ایسنا/قزوین ابوتراب امینی، پژوهشگر حوزه مدیریت فناوری در یادداشتی که آن را در اختیار ایسنا قرار داده، می نویسد: چند خبر را با هم مرور کنیم: خبر راهزنی های دولتی را شنیده اید قاعدتا ایتالیا و تونس و چک؛ رئیس کل گمرک ایران گفت: در ۱۱ ماهه سال ۹۸ معادل ۳۹ میلیارد دلار صادرات و ۴۰ میلیارد دلار واردات به ثبت رسیده است؛ قیمت نفت را هم که خبر دارید چقدر سقوط کرده است؛ به واسطه تحریم ها فروش نفت به ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار بشکه در روز رسیده است.

همه این خبرها یعنی سخت تر شدن صادرات و البته واردات و اینکه باید خیلی بیشتر از قبل به تأمین نیازها از داخل کشور توجه کرد. حال سوال اینجاست که آیا این امر شدنی است یا خیر؟

با توجه به آنچه به آن اشاره شد امسال صرف نظر از اینکه اساسا واردات با موانع بیشتری مواجه خواهد بود و قاعدتا فایده و هزینه آن تغییرات جدی خواهد کرد؛ دولت نیز تا حد ممکن جلوی واردات را خواهد گرفت چون اساسا باید منابع محدود ارزی را مدیریت کند. بنابراین نیاز کشور به انواع محصولات بیش از گذشته خواهد بود یعنی این بازار بزرگ ۸۰ میلیونی نیازهایی بیش از سال گذشته به تولیدات داخلی خواهد داشت. تولید در هر زمینه از کشاورزی و دامداری بگیرید تا محصولات دانش بنیان، بنابراین بازار مناسبی در سال جاری برای محصولات داخلی خواهیم داشت. اما لازمه افزایش ظرفیت تولید چیست؟

پیشنهاد نگارنده تقویت و سرمایه گذاری در کسب وکارهایی است که دو سه سالی است فعالیت خود را شروع کرده اند و بازاری نسبی دارند و الان قرار نیست آزمون و خطا کنند بلکه صرفا باید مقیاس تولید را بالا ببرند. به عنوان مثال چوپانی که ۱۰۰ گوسفند دارد را در نظر بگیرید، بین ۱۰۰ و ۱۳۰ گوسفند شاید خیلی فرقی در اصل کار او ایجاد نشود و فقط با افزایش تعداد گوسفندان هزینه های سربار او کاهش پیدا می کند و در نتیجه سودش افزایش می یابد و علاوه بر آن ۳۰٪ افزایش تولید دارد.

سرمایه گذاران باید وارد سرمایه گذاری شوند با چند قید: ۱- انتظار سود بالا نداشته باشند که البته اساسا بعید به نظر می رسد در جای دیگری سودهای ویژه تری برداشت کنند. (البته سودهای حلال و سازنده) ۲- ریسک پذیر باشند و با مدل شبه ربای بانکی وارد تعامل با تولید کننده نشوند. شاید اینجا هم باید با روحیه جهادی وارد این کار شد نه با حساب و کتاب مادی صرف. نکته بسیار مهمی که باید به آن توجه کرد این است که وقتی از ریسک صحبت می کنیم به هیچ وجه منظور از بین بردن سرمایه نیست چرا که این موضوع یعنی وسط جنگ مهمات خود را بر باد بدهیم.

شرکت های دانش بنیان نیز باید حصارهای خود را شکسته و غیر از تولید محصولات پیچیده، هر کاری که می توانند برای رفع نیازهای روز بازار و صنایع انجام دهند و البته این را هم بدانند که امسال موانع کمتری برای پذیرش فناوری هایشان هست چرا که واردات به لطف تحریم ها و شرایط کرونایی بین المللی خیلی سخت تر شده است.

کار دیگری که این شرکت ها می توانند انجام دهند تمرکز بر تعمیر محصولات فناورانه وارداتی است که دیگر پشتیبانی نمی شود و البته هزینه های گزافی هم بابت آن ها انجام شده است. دستگاه های متولی نیز باید در صدور مجوزها و بررسی محصولات و تکنولوژی ها خیلی سریعتر و چابک تر عمل کنند.

آنچه باید این اجزا موجود را به هم پیوند دهد مجموعه هایی هستند که باید نقش تسهیلگری را ایفا و ارتباط این اجزا را به هم بیشتر کنند. از وزارت صمت، پارک های علم و فناوری، جهاد کشاورزی، جهاد دانشگاهی و کمیته امداد تا اتاق بازرگانی و بنگاه های خصوصی مشاوره مدیریت.

طبیعی است در سالی که تحلیل گران صفر شدن رشد اقتصادی دنیا را پیش بینی می کنند اگر اقتصادی بتواند ولو ۱۰٪ بزرگ تر شود یعنی جهش کرده است.

انتهای پیام