سرویس سیاست مشرق - در دهه ۵۰ درآمدهای سرشار نفتی آنقدر گسترش یافت که ایران به یکی از بزرگترین واردکنندههای اجناس مصرفی دنیا تبدیل شد. این در حالی بود که حتی زیرساختهای کشور امکان این همه واردات را نداشت. محمدرضا شاه در کتاب پاسخ به تاریخ در این باره مینویسد:

با وجود کوشش های دائمی و پیگیر، زیربنای کشور (راه آهن ها، جاده ها، بنادر) بقدر کفایت توسعه نیافته بودند. این بدان معنا بود که وارداتی بیش از آنچه تا آن روز از راه دریا و هوا و ازطریق ترکیه و روسیه و دیگر کشورهای همسایه انجام می گرفت غیرممکن بود. بندرهای ما را کشتی ها عملا مسدود کرده بودند و هر کشتی می بایست شش ماه به انتظار تخلیه بار خود لنگر بیندازد.

به کمبود تجهیزات و مواد خام و وسائل ارتباطی، کمبود تکنسین هم اضافه شده بود. ما بیش از یک میلیون خارجی را به خدمت گرفته بودیم. قبلا به توجهی که به پرورش مهندسان و سرپرستان و مجریان و کارگران ماهر شده بود، اشاره کردم ولی تعداد آنها باز هم کفایت نمیکرد.

پاسخ به تاریخ، محمدرضا پهلوی، ترجمه حسین ابوترابیان، تهران؛ چاپخانه رخ، ۱۳۷۱، صص۲۶۷-۲۶۶.