و سیستم های اتوماسیون هستند و به پایش و هدایت ترافیک می پردازند تا ازدحام در یک نقطه کاهش یابد. درون مناطق مسکونی نیز این سیستم ها به هماهنگی چراغ های ترافیک، خطوط عابر پیاده و سرعت مجاز می پردازند و افراد خاطی را جریمه می کنند.
وقتی به ترکیب آن ها با اتومبیل های خودران بپردازیم، این سیستم های بزرگراهی قادر به همگام سازی اطلاعات میان وسایل نقلیه نیز خواهند بود تا حوادث کاهش یابند و مسافران از امنیت قانونی برخوردار باشند. به این ترتیب نیاز به «تله های سرعت» برای به کار بستن قوانین ترافیک از بین می رود و نیرو های پلیس و مقامات می توانند به وظایفی جدی تر رسیدگی کنند.
وظیفه نظارت بر تمام این سیستم ها بر دوش پردازنده هایی مرکزی خواهد بود که از یادگیری ماشینی برای تحلیل الگو های ترافیک و یافتن راه هایی برای بهینه سازی شبکه های محلی استفاده می کنند. این به شکل قابل توجهی از بار وظایف محول بر مقامات حوزه حمل و نقل می کاهد، هزینه های سیستم های ترانزیت را کاهش و بهینگی را به شکل قابل توجهی افزایش می دهد.
یک تدبیر دیگر برای کنترل ترافیک می تواند استفاده از تونل های زیر زمینی برای حمل و نقل خودکار باشد. در ایالات متحده، شرکت بورینگ کمپانی را داریم که توسط ایلان ماسک، موسس اسپیس ایکس بنیان گذاری شده و در صدد ساخت شبکه ای از تونل ها در زیر شهر های بزرگ این کشور برآمده تا اتومبیل ها و قطار های هایپرلوپ قادر به استفاده از آن ها باشند.
شبکه های تونلی مشابه نیز برای استفاده در شهر های بزرگ ایالات متحده، اتحادیه اروپا و چین پیشنهاد شده اند. تا سال ۲۰۵۰ میلادی، تمام کلان شهر های جهان احتمالا تونل هایی زیرزمینی نیز خواهند داشت که از آن ها برای رانندگی، ترانزیت پی درپی و دلیوری خودکار استفاده خواهد شد.
به سوی خط کارمان و فراتر از آن!
از میان گزینه های فراوانی که تا سال ۲۰۵۰ در دسترس قرار می گیرند، پرواز های فضایی زیر مداری احتمالا جاه طلبانه ترین مورد باشند. گذشته از دالان های هایپرلوپ که مردم را ظرف چند ساعت از یک سوی کشور به آن سو می رسانند، سرویس های پرتاب تجاری که پرواز های بین قاره ای را مدیریت می کنند هم قادر به بلا استفاده کردن هواپیما ها خواهند بود.
در حال حاضر سه کمپانی فضایی تجاری برجسته داریم که از برنامه های خود در راستای استفاده از وسایل نقلیه پرتابی پرده برداشته اند. یکی از این شرکت ها اسپیس ایکس است که می خواهد با وسیله نقلیه Starship، دستیابی به پرواز های زیر مداری نقطه به نقطه را امکان پذیر کند. به این ترتیب فضاپیمای مورد اشاره از یک تاسیسات اسپیس ایکس به هوا پرتاب شده و در تاسیساتی دیگر فرود می آید و می توانیم «در ۳۰ دقیقه یا کمتر» به هر نقطه از جهان پرواز کنیم.
برای سالیان متمادی، ریچارد برانسون (موسس و مدیرعامل ویرجین گلکتیک) در پی تحقق «توریستم فضایی» به کمک پرواز های فضایی زیر مداری بوده است. این یعنی مسافرانی که سوار فضاپیمای SpaceShipTwo شده اند از بالای خط کارمان در ارتعاع ۱۰۰ کیلومتری زمین و جایی که اساسا فضا آغاز می شود پرواز خواهند کرد.
البته برانسون خود می گوید که ناوگان SpaceShipTwo در آینده برای سرویس های حمل و نقل نقطه به نقطه میان شهر های بزرگ استفاده خواهد شد. بلو اوریجین هم به گسترش فعالیت هایش و راه اندازی سرویس های زیر مداری علاقه نشان داده و می خواهد پورت هایی در نقاط مختلف جهان بسازد و پرواز ها را میان آن ها انجام دهد.
مثل همیشه، بزرگ ترین عوامل تغییراتی که از امروز تا سال ۲۰۵۰ به وجود خواهند آمد، ماهیتی اقلیمی و تکنولوژیک دارند. از نظر حمل و نقل، این یعنی باید زیرساخت های از پیش موجود را یا ارتقا دهیم یا تعمیر کنیم تا قادر به خدمت رسانی به افراد بیشتری باشیم و در عین حال از فشار وارده بر محیط زیست کم کنیم.
اصلی ترین راه حل این چالش، راه حلی که همین حالا در نقاط مختلف جهان به کار گرفته شده است استفاده گسترده تر از انرژی های تجدیدپذیر، توسعه استراتژی های پایدار، بهره گیری از یادگیری ماشینی برای بهینه سازی هرچه بیشتر و تفکر خارج از چارچوب خواهد بود.
گزارش از مهران محمدپور
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/
پرسش و پاسخ در
زندگی در سال ۲۰۵۰؛ نگاهی به وضعیت حمل و نقل و سفر در آینده
گفتگو با هوش مصنوعی