«پیمان اردکان» یکی از کارمندان علوم پزشکی همدان است که بعد از پیدا کردن حدود ۳۰۰ گرم طلا خود را به آب و آتش زد تا آنها را به صاحبش باز گرداند، تلاشی که بعد از چند روز بالاخره به ثمر رسید.

به گزارش خبرگزاری فارس از همدان، پیدا کردن مقداری طلا توسط یکی از کارمندان قراردادی مرکز آموزشی درمانی شهید بهشتی همدان و تلاش چندروزه اش برای یافتن صاحب آنها بهانه ای شد تا با او گفت وگویی داشته باشیم.

«پیمان اردکان» آن طور که می گوید در لحظه پیدا کردن طلا فقط ۸۰۰ هزار تومان در حسابش پول داشت اما لحظه ای در اینکه باید برای پیدا کردن صاحب طلاها تلاش کند درنگ نکرد.

خودش داستان را این طور تعریف می کند:

«پس از خروج از محل کارم در بلوار ارم متوجه بسته ای کنار مسیر بلوار بعثت شدم که ماشین ها از روی آن عبور می کردند، بسته را برداشتم و بازکردم پر بود از انواع و اقسام طلاشکسته، با توجه به شکل و شمایل طلاها و تیرگی رنگشان تصور کردم متعلق به یک طلافروش باشد؛ به همین خاطر یک راست راهی بازار طلافروش ها شدم و پرس و جو کردم، در نقاط مختلف شهر اطلاعیه زدم، راستش حتی فکر کردم شاید صاحب طلاها برای نذر و نیاز به امامزاده عبدالله(ع) هم سری بزند به همین دلیل تعدادی اطلاعیه هم در آنجا نصب کرم اما متاسفانه فردای آن روز اثری از اطلاعیه های نصب شده نبود. تا اینکه با ماژیکی که در دست داشتم روی اطلاعیه های نصب شده در سطح شهر مانند اطلاعیه های تورهای مسافرتی نوشتم که «مقدار قابل توجهی طلا در بلوار بعثت پیدا شده است، تماس بگیرید.

بعد از این ماجرا برادرم به من گفت یک اطلاعیه گم شدن طلا در اتوبوس های شرکت واحد مسیر سعیدیه دیده است اما زمانی که پیگیر شدیم اثری از اطلاعیه نبود تا اینکه یکی از آشنایان همسرم که اطلاعیه دیگری را در سطح شهر دیده بود شماره صاحب طلا را در اختیار ما قرار داد.

بعد از تماس تلفنی و دریافت نشانی متوجه شدیم که آن فرد صاحب طلاست؛ او بعد از شنیدن این خبر حالش دگرگون شد و با فریادهای مکرر «یا امام حسین(ع)» پای تلفن، حال ما را هم دگرگون کرد.

زمانی که این امانت پیشم بود بسیار نگران بودم صاحب آن پیدا نشود طوری که شب و روز نداشتم، اما حتما بیشتر از من صاحب طلاها در سختی و نگرانی بود که مبادا پیدا نشود! اما به لطف خدا دل هر دویمان شاد شد تا اینکه امروز با همکاری مسوولان مرکز آموزشی درمانی شهید بهشتی این امانت به صاحبش تحویل داده شد».

خانم علیمحمدی که دوشنبه گذشته مقدار زیادی طلا گم کرده بود نیز ماجرا را از نگاه خود برایمان تعریف کرد و گفت:

«بعد از دریافت حدود ۳۰۰ گرم طلا از طلافروشی اسامی صاحبان طلا و گرم های مربوط به سهم هر یک را روی کاغذ نوشتم و داخل نایلون طلا گذاشته و داخل کیفم انداختم، زمانی که داخل پارکینگ سوار ماشین شدم برق پارکینگ قطع شده بود وسایل کیفم را در آوردم و داخل صندوق عقب ماشین گذاشتم غافل از اینکه وقتی دستکشم را در آوردم نایلون طلاها هم افتاده است. به خیال اینکه طلاها داخل کیف است مسیر سعیدیه بالا به سمت خواجه رشید را طی کردم و زمانی که همسرم می خواست طلاها را مشاهده کند متوجه شدم طلایی وجود ندارد.

از همان ساعات ابتدایی از تمام پارکبان ها سوال کردیم، به تمام طلافروش ها اعلام کردیم، در صفحه همدانی ها و نقاط مختلف شهر اطلاعیه نصب کردیم و دوربین همه مسیر را بررسی کردیم اما متاسفانه از ساعت ۲ تا ۳:۵۶ دقیقه دوربین خاموش بود.

به خاطر اینکه طلاها نزد من امانت بود در این چند روز ۱۰ سال پیر تر شدم و کمرم خم شد چون مدام فکر می کردم پول طلاها را از کجا بیاورم آن هم با توجه به شرایط اقتصادی جامعه؟ فقط می گفتم مگر معجزه شود.

در این مدت فقط نذر و نیاز کردم و روزهای پراسترسی را سپری کردم تا اینکه ظهر جمعه ساعت دو و ربع با ما تماس گرفتند و اطلاع دادند طلاها پیدا شده است، پیدا شدن این طلاها برایم از معجزه هم بالاتر بود، خیلی مدیون این فرد امانت دار هستم که آبرویم را خرید؛ خدا برایش بسازد چون من هیچ جوره نمی توانم کارش را جبران کنم اما در این شرایط اقتصادی چنین افرادی کم هستند. تمام اعضای خانواده ام با شنیدن خبر پیدا شدن طلاها بسیار خوشحال شدند».

انتهای پیام/ ۸۹۰۵۰ / ۴۰/م