به گزارش خبرگزاری تسنیم از کوهدشت، شالوده چشم های پدر آمیخته به داغ است، اندوهی که کمرش را نیم تا زد و حالا او بیش تر از همیشه پیر شده است. تن بسته به قبای سیاه و سعی می کند اشک های ناگهان را پس بزند.

آفتاب تازه بالا آمده است و شانه های اندوه برادر هنوز هم میل دیدار برادر دارد. پیراهنش را گل اندود کرده است، به نشانه کوهی که حالا دیگر نیست و او را بی پشت کرده است.

خبر شهید مثل قاصدی از میان صبح های پاییز آمده است پایین و همه شهر را آورده به تسلیت. زن ها به نشانه عزا سرها را به هم نزدیک کرده اند و صدای مویه از میان دست های شان به آسمان قبرستان می رود.

تا به حال، صدای مور زنان لک را شنیده ای که بند از اندوه تن پاره می کند و با داغی که انگار از سینه زاگرس بیرون آمده است، بر استخوان و سینه های مرارت، چنگ می زند.

آنجا است که دیگر داغ، تقسیم می شود و این آوای بیرون آمده از هزاره های اندوه و راز و غربت، غم بازماندگان را از شانه های تکیده پاک می کند، پاکیزه و جلایافته.

سکوت قبرستان، این خانه آخرت، را تسلاهای غریبه و آشنا شکسته است و حالا نام شهید «سعید پناهی فر» مانند پرنده ای از روی درخت های ایستاده به عزا می پرد و اشارت های پنهانی را در هوا می پراکند تا اهالی زمین، سرافرازی های خونین کفنان را در امتحان های آسمان شاهد باشند.

انتهای پیام/ ۶۴۴/.