به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرم آباد، روزهای نمک سوده در زخم و هیاهوهای خمیده در کمان ملال به شب بیست وسوم رمضان که می رسد گوشه ای را می گزیند در خلوت های قدر، در ذکرهای تنیده در تب وتاب تمنا.

«یا ملجئی عند اضطراری» از غربت های بی کس که در شورابه های زندگی گرفتار است و حالا آمده است به امید دست نوازشگرت که برکت و ابرهای باران زده از آواز پر فرشتگان را بر شراره های اثیری تن بباری.

«یا مفرج الهموم» از اندوه فراموش شده در قلب های فسرده، از ایمان های لرزان در بن بست های طریقت، از حزن خزیده در گودی چشمان که تاریکی دل را به شمع شب قدر نوازش کنی.

ما دور از تو و بی تو هیچ هستیم، اسیر در دست «کبد» و گمراهی. ما گمشدگان را محتاج زبان توست. در شب قدر با ما سخن بگو از ذکرهای منقطع در صورت های شرم که درد دیدن تو را دارد.

شب قدر است، آن شبی که خودت اندازۀ هزار ماهش خوانده ای. همۀ اتفاق های شور را در این شب میان «الغوث الغوث»به امان آورده ایم که از خط نگاه تو شیرین شود و قندهار در التجاهای هروله.

تصدقت بروم! کجا است که تو را از تو گریزی نباشد؟ همه جا تو هستی، بیا و با اشارۀ انگشتانت در آخرین شب قدر، در جان کندن های بی بروبرگرد با من از آتش طور بگو، از لهیب های گدازان که به نگاه تو سرد می شود، زلال در ریشه های نازک الست.

«یا رب التحیة و السلام»، صدای تو جنگلی است که تا مطلع الفجر از بن باران و شبنم می آید، مرا به نام خودت بخوان که امان از صیحه های هراس و تنهایی، امان از پریشانی های سرگردان در چاه های به دور از یقین.

انتهای پیام/ ۶۴۴/.