به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، کتاب «تو می آیی» مجموعه ای از چهار نوشتار به قلم زنده یاد استاد علی صفایی حائری درباره ی امام عصر(عج) است که در آن با بیانی ادبی و دلنشین به واکاوی عمیق حقیقت انتظار می پردازد.

این چهار نوشتار با عناوینی چون «انتظار»، «ای نزدیکتر از من به من»، «سروده های انتظار» و «ای قامت بلند امامت» به همراه مصاحبه ی ایشان درباره امام عصر با عنوان «عصر انتظار» در این مجموعه گردآوری شده است. در انتهای این مجموعه مطلبی تحت عنوان «سرفصل هایی برای تحقیق» نیز قرار داده شده است که موضوعاتی برای پژوهش در حوزه مهدویت را به خواننده معرفی می کند.

وی در بخشی از سرفصل «عصر انتظار» با بیانی ساده اما عمیق حقیقت انتظار را با توجه به مراتب تکامل انسان چنین بیان می کند؛

《ما از مصلح در یک مقطع انتظار این را داریم که بیاید نان ما را بدهد و در یک مقطع، غذای ما را عادلانه تقسیم کند و در مقطع دیگر مسأله چیزی فراتر از این است؛ اینکه او به من بیاموزد، بیاموزد که چگونه نگاه کنم. « هدی للناس»؛ یعنی آن حقیقتی که در رسالت مطرح است، در ولایت و امامت هم مطرح می شود، در مهدی موعود مطرح می شود که تو از رسول « هدی للناس» را می خواستی؛ هدایت رسول به حس تو؛ چگونه نگاه کنی، چگونه بشنوی، چگونه تجربه کنی. هدایت رسول برای وهم تو، برای تخیل تو و برای تفکر تو.》 (تو می آیی، ص۴۷)

در بخش دیگری از «عصر انتظار» به تبیین مبحث افتقار به دین و انتظار از دین می پردازد و در خلال این مطلب، اهمیت «احتیاج داشتن به مصلح و انتظار نداشتن از مصلح» را برای خواننده به روشنی بیان می کند.

《رسول آمده تا به آدمی بفهماند که باید چه چیزی را بخواهد، نیامده مطابق انتظار او عمل کند.

انتظار ما از دین به این معناست که ما آغازگریم؛ در حالی که دین با رسول آغاز می شود. رسول از من سراغ می گیرد « أین تذهبون »؛ ۱کجا می روید؟ « أنی تؤفکون »؛ به چه چیزی روی آورده اید؟ « أتترکون فیما هیهنا آمنین »؛ به امن، به رفاه، به رهایی، به این ها قانع شده اید؟ یعنی نوع نگاه رسول مسأله را عوض می کند. و اینجاست که مسأله، مسألۀ افتقار به دین است، نه انتظار از دین؛ احتیاج به مصلح است، نه انتظار از مصلح. و در این، فرق بسیاری هست.》

( تو می آیی، صفحه ۴۹)

علی صفایی در نوشتار « انتظار» نقدی بر نظریه معروف دکتر علی شریعتی « انتظار، مکتب اعتراض» بیان می دارد که بسیار تامل برانگیز و به جاست.

هرچند به نظر می رسد دکتر شریعتی این مطلب را باتوجه به برداشت اشتباه از «انتظار» که آن روزها در جامعه وجود داشت و باتوجه به نیاز آن روز جامعه و در اعتراض علیه ظلم مطرح کرده است.

اما استاد صفایی این ایده دکتر شریعتی را به عنوان یک ایده کلی و جامع برای مفهوم انتظار نقد می کند. هرچند ایده دکتر شریعتی در زمانه ای که «انتظار» امری گوشه گیرانه و تخدیری تلقی می شد به جای خود درست و سنجیده به نظر می رسد. اما علی صفایی معتقد است نمی توان «انتظار» را به طورکلی به معنای گوشه گیری یا به معنای اعتراض دانست. بلکه «انتظار» نوعی زمینه سازی است. زمینه سازی که در آن گاهی ممکن است تقیه ضرورت داشته باشد و گاه قیام و اینچنین می نگارد:

《میرفطروس در کتاب خود، انتظار را مذهب احتراز معرفی می کند؛ مذهب کناره گیری و گوشه گیری، مذهبی که نمی تواند کاری صورت دهد، پس دهن کجی می کند و کنار می کشد. دکتر شریعتی، انتظار را مذهب اعتراض می دانست؛ مذهبی که حرفی دارد و کاری می تواند و به آنچه می گذرد دل نمی بندد و همه ظلم ها و بیدادها را با یک نه بزرگ که از سقیفه آغاز شد، پیش می راند.》 (تو می آیی، ص۱۲)

《پس انتظار نه احتراز، نه اعتراض که آمادگی و سازندگی و تدبیر و تقدیر و تربیت و تشکل جدید را در دامان خویش دارد.》 (تو می آیی، ص۱۲)

یادداشت های اینگونه استاد صفایی حائری که در این مجموعه گردآوری شده است خواننده را بیش از پیش به ژرف بینی و واکاوی اعتقادات مهدوی فرامی خواند و پنجره ی جدیدی از مفهوم «انتظار» به روی مخاطب می گشاید.

انتهای پیام/