روز اربعین در کربلا چه گذشت؟ / ملحق شدن سر مبارک سیدالشهدا (ع) در اربعین به پیکر مقدس
به گزارش مشرق، در این میان گروهی از دانشمندان مسلمان این موضوع را تایید کرده و گروه دیگر، چنین احتمالی را دور از حقیقت و حتی ناممکن دانسته اند. کنکاش و پژوهش در موضوع اربعین حسینی بحث تاریخی مهمی است. بحث از این که ایا کاروان حسینی پس از ماجرای حرکت دادنشان به کوفه و شام، ایا دیگر بار به کربلا آمدند؟
عطیه می گوید: به همراه جابر به قصد زیارت سیدالشهدا ع امدم. جابر در کنار فرات غسل کرد و با ان کیفیت خاص ذکر می گفت و بعد به من گفت که دستم را روی قبر بگذار و از حال رفت و سه بار یا حسین گفت و سپس خطاب نمود: «حبیب لا یجیب حبیبه.. .» تا اخر و بعد ان زیارت را خواند که زیارت بسیار عجیبی است.
این که جابر گفت: دستم را روی قبر بگذار، گواه بر این است که نابینا بوده و همین عذر و دلیل عدم حضور او در رکاب امام حسین(ع) در رخداد عاشورا است.
حضور عطیه عوفی در کنار جابر را تاریخ اشاره ننموده است.
دو احتمال در این باره داده می شود: یکی این که عطیه در ان سال به حج رفته و سپس همراه جابر از مدینه به سمت عراق و کربلا حرکت کرده است. احتمال دیگر این است که جابر از مدینه به کوفه رفته باشد، و در واقع عطیه از کوفه به جابر ملحق می شود و به سوی کربلا می اید.
در این راستا تردیدی وجود ندارد که کاروان اسرای اهل بیت ع و سر مبارک امام حسین ع وسرهای شهدا ، بعد از اینکه دشمنان انها را به کوفه بردند و چند روزی را در کوفه مانده وسپس به شام حرکت دادند، در روز اربعین همان سالی که امام حسین ع به شهادت رسیدند، به کربلا بازگشته اند، و درتاریخ امده است که کاروان اهل بیت ع واسیران خاندان رسول خدا ص ، هنگام بازگشت به کربلا و دراربعین حسینی با جابر بن عبدالله انصاری صحابی بزرگوار- که بعد از شهادت امام حسین ع برای زیارت ان حضرت امده بود، ملاقات نموده اند. این زیارت در همان سال نخست شهادت امام حسین ع و نخستین زیارت اربعین ایشان به شمار می اید. هم چنین ثابت است که زیارت اربعین یکی از زیارت های معتبر است و احادیث و روایات، مردم را نسبت به این زیارت ترغیب کرده اند تا جایی که این زیارت از نشانه های مؤمن شمرده شده و مؤمنان هر سال این زیارت را انجام داده و بر ان مواظبت کرده اند.این زیارت تا بدانجا بوده است که امامان معصوم ع از انجا که در ان دوران شیعیان ومومنان ، در بخش های کشور اسلامی همچون کوفه وبصره ومدینه وجز اینها پراکنده بودند ، به قصد شناسایی واعلام موجودیت ، زیارت امام حسین ع در اربعین ودر کربلا را نشانه ای از نشانه های پنجگانه مؤمن بشمار اورده وبه زبانی ، روز اربعین ، بزرگترین گردهمایی شیعیان در ان هنگام بشمار می امده است وتاکید معصومین ع ، بر زیارت اربعین ، می تواند یکی از دلایل همبستگی از سویی واز سوی دیگر ، جهانی کردن حرکت ومظلومیت امام حسین ع بشمار اید.
اما در راستای حضور کاروان ونیز حضور جابر ودیدار با کاروان اسرای کربلا ، نظر مشهور و معتبر شیعه از قدیم این بوده است که کاروان در مسیر بازگشت خود به مدینه منوره، در همان سال به کربلا بازگشته و پس از دفن سر مبارک حضرت ( وبه قولی سایر شهدای کربلا) وزیارت مزار شهیدان ، از انجا عبور کرده اند.
