به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، به نقل از پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه ای در ابتدای جلسه درس خارج فقه ۱۳۹۷/۱۱/۹ به شرح حدیثی از امام باقر علیه السلام درباره گذرا بودن دنیا پرداختند.

پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI.IR به مناسبت فرارسیدن سالروز شهادت امام باقر علیه السلام متن و فیلم این شرح حدیث را منتشر می کند که برای مشاهده فیلم این سخنرانی می توانید به اینجا مراجعه کنید.

مشروح سخنان رهبر معظم انقلاب به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

و الحمدلله رب العالمین و الصلاة و السلام علی سیدنا محمد و آله الطاهرین و لعنة الله علی اعدائهم اجمعین.

یا جابر الدنیا عند ذوی الالباب کفی ء الظلال لا اله الا الله اعزاز لاهل دعوته الصلاة تثبیت للاخلاص و تنزیه عن الکبر.(۱)

دنباله ی آنچه حضرت باقر(سلام الله علیه) به جابر درباره ی دنیا فرمودند [این است:]



«یا جابر الدنیا عند ذوی الالباب کفی ء الظلال»؛

[عمر] مثل سایه است؛ فیء، آن سایه ی بعد از زوال [روز] را میگویند. همچنان که این سایه اعلام پایان روز است و هر لحظه به لحظه ای که این سایه طولانی می شود، نشان می دهد که روز دارد تمام می شود. این عمر ما هم همین جور است. اینجا «دنیا» یعنی عمر من و شما که مثل همین سایه است؛ هر چه این سایه طولانی تر می شود، معنایش این است که به آن آخر داریم نزدیک تر می شویم. بعضی ها از اینکه سال گذشته تمام شد، سال نو شروع شد، خوشحال می شوند؛ خب، عیبی هم ندارد، چون عید است و خوشحالی اشکال ندارد اما توجه به این نکته هم لازم است: سال که تمام می شود، یعنی عمر ما تمام می شود؛ [در واقع] این عمر ما است که دارد به پایان می رسد، به این توجه باید کرد. پیر و جوان هم ندارد؛ البته احتمال سر رسیدن اجل در مورد افراد پیر و مسن قهرا بیشتر است اما جوانها هم هستند. ما در همین بحث خودمان، جمع خودمان بعضی جوانها را داشتیم که سالهای زیادی از سنین کنونی ما کمتر بودند، از دنیا رفتند؛ به این باید توجه کرد که هر چه میگذرد، در واقع دارد به آن انتها نزدیک می شود.



«لا اله الا الله اعزاز لاهل دعوته»؛

بعد فرمود کلمه ی لااله الااالله [یعنی] کلمه ی توحید، اعزاز اهل دعوت لااله الااالله است؛ چرا؟ برای خاطر اینکه وقتی شما میگویید لااله الااالله، عبودیت غیرخدا را نفی میکنید. مشکل اساسی مردم در طول تاریخ، عبودیت غیر خدا بوده؛ [مثل] بنده ی فرعون ها بودن؛ الان هم همین جور است: بنده ی پول، بنده ی مقام، بنده ی شهوت، بنده ی قدرتهای بزرگ. وقتی شما می گویید لااله الااالله، یعنی من فقط یک معبود دارم؛ نه پول را عبادت می کنم، نه مقام را عبادت می کنم، نه امپراتور را عبادت می کنم، نه فرعون را عبادت می کنم. عبادت هم صرفا این نیست که انسان تقدیس بکند طرف را؛ نه، ممکن است اصلا قبول هم نداشته باشد در دلش آن را، اما عبادتش بکند! عبادت یعنی اطاعت کردن با همه ی وجود؛ این عبادت است. پس وقتی که ما می گوییم لااله الااالله، در واقع داریم یک مایه ی عزت را برای خودمان تأمین می کنیم؛ یعنی «والاغلل ال تی کانت علیهم»،(۲) خودمان را از این اغلال داریم رها می کنیم.



«الصلاة تثبیت للاخلاص»؛

بعد فرمود نماز هم این خصوصیتها را دارد که اولا تثبیت اخلاص است، یعنی برای خدا کاری انجام دادن؛ چون نماز، ذکر خالص خدا است و هیچ چیزی مخلوطش نیست و از اولی که انسان تکبیرة الاحرام را می گوید، مشغول ذکر الهی است؛ [البته] اگر توجه و حضور داشته باشد؛ حالا ما که حواسمان گاهی پرت بشود که هیچ؛ آن کسی که حضور قلب دارد و خود را حاضر در مقابل خدای متعال میداند، [نماز او] یکسره ذکر خدا است؛ هم با لفظ، هم با عمل. ایستادن در مقابل خدا، رکوع کردن در مقابل خدا، سجودکردن در مقابل خدا، دست بلندکردن به دعا در مقابل پروردگار، ذکر خالص است و اخلاص را در دل انسان زیاد می کند. این یک [مطلب].



«و تنزیه عن الکبر»؛

کبر را هم از انسان [دور میکند؛ چون] انسان به خاک می افتد دیگر. البته حواسمان جمع باشد که در این نمازهایی که می خوانیم، بخصوص حالا بعضی ها از ماها که مثلا فرض کنید امام جماعتیم و یک جمعیتی پشت سرمان نماز می خوانند، این از آن حالت به اصطلاح به خود گرفتن عنوان، آن حالت اشر و بطر(۳) خارج بشود؛ لم اخرج اشرا و لا بطرا؛(۴) در حال نماز، انسان گاهی اوقات تصور کند که حالا این منم که دارم می خوانم و همه ی این پانصدنفر، هزار نفر، ده هزار نفر پشت سر من [هستند]؛ این حالت به وجود نیاید. اگر این طور شد خود این مؤید کبر است؛ اگر این حالت نبود، آن وقت ضد کبر است؛ برای خاطر اینکه تعظیم است، تکریم است، به خاک افتادن است.

۱) امالی طوسی، مجلس یازدهم، ص ۲۹۶؛ «ای جابر! عمر مانند سایه گذرا است؛ کلمه ی توحید، مایه ی عزت اهل توحید است؛ نماز تثبیت کننده ی اخلاص و دورکننده ی کبر است.»

۲) سوره ی اعراف، بخشی از آیه ی ۱۵۷؛ « … و از [دوش] آنان قید و بندهایی را که بر ایشان بوده است برمی دارد …»

۳) تکبر، غرور، خودپسندی

۴) امالی طوسی، مجلس سیزدهم، ص ۳۷۱

انتهای پیام/