به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره مریم نوزدهمین سوره و از سوره های مکی قرآن است که در جزء شانزدهم قرآن جای دارد. این سوره به دلیل نقل داستان حضرت مریم(س) به نام «مریم» نام گذاری شده است. پیام اصلی این سوره بشارت و انذار است که در قالب داستان هایی از پیامبران از جمله داستان حضرت زکریا(ع)، یحیی(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع) و عیسی(ع) بیان شده است. بررسی مسائل مربوط به قیامت و چگونگی رستاخیز، نفی فرزند از خداوند و بیان مسئله شفاعت از موضوعات محوری این سوره است.

آیه ۹۶ سوره مریم با نام آیه ود از آیات مشهور این سوره است. مداومت بر خواندن سوره مریم را باعث بی نیازی انسان از جان، مال و فرزند دانسته اند.

تلاوت مجلسی سوره مریم آیات ۱۲-۳۶

یا یحیی خذ الکتاب بقوة وآتیناه الحکم صبیا ﴿۱۲﴾

ای یحیی کتاب [خدا] را به جد و جهد بگیر و از کودکی به او نبوت دادیم (۱۲)

وحنانا من لدنا وزکاة وکان تقیا ﴿۱۳﴾

و [نیز] از جانب خود مهربانی و پاکی [به او دادیم] و تقواپیشه بود (۱۳)

وبرا بوالدیه ولم یکن جبارا عصیا ﴿۱۴﴾

و با پدر و مادر خود نیکرفتار بود و زورگویی نافرمان نبود (۱۴)

وسلام علیه یوم ولد ویوم یموت ویوم یبعث حیا ﴿۱۵﴾

و درود بر او روزی که زاده شد و روزی که می میرد و روزی که زنده برانگیخته می شود (۱۵)

واذکر فی الکتاب مریم إذ انتبذت من أهلها مکانا شرقیا ﴿۱۶﴾

و در این کتاب از مریم یاد کن آنگاه که از کسان خود در مکانی شرقی به کناری شتافت (۱۶)

فاتخذت من دونهم حجابا فأرسلنا إلیها روحنا فتمثل لها بشرا سویا ﴿۱۷﴾

و در برابر آنان پرده ای بر خود گرفت پس روح خود را به سوی او فرستادیم تا به [شکل] بشری خوشاندام بر او نمایان شد (۱۷)

قالت إنی أعوذ بالرحمن منک إن کنت تقیا ﴿۱۸﴾

[مریم] گفت اگر پرهیزگاری من از تو به خدای رحمان پناه می برم (۱۸)

قال إنما أنا رسول ربک لأهب لک غلاما زکیا ﴿۱۹﴾

گفت من فقط فرستاده پروردگار توام برای اینکه به تو پسری پاکیزه ببخشم (۱۹)

قالت أنی یکون لی غلام ولم یمسسنی بشر ولم أک بغیا ﴿۲۰﴾

گفت چگونه مرا پسری باشد با آنکه دست بشری به من نرسیده و بدکار نبوده ام (۲۰)

قال کذلک قال ربک هو علی هین ولنجعله آیة للناس ورحمة منا وکان أمرا مقضیا ﴿۲۱﴾

گفت [فرمان] چنین است پروردگار تو گفته که آن بر من آسان است و تا او را نشانه ای برای مردم و رحمتی از جانب خویش قرار دهیم و [این] دستوری قطعی بود (۲۱)

فحملته فانتبذت به مکانا قصیا ﴿۲۲﴾

پس [مریم] به او [=عیسی] آبستن شد و با او به مکان دورافتاده ای پناه جست (۲۲)

فأجاءها المخاض إلی جذع النخلة قالت یا لیتنی مت قبل هذا وکنت نسیا منسیا ﴿۲۳﴾

تا درد زایمان او را به سوی تنه درخت خرمایی کشانید گفت ای کاش پیش از این مرده بودم و یکسر فراموششده بودم (۲۳)

فناداها من تحتها ألا تحزنی قد جعل ربک تحتک سریا ﴿۲۴﴾

پس از زیر [پای] او [فرشته] وی را ندا داد که غم مدار پروردگارت زیر [پای] تو چشمه آبی پدید آورده است (۲۴)

وهزی إلیک بجذع النخلة تساقط علیک رطبا جنیا ﴿۲۵﴾

و تنه درخت خرما را به طرف خود [بگیر و] بتکان بر تو خرمای تازه می ریزد (۲۵)

فکلی واشربی وقری عینا فإما ترین من البشر أحدا فقولی إنی نذرت للرحمن صوما فلن أکلم الیوم إنسیا ﴿۲۶﴾

و بخور و بنوش و دیده روشن دار پس اگر کسی از آدمیان را دیدی بگوی من برای [خدای] رحمان روزه نذر کرده ام و امروز مطلقا با انسانی سخن نخواهم گفت (۲۶)

فأتت به قومها تحمله قالوا یا مریم لقد جئت شیئا فریا ﴿۲۷﴾

پس [مریم] در حالی که او را در آغوش گرفته بود به نزد قومش آورد گفتند ای مریم به راستی کار بسیار ناپسندی مرتکب شده ای (۲۷)

یا أخت هارون ما کان أبوک امرأ سوء وما کانت أمک بغیا ﴿۲۸﴾

ای خواهر هارون پدرت مرد بدی نبود و مادرت [نیز] بدکاره نبود (۲۸)

فأشارت إلیه قالوا کیف نکلم من کان فی المهد صبیا ﴿۲۹﴾

[مریم] به سوی [عیسی] اشاره کرد گفتند چگونه با کسی که در گهواره [و] کودک است سخن بگوییم (۲۹)

قال إنی عبد الله آتانی الکتاب وجعلنی نبیا ﴿۳۰﴾

[کودک] گفت منم بنده خدا به من کتاب داده و مرا پیامبر قرار داده است (۳۰)

وجعلنی مبارکا أین ما کنت وأوصانی بالصلاة والزکاة ما دمت حیا ﴿۳۱﴾

و هر جا که باشم مرا با برکت ساخته و تا زنده ام به نماز و زکات سفارش کرده است (۳۱)

وبرا بوالدتی ولم یجعلنی جبارا شقیا ﴿۳۲﴾

و مرا نسبت به مادرم نیکوکار کرده و زورگو و نافرمانم نگردانیده است (۳۲)

والسلام علی یوم ولدت ویوم أموت ویوم أبعث حیا ﴿۳۳﴾

و درود بر من روزی که زاده شدم و روزی که می میرم و روزی که زنده برانگیخته می شوم (۳۳)

ذلک عیسی ابن مریم قول الحق الذی فیه یمترون ﴿۳۴﴾

این است [ماجرای] عیسی پسر مریم [همان] گفتار درستی که در آن شک می کنند (۳۴)

ما کان لله أن یتخذ من ولد سبحانه إذا قضی أمرا فإنما یقول له کن فیکون ﴿۳۵﴾

خدا را نسزد که فرزندی برگیرد منزه است او چون کاری را اراده کند همین قدر به آن می گوید موجود شو پس بی درنگ موجود می شود (۳۵)

وإن الله ربی وربکم فاعبدوه هذا صراط مستقیم ﴿۳۶﴾

و در حقیقت خداست که پروردگار من و پروردگار شماست پس او را بپرستید این است راه راست (۳۶)

انتهای پیام/