البته برخی از علماوصاحبنظران واگاهان معتقدند بازگشت ان بزرگواران در همان سال نبوده است و سال بعد از شهادت، یا دیرتر از بیستم صفر، به کربلا را تاریخ بازگشت کاروان بشمار اورده اند؛ زیرامعتقدند سفر طولانی به شام و بازگشت به کربلا از نظر زمانی در این مدت ممکن نبوده و بازگشتشان دور از نظر بشمار می اید.
اما با دقت در این راستا وطول مسیر ونقشه حرکت کاروان در مسیر رفت وسپس بازگشت ؛ وبودن راه اصلی وحرکت دادن کاروان در راه رفت به شام وعبور دادن کاروان ال الله از شهرها ومراکز مهم ان هنگام برای استفاده تبلیغاتی ، همه وهمه نتیجه دیگری را در این راستا بدست می دهد!
گواه های تاریخی ودقیق وکارشناسی شده جغرافیایی تاکید می کند، طی این مسیر در ان مدت زمان، امکان پذیر بوده است.
حتی بازگشت انها در این مدت زمان بر اساس مواردی که بدان اشاره می گردد ، عملی بوده وکاروان در اربعین نخست بعد از شهادت خود را به کربلا رسانیده اند.
تردیدی وجود ندارد که دشمن، اسیران را بر شتران نشانده و در برخی نصوص امده که شتران بدون جهاز بوده اند و روز یازدهم محرم به کوفه برده شده و در روز دوازدهم یا سیزدهم محرم وارد کوفه شده اند.
انگاه کاروان پس از توقف دو روزه وبه نقلی شش روز ، از کوفه خارج شده ، و در اول صفر وارد شام شده اند. این به معنای ان است که کاروان مسیر کوفه به شام را تقریبا دوازده روز، ویا هفده روز طی نموده است.
در تاریخ مشهور است که دشمن، اسیران را از مسیری طولانی تر به شام برده است. یعنی از کوفه به سمت جایی که امروز شمال عراق است حرکت کرده اند؛ بدین معنا که کاروان از بغداد به تکریت ، سپس موصل و تلعفر و بعد از نصیبین در ترکیه فعلی رد شده اند. از انجا وارد سرزمین سوریه شده و از رقه و حلب گذر کرده ومکان وجایگاه مسجد النقطه،یاد اورحضور کاروان در سفر به شام است. کاروان از این پس به حما و حمص و سپس به شرق لبنان رفته اند. از شهر بعلبک رد شده و انگاه در مسیر شرق به سمت منطقه زبدانی رفته و از جهت غربی دمشق وارد ان شده اند.
گفتنی است که در برخی از این شهرها ومراکز مهم ، مردم با شناختن خاندان رسول خداص لب به اعتراض ، گشوده وتاریخ به سورش هایی در این موارد کرده است.
دلیل گذر از این مسیر طولانی هم این بود که دشمن در نظر داشت قدرت نظامی خود را به نمایش گذارد.
اماکاروان در راه بازگشت خود از شام به کربلا، مسیر کوتاه تر را طی کرده اند که برخلاف مسیر پیشین خالی از سکنه بوده است. این مسیر به مرزهای اردن کنونی نزدیک بوده است. انان چند روز بعد از حضور در شام، قبل از اینکه مسیر خود را به سمت مدینه منوره ادامه دهند از مسیرالانبار به کربلا رفته اند. علامه مجلسی مدت حضور انان در شام را ده روز براورد کرده که به واقعیت نزدیک تر است.البته توقف کاروان در سام را مورخین متفاوت نقل کرده اند لیکن سخن مرحوم مجلسی به حقیقت نزدیکتر است.
بر این اساس، بین شام و کوفه حداقل سه مسیر اصلی وجود داشته است و احتمالا کاروان اسرا از یکی از این سه مسیر خود را به شام رسانیده اند. کوتاه ترین مسیر موجود، مسیر «بادیة الشام» است که تقریبا ۸۰۰ کیلومتر است.
مسیر دوم مسیر کناره فرات است که به اب نیز دسترسی داشته و حدود یک هزار و ۲۰۰کیلومتر مسافت ان بوده است. اما طولانی ترین مسیر، یک هزار و ۶۰۰ کیلومتر درازا دارد و از شهرهایی مثل تکریت، موصل، نصیبین و حلب عبور می کند. در واقع اگر نقشه امروزی این مسیر را ملاحظه کنیم از چندین کشور عبور می کند.
