وی ادامه داد: ولی در حوزه پیشگیری موثرترین عامل همان نقش آفرینی شهروندان و مشارکت همگانی است. برای مثال اگر شهروندان این نکته را یاد بگیرند که وقتی خودروهایشان را در حاشیه خیابان پارک می کنند اشیای گرانبها و باارزش را در معرض دید قرار ندهند تاثیر بسیار زیادی در کاهش آمار وقوع جرم خواهد داشت. چون وقتی فرد سارق متوجه می شود که چیزی برای سرقت وجود ندارد بدیهی است که سرقتی اتفاق نمی افتد. یا مثلا اگر شهروندان پنجره خانه هایشان را به نرده مجهز بکنند یا دیگر مسیرهای ورودی خانه را برای ورود سارقان مسدود بکنند طبیعتا جرم واقع نمی شود. همه این موارد مستلزم همان آموزش همگانی و مشارکت مردمی است که جزو وظایف اصلی و اولیه پلیس محسوب می شود. تا پیش از این چنین فرایندی وجود نداشت. چون همیشه این تصور وجود داشت که مثلا با تعداد گشتی های خیلی زیاد و برخوردهای پرشمار و روش هایی از این دست جلوی جرائم مربوط به سرقت گرفته شود. امروز، اما پلیس با شیوه های علمی به این نتیجه رسیده که نقش خود شهروندان بسیار موثرتر از این نوع اقدام هاست.

ناصری نژاد در پاسخ به اینکه آیا پلیس برای کنترل محیط های آسیب پذیر باید باز هم بر مشارکت های مردمی تکیه کند گفت: هر محیطی که برای وقوع جرم مستعد باشد راهکارهای بازدارنده خاص خودش را هم خواهد داشت. برای مثال در مترو و اتوبوس های بی آر تی جرم عمده ای که اتفاق می افتد جیب بری است. یا یکی دیگر از مشکلات جرم خیز در مترو به مساله کلاهبرداری از کارت های بانکی بر می گردد. پلیس همواره و موکدا به شهروندان توصیه می کند تا از دست فروشان حاضر در مترو خرید نکنند و کارت هایشان را در اختیار دست فروشان نگذارند. پلیس برای این موضوع دلایل خودش را دارد. اولین دلیل هم این است که شهروندان ممکن است تصور کنند یک کالای با کیفیت را می خرند در صورتی که پلیس یقین دارد این کالا با کیفیت نیست.