وقتی از لفظ «ابتذال» برای فیلمی مثل فیلم« رحمان ۱۴۰۰ »استفاده می کنیم، معنای آن فقط ناظر بر محتوای فیلم نیست بلکه این ابتذال ساختار و فرم فیلم را هم در بر می گیرد و اساسا فرم مبتذل محتوای مبتذل خلق می کند.

خبرگزاری فارس گروه سینما: یک خط داستانی تقریبا تکراری با پایانی تکراری و تلاش برای بانمک کردن آن به کمک شوخی های جنسی کلامی و حرکتی و نوشتن دو دقیقه دیالوگ شبیه به برخی مسئولان برای مهران مدیری با بازی تکراری او و تیپ سازی مضحک برای همسر رحمان و جلوبردن فیلم با اتفاقات یک هویی. همه فیلم «رحمان ۱۴۰۰» همین است.

اگر فیلم های قبلی منوچهری هادی تا حدودی سر و شکلی داشت و حداقل هایی را رعایت می کرد و طنز و کمدی را با ابزار شوخی های جنسی ارائه نمی داد، این بار با فیلمنامه ای ضعیفی مواجهیم که تنها راه نجات را در یک تکرار سخیف و مبتذل می بینید. فیلم بر تم (موضوع) اصلی خود هم به راحتی خط می کشد و به راحتی رحمان را از یک بیمار دم مرگ به انسان سالم تبدیل می کند.

رحمان، مرد زحمتکش و سالمی است که به راحتی فیلمساز آن را به یک اخاذ تبدیل می کند و اساسا رحمان و خانواده اش با رفتارهای همسر (مانند خوابیدن در وانی پر از مرغ) و آرایش غلیظ و رفتارهای غلوآمیز و طراحی لباس و بلاهت عجیبش، ابزار فیلمساز برای به خنده آوردن مخاطب می شود. رحمان مرد زحمتکشی که فیلمساز او را مجبور می کند پشت به رئیس بایستد و خم شود بگوید بیا جرم بده و پاره کن! فیلمساز، رحمان را تحقیر می کند و این تحقیر ناخواسته می گوید علت فقر رحمان و خانواده اش، خودشان هستند، نه چیز دیگری.

اما آن طرف، پدر و پسری به شدت پولدار قرار دارند که مودب و مبادی آداب هستند. پدر واردکننده بزرگ است و پسر مثلا اهل الواط اما مودب و جنتلمن که با خوردن چند عدد قرص آرام و مهربان می شود. حتی وقتی متوجه می شود رحمان ماشین گرانقیمت او را به آب انداخته است، باز هم با رحمان به خوبی رفتار می کند.

و فیلمنامه تماما بر اتفاقات یک هویی و تحمیلی و بدون منطق استوار شده است. رحمان یکدفعه و بدون هیچ درمانی، بیماری اش درمان می شود، یکدفعه رئیس او دستگیر می شود. رحمان از برجی بلند پرت می شود اما روی یک آدم دیگر می افتد و زنده می ماند. گلزار با یک قرص مهربان می شود و هر رحمان هر تلاشی برای عصبانیت او می کند بی فایده است. چند بادکنک رحمان را به آسمان می برد.

طنز ماجرا آنجاست که فیلمساز می گوید این فیلم حرف مردم را می زد. لابد تصور می کند اگر فقیر و غنی را در مقابل هم نشان دهد و آن دیالوگ ها را در دهان مدیری قرار بگذارد، فیلم خوب و مردمی می شود.

و عجیب تر آنکه فیلمساز حرکت شوخی جنسی مکرر فیلم را حرکتی جسمی عنوان کرده و نه جنسی. طنز این جمله از خود فیلم بیشتر است. بد نیست فیلمساز یک بار برای مردم این حرکت مبتذل که بارها در فیلم انجام می شود را به معرض قضاوت عموم قرار دهد و از آنها سوال کند، برداشت شما از این حرکت چیست. اگر اکثریت مخاطبان این حرکت را زشت و وقیح ندانستند، فیلم اکران خود را ادامه دهد.

در واقع وقتی از لفظ ابتذال برای فیلمی مثل فیلم رحمان ۱۴۰۰ استفاده می کنیم، معنای آن فقط ناظر بر محتوای آن نیست که آن هم هست بلکه این ابتذال ساختار و فرم فیلم را هم در بر می گیرد. به عبارت دیگر رحمان ۱۴۰۰ فیلمی کاملا مبتذل در فرم و محتواست. هر چند که اساسا فرم مبتذل نمی تواند محتوایی غیرمبتذل بیافریند.

انتهای پیام/