عطیه می گوید: به همراه جابر به قصد زیارت سیدالشهدا ع امدم. جابر در کنار فرات غسل کرد و با ان کیفیت خاص ذکر می گفت و بعد به من گفت که دستم را روی قبر بگذار و از حال رفت و سه بار یا حسین گفت و سپس خطاب نمود: «حبیب لا یجیب حبیبه.. .» تا اخر و بعد ان زیارت را خواند که زیارت بسیار عجیبی است.
این که جابر گفت: دستم را روی قبر بگذار، گواه بر این است که نابینا بوده و همین عذر و دلیل عدم حضور او در رکاب امام حسین(ع) در رخداد عاشورا است.
حضور عطیه عوفی در کنار جابر را تاریخ اشاره ننموده است.
دو احتمال در این باره داده می شود: یکی این که عطیه در ان سال به حج رفته و سپس همراه جابر از مدینه به سمت عراق و کربلا حرکت کرده است. احتمال دیگر این است که جابر از مدینه به کوفه رفته باشد، و در واقع عطیه از کوفه به جابر ملحق می شود و به سوی کربلا می اید.
در این راستا تردیدی وجود ندارد که کاروان اسرای اهل بیت ع و سر مبارک امام حسین ع وسرهای شهدا ، بعد از اینکه دشمنان انها را به کوفه بردند و چند روزی را در کوفه مانده وسپس به شام حرکت دادند، در روز اربعین همان سالی که امام حسین ع به شهادت رسیدند، به کربلا بازگشته اند، و درتاریخ امده است که کاروان اهل بیت ع واسیران خاندان رسول خدا ص ، هنگام بازگشت به کربلا و دراربعین حسینی با جابر بن عبدالله انصاری صحابی بزرگوار- که بعد از شهادت امام حسین ع برای زیارت ان حضرت امده بود، ملاقات نموده اند. این زیارت در همان سال نخست شهادت امام حسین ع و نخستین زیارت اربعین ایشان به شمار می اید. هم چنین ثابت است که زیارت اربعین یکی از زیارت های معتبر است و احادیث و روایات، مردم را نسبت به این زیارت ترغیب کرده اند تا جایی که این زیارت از نشانه های مؤمن شمرده شده و مؤمنان هر سال این زیارت را انجام داده و بر ان مواظبت کرده اند.این زیارت تا بدانجا بوده است که امامان معصوم ع از انجا که در ان دوران شیعیان ومومنان ، در بخش های کشور اسلامی همچون کوفه وبصره ومدینه وجز اینها پراکنده بودند ، به قصد شناسایی واعلام موجودیت ، زیارت امام حسین ع در اربعین ودر کربلا را نشانه ای از نشانه های پنجگانه مؤمن بشمار اورده وبه زبانی ، روز اربعین ، بزرگترین گردهمایی شیعیان در ان هنگام بشمار می امده است وتاکید معصومین ع ، بر زیارت اربعین ، می تواند یکی از دلایل همبستگی از سویی واز سوی دیگر ، جهانی کردن حرکت ومظلومیت امام حسین ع بشمار اید.
اما در راستای حضور کاروان ونیز حضور جابر ودیدار با کاروان اسرای کربلا ، نظر مشهور و معتبر شیعه از قدیم این بوده است که کاروان در مسیر بازگشت خود به مدینه منوره، در همان سال به کربلا بازگشته و پس از دفن سر مبارک حضرت ( وبه قولی سایر شهدای کربلا) وزیارت مزار شهیدان ، از انجا عبور کرده اند.
البته برخی از علماوصاحبنظران واگاهان معتقدند بازگشت ان بزرگواران در همان سال نبوده است و سال بعد از شهادت، یا دیرتر از بیستم صفر، به کربلا را تاریخ بازگشت کاروان بشمار اورده اند؛ زیرامعتقدند سفر طولانی به شام و بازگشت به کربلا از نظر زمانی در این مدت ممکن نبوده و بازگشتشان دور از نظر بشمار می اید.
