به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ماه ذیالحجه از جمله ماههای گرانقدر و عظیم الشأن است که خداوند متعال آن را فرصتی جهت تزکیه مؤمنان قرار داده است تا جایی که اهلبیت عصمت و طهارت(ع) احادیثی در بیان فضیلت این ماه شریف نقل فرمودهاند.



به عنوان مثال امام صادق(ع) در تفسیر این بخش از آیات ۲۰۳ بقره و ۲۲ حج که خداوند می فرماید «و اذکروا الله فی أیام معدودات؛ و خدا را در روزهایی معین یاد کنید» فرمودند «أیام التشریق الثلاثة، و الأیام المعلومات العشرة من ذی الحجة؛ منظور از ایام معدودات سه روز یازدهم تا سیزدهم و ایام معلومات (حج۲۲) ده روز اول ذیالحجه است». (تفسیر قمی، ج۱، ص۷۱)

در اهمیت و پاسداشت ایام ذی الحجه به ویژه دهه اول آن، میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب «المراقبات» خویش به نکات ناب اخلاقی و معرفتی اشاره دارند. ایشان درباره فضیلت دهه اول ذی حجه می فرمایند:

یکی از این توقفگاه ها ۱۰ روز اول آن است. و منظور از «ایام معلومات در این آیه: «و إذکروا الله فی أیام [معدودات ] . و خدا را در روزهای معین یاد کنند.» نیز همین است. و «یاد» و «غفلت» با هم سازگاری ندارند. پس بپرهیز از این که در این ماه دل خود را بنجاسات آلوده نمایی، بخصوص با نافرمانی. ذکر کامل که در آیه بالا آمده این است که با عقل، روح، دل و بدن در ذکر خدا باشی، زیرا هر کدام از آنها ذکر مخصوصی دارند. این فرصت را غنیمت شمار که خداوند به تو اجازه ذکر خود را داده است. در عقل خود این را از نعمت های بزرگی بدان که عمرت برای ادای شکر آن کافی نبوده، روحت را در مقام حضور حاضر کن که گویا حاضر در نشستگاه صدق نزد پادشاه مقتدر است. با دل خود به بندگی او و شکر نعمت های بی منتهای او روی آور و با تمام اعضای بدنت مشغول انجام عبادات و طاعات شو. اگر خدا را این گونه ذکر کردی، مژده بده که چنین ذکری، علامت این است که خداوند تو را در تمام وجودت و با تمام وجودت ذکر نموده و برای بار دوم بخاطر پاداش چنین ذکری، تو را در تمام این موارد ذکر خواهد نمود. زیرا خدای متعال ذاکرین را دوبار ذکر می کند.

ایشان در ادامه با اشاره به روایتی از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم درباره فضیلت این روزها می نویسد:

درباره روایتی که پیرامون فضیلت این روزها از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده است بیندیش، آنجا که فرمودند: «ما من أیام أزکی عند الله تعالی و لا أعظم أجرا من [فی] خیر من عشر الأضحی قیل و لا الجهاد فی سبیل الله، قال (صلی الله علیه و آله) و لا الجهاد فی سبیل الله إلا رجل خرج بماله و بنفسه ثم لم یرجع من ذلک بشیء؛ پاک ترین و پرارج ترین روزها نزد خداوند، دهۀ اول ماه ذی حجه است. سؤال می شود آیا جهاد در راه خدا به پایۀ آن می رسد؟ می فرمایند: خیر مگر اینکه شخصی به جان و مالش خارج شود و دیگر برنگردد.» و نیز با توجه به روایتی دیگر می فرماید: «ما من أیام العمل الصالح فیها أحب إلی الله عز و جل من أیام العشر؛ یعنی عشر ذی الحجة، قالوا: یا رسول الله و لا الجهاد فی سبیل الله، قال و لا الجهاد فی سبیل الله إلا رجل خرج بنفسه و ماله، فلم یرجع..؛ عمل صالح در هیچ روزگاری نزد خداوند محبوب تر از عمل صالح در این دهه نیست. سؤال می شود: حتی جهاد در راه خدا؟ می فرمایند: خیر مگر شخصی که به جان و مالش خارج شود و دیگر برنگردد. این دو روایت بخصوص روایت دومی را بنگر. آنچه را خدا بزرگ می داند تو نیز بزرگ بدان. آمادگی کامل پیدا نموده و با تمامی نشاط و شوق و دعا و توسل به نگهبانان امت، بخصوص در شب اول، وارد این میدان شو. در تضرع خود به در کرم آنان بخواه که تو را در قصد، حزب، دعا، حمایت، ولایت، شفاعت و شیعیان خود وارد نموده، به درگاه خدای متعال برای توفیق، قبول، رضایت او از تو، تأیید، اصلاح و تمام خیرهای دینی و دنیوی و آخرتی برای تو و خانواده ات، برادران دینی، همسایگان و کسانی که حقی بگردن تو دارند، تضرع نمایند.

ایشان همچنین در ادامه گفتار خویش به اعمال روز اول ذی حجه اشاره کرده و می نویسد:

روز اول آن را روزه بگیرد. در «الفقیه» روایت شده است: «کسی که روز اول ذی حجه را روزه بگیرد، خداوند روزه هشتاد ماه را برای او می نویسد».مستحب است در روز اول نماز فاطمه زهرا علیها السلام خوانده شود. این نماز چهار رکعت است با یک بار «حمد» و پنجاه بار«قل هو الله احد»که بعد از نماز تسبیح حضرت زهرا علیها السلام گفته می شود و نیز گفته می شود:سبحان الله ذی العز الشامخ المنیف، سبحان ذی الجلال الباذخ العظیم، سبحان ذی الملک الفاخر القدیم، سبحان من یری أثر النملة فی الصفا، سبحان من یری وقع الطیر فی الهواء، سبحان من هو هکذا لا هکذا غیره

میرزا جواد ملکی تبریزی به نماز شبهای دهه اول ذی الحجه اشاره کرده و می نویسد.

در هر شب از آن بین مغرب و عشا دو رکعت نماز بجا آور، در هر رکعت آن سوره «فاتحة الکتاب» و «اخلاص» و این آیه را بخوان: و واعدنا موسی ثلاثین لیلة و أتممناها بعشر فتم میقات ربه أربعین لیلة و قال موسی لأخیه هارون اخلفنی فی قومی و أصلح و لا تتبع سبیل المفسدین . تا در ثواب با حاجیها شریک شوی، گرچه حج نکرده باشی. در هنگام قرائت این آیه شریفه از خود بپرس که این وعده چیست؟ حسرت و شوق خود را برای دیدار خدا افزایش داده و از خاسرین (ضررکنندگان) مباش «الذین کذبوا بلقاء الله حتی إذا جاءتهم الساعة بغتة قالوا یا حسرتنا علی ما فرطنا فیها و هم یحملون أوزارهم علی ظهورهم ألا ساء ما یزرون؛ «کسانی که دیدار خدا را انکار کردند و آنگاه که قیامت فرا رسد، گویند: وای بر ما که آسایش و سعادت این روز را از دست دادیم. آنان بار گناهان خود را بدوش می کشند و چه بار بدی.» درباره روایت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم که در آن شوق حضرت موسی علیه السلام به این وعده گاه را بیان کردند، بیندیش آنجا که فرمودند:«در چهل روز رفت و آمد خود بخاطر اشتیاقی که به دیدار خداوند داشت، نخورد، نیاشامید و نخوابید.»

انتهای پیام/