به گزارش مشرق، حسن رشوند طی یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: تأسیس نظام مردم سالار دینی در ایران و توفیق در تلفیق دین و سیاست از دستاوردهای بزرگ انقلاب اسلامی است که از جمله نتایج و ثمره های مثبت آن، تحکیم نقش و جایگاه مردم در حوزه سیاست است. تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، این تصور بر دنیا حاکم بود که دین مربوط به حوزه فردی است و ناتوان از شکل دهی و اداره تحولات سیاسی اجتماعی است.

به عبارت دیگر، تا پیش از انقلاب اسلامی تصور بر آن بود که دین می تواند امور فردی را مدیریت کند، اما نمی تواند در اداره جامعه موفق باشد و دین را امری مربوط به حوزه فردی می دانستند و نقشی سیاسی و البته اجتماعی برای آن قائل نبودند.

از سوی دیگر، این تصور نیز بردنیا حاکم بود که لازمه مردم سالار بودن، حذف دین از عرصه زندگی است. اما امام خمینی (ره) آمد و همه این معادلات را به هم زد. امام (ره) نهضت خود را از همان روزهای آغازین ۱۳۴۲ درست در نقطه مقابل این تصور رایج غلط که دین را از عرصه سیاسی اجتماعی زندگی مردم حذف می کرد، قرار داد. ایشان به صراحت در بیانیه های خود قبل از پیروزی انقلاب اسلامی مردم را به قیام برای خدا فرا می خواندند، یعنی قیامی که مبتنی بر حضور مردم در صحنه باشد.

در همین چارچوب، امام (ره) در تمامی سیر مراحل شکل گیری، تکوین و پیروزی و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی همواره بر مبنای این دو گزاره اصلی بود که تحول آفرینی کردند. ایشان در ۲۲ مهر ۱۳۵۷ در پاریس در مصاحبه با فیگارو برای اولین بار در خصوص نوع نظام سیاسی آینده از «جمهوری اسلامی» نام بردند و در توضیح خصوصیات آن فرمودند که «حکومت جمهوری اسلامی مبتنی بر ضوابط اسلام و متکی به آرای ملت» خواهد بود.

اگر از نگاه یک پژوهشگر به مجموعه اندیشه های امام راحل نگریسته شود دو واژه بیش از همه در صحیفه ۲۱ جلدی امام رخ نمایی می کند و به تعبیر دیگر واژه ای پرتکرار است. این دو واژه یکی اسلام و دیگری مردم است. این به آن مفهوم است که بین این دو پیوندی ناگسستنی است و به هیچ وجه در تشکیل یک نظام سیاسی دینی، نمی توان این دو را جدا از هم بررسی و «وزن دهی» کرد.