اما با دقت در این راستا وطول مسیر ونقشه حرکت کاروان در مسیر رفت وسپس بازگشت ؛ وبودن راه اصلی وحرکت دادن کاروان در راه رفت به شام وعبور دادن کاروان ال الله از شهرها ومراکز مهم ان هنگام برای استفاده تبلیغاتی ، همه وهمه نتیجه دیگری را در این راستا بدست می دهد!
گواه های تاریخی ودقیق وکارشناسی شده جغرافیایی تاکید می کند، طی این مسیر در ان مدت زمان، امکان پذیر بوده است.
حتی بازگشت انها در این مدت زمان بر اساس مواردی که بدان اشاره می گردد ، عملی بوده وکاروان در اربعین نخست بعد از شهادت خود را به کربلا رسانیده اند.
تردیدی وجود ندارد که دشمن، اسیران را بر شتران نشانده و در برخی نصوص امده که شتران بدون جهاز بوده اند و روز یازدهم محرم به کوفه برده شده و در روز دوازدهم یا سیزدهم محرم وارد کوفه شده اند.
انگاه کاروان پس از توقف دو روزه وبه نقلی شش روز ، از کوفه خارج شده ، و در اول صفر وارد شام شده اند. این به معنای ان است که کاروان مسیر کوفه به شام را تقریبا دوازده روز، ویا هفده روز طی نموده است.
در تاریخ مشهور است که دشمن، اسیران را از مسیری طولانی تر به شام برده است. یعنی از کوفه به سمت جایی که امروز شمال عراق است حرکت کرده اند؛ بدین معنا که کاروان از بغداد به تکریت ، سپس موصل و تلعفر و بعد از نصیبین در ترکیه فعلی رد شده اند. از انجا وارد سرزمین سوریه شده و از رقه و حلب گذر کرده ومکان وجایگاه مسجد النقطه،یاد اورحضور کاروان در سفر به شام است. کاروان از این پس به حما و حمص و سپس به شرق لبنان رفته اند. از شهر بعلبک رد شده و انگاه در مسیر شرق به سمت منطقه زبدانی رفته و از جهت غربی دمشق وارد ان شده اند.
گفتنی است که در برخی از این شهرها ومراکز مهم ، مردم با شناختن خاندان رسول خداص لب به اعتراض ، گشوده وتاریخ به سورش هایی در این موارد کرده است.
دلیل گذر از این مسیر طولانی هم این بود که دشمن در نظر داشت قدرت نظامی خود را به نمایش گذارد.
اماکاروان در راه بازگشت خود از شام به کربلا، مسیر کوتاه تر را طی کرده اند که برخلاف مسیر پیشین خالی از سکنه بوده است. این مسیر به مرزهای اردن کنونی نزدیک بوده است. انان چند روز بعد از حضور در شام، قبل از اینکه مسیر خود را به سمت مدینه منوره ادامه دهند از مسیرالانبار به کربلا رفته اند. علامه مجلسی مدت حضور انان در شام را ده روز براورد کرده که به واقعیت نزدیک تر است.البته توقف کاروان در سام را مورخین متفاوت نقل کرده اند لیکن سخن مرحوم مجلسی به حقیقت نزدیکتر است.
بر این اساس، بین شام و کوفه حداقل سه مسیر اصلی وجود داشته است و احتمالا کاروان اسرا از یکی از این سه مسیر خود را به شام رسانیده اند. کوتاه ترین مسیر موجود، مسیر «بادیة الشام» است که تقریبا ۸۰۰ کیلومتر است.
مسیر دوم مسیر کناره فرات است که به اب نیز دسترسی داشته و حدود یک هزار و ۲۰۰کیلومتر مسافت ان بوده است. اما طولانی ترین مسیر، یک هزار و ۶۰۰ کیلومتر درازا دارد و از شهرهایی مثل تکریت، موصل، نصیبین و حلب عبور می کند. در واقع اگر نقشه امروزی این مسیر را ملاحظه کنیم از چندین کشور عبور می کند.
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «روز اربعین در کربلا چه گذشت؟ / ملحق شدن سر مبارک سیدالشهدا (ع) در اربعین به پیکر مقدس» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.