کسی که حسینی فکر می کند زیر بار ظلم نمی رود
به گزارش خبرگزاری مهر، در شب شهادت حضرت علی بن موسی الرضا(ع)، چهارمین اجلاسیه «مجاهدان در غربت»، با پیام آیت الله جوادی آملی، در شهرستان دامغان آغاز به کار کرد.
آیت الله جوادی آملی در پیام خود به این اجلاسیه که با حضور بیش از ۱۸۰ اندیشمند و فرهیخته از ۳۸ کشور جهان برگزار شد، بیان کرد: حضرت سید الشهدا نفرمود ما با یزید بیعت نمی کنم؛ فرمود: «مثلی لا یبایع مثل یزید بن معاویة»؛ فرمود هر کس آزاداندیش است، حسینی فکر می کند؛ مثل من فکر می کند، زیر بار ظلم نمی رود.
ایشان ادامه داد: امروز هم همین طور است، امروز کسی که حسینی فکر می کند؛ نه آمریکا را، نه آن معامله قرن را، نه صهیونیست را، هیچ کدام را تحمل نمی کند. تا ظهور حضرت این اصل حاکم است؛ یعنی کسی که حسینی فکر می کند زیر بار ظلم نمی رود. این که امام(رضوان الله علیه) فرمود: انقلاب مدیون کربلاست، پیروزی این نهضت به برکت کربلا و قیام حسین بن علی بن ابی طالب است، همین است.
متن کامل پیام این مفسر قرآن به شرح زیر است:
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
«أعظم الله أجورنا [و اجورکم] بمصابنا بالحسین(علیه السلام) و جعلنا و إیاکم من الطالبین بثأره(علیه الصلاة و علیه السلام)».[۱]
مقدم شما فرهیختگان و نخبگان را گرامی می داریم و برنامه شما که درباره گرامیداشت مجاهدان و مهاجران در غربت برگزار می شود، ارج می نهیم. از ذات أقدس الهی مسئلت می کنیم هدف والای شما که تعظیم مقام ولایت و امامت وجود مبارک امام رضاست و در سایه آن گرامیداشت مقام شهدا عموما و شهدا و مجاهدان و مهاجران در غرب خصوصا هست ارج می نهیم!
در مراسم سالار شهیدان دو جمله گفته می شود: یکی اینکه «أعظم الله أجورنا [و اجورکم] بمصابنا بالحسین»، که این درخواست اجر و مسئلت پاداش برای مصیبت زده هاست که ما هم مصیبت دیده ایم. بخش دوم دعا و درخواست است که ذات أقدس الهی ما را خواهان خون بهای حسین بن علی قرار بدهد: «و جعلنا و إیاکم من الطالبین بثأره». این جمله دوم ابدی است؛ یعنی تا زمان ظهور حضرت هست. از خدا می خواهیم که خون بهای حسین بن علی را ما بگیریم.
شهدای ما عموما و شهدا و مهاجران و مجاهدان در غربت خصوصا و عزیز ما حججی بالأخص به این ندا پاسخ دادند. این ندا وظیفه ما را مشخص می کند که ما از یک سمت باید بنالیم و گریه کنیم و عزاداری کنیم و ماتم اقامه کنیم و از طرفی دیگر سلاح را از دوش نگذاریم و با بیگانه ها بجنگیم و استکبار را به زانو در بیاوریم، این شعار رسمی ماست. این برنامه دینی رسمی ماست. ما درباره مصیبت زده ها می گوییم خدا به شما صبر بدهد و اجر بدهد؛ اما درباره بازماندگان کربلا یعنی عموم شیعه ها گذشته از خواستن اجر و درخواست پاداش، درخواست قیام، حماسه، انقلاب، مبارزه، مجاهدت و مهاجرت می خواهیم. این دعای رسمی یعنی رسمی ماست که «و جعلنا و إیاکم من الطالبین بثأره»؛ این اصل اول.
اصل دوم آن است که زینب کبریٰ(سلام الله علیها) و سایر بازماندگان در کربلا گریه کردند. در کوفه و شام وقتی تنها می شدند گریه می کردند؛ اما در مجلس کوفه و در مجلس شام آن سخنرانی های حماسی را داشتند و گریه نکردند، یک؛ بعد هم فرمودند: «ما رأیت إلا جمیلا»،[۲] این دو. سخنان زینب کبریٰ طبق بیان نورانی امام سجاد(سلام الله علیه) که فرمود: «أنت بحمد الله عالمة غیر معلمة»[۳] این سخن تفسیر می خواهد، تعلیم می خواهد. نه تعلیم این سخن مقدور هر کسی است نه تفسیر آن. زینب کبریٰ که امام سجاد درباره او می گوید: تو بدون معلم عالمه شدی؛ یعنی نگار مکتب نرفته ای که عالم شدی. این بانوی مکرمه در آن جلسه رسمی کوفه فرمود: «ما رأیت إلا جمیلا»؛ به ما در کربلا خیلی خوش گذشت. ما هیچ ضعفی ندیدیم، نقصی ندیدیم، عیبی ندیدیم، دردی ندیدیم. ما جز زیبایی چیزی دیگر ندیدیم. این کلام، کلام یک فرد عادی نیست. تا پشتوانه قرآنی نداشته باشد و تا پشتوانه نبوی و علوی نداشته باشد، این بانو دهن باز نمی کند، نمی فرماید که به ما در کربلا خیلی خوش گذشت. نفرمود «رأیت جمیلا»! خوب بود؛ فرمود جز خوبی چیزی ندیدیم. آن آتش زدن خیمه ها خیلی خوب بود، آن گوشواره کشیدن ها خیلی خوب بود، آن تاخت و تاز اسب خیلی خوب بود؛ این یعنی چه؟
سخنان زینب کبریٰ پشتوانه قرآن کریم دارد. ذات أقدس الهی در قرآن کریم درباره این گونه از شهدا که به یاری دین برخاستند؛ البته در ضمن حمایت از دین، مملکت هست، آزادی هست، امنیت هست، اقتصاد هست که باید باشد، اینها فروعات است؛ عمده صیانت مذهب است. اگر کسی بداند بیگانگان با دین چه کردند و چه تصمیمی داشتند و نهضت سالار شهیدان در کربلا چه بوده است، حرف زینب کبریٰ را می زنند که به ما خیلی خوش گذشت. با اینکه زین العابدین در شام به اسارت رفته بود، دستش بسته بود، یکی از شامیان به طعنه به زین العابدین گفت: «من غلب»، چه کسی پیروز شد؟ فرمود: ما، «إذا أردت أن تعلم من غلب و دخل وقت الصلاة فأذن ثم أقم»؛[۴] اگر خواستی بفهمی که چه کسی پیروز شد، دست بسته مرا نگاه نکن. هنگام نماز که شد اذان و اقامه بگو، در اذان و اقامه نام مبارک پیغمبر را می بری؛ ما رفتیم این نام را زنده کردیم و برگشتیم. مگر نبود که معاویه وقتی مؤذن در مأذنه شهادت به رسالت پیغمبر داد، معاویه اظهار تأسف کرد، گفت تا این نام هست ما نمی توانیم حکومت کنیم؟ ما رفتیم این نام را زنده کردیم و برگشتیم.
مگر یادتان نیست که علی بن ابی طالب(علیه صلوات الله) در نامه ای که برای مالک اشتر مصر نوشت، فرمود: مالک! «فإن هذا الدین قد کان أسیرا فی أیدی الأشرار یعمل فیه بالهوی و تطلب به الدنیا»؛[۵] فرمود اینکه دست مرا بستند و من سقیفه را امضا کردم و غدیر را کنار گذاشتم، برای این بود که اول اینها دهن قرآن را بستند. این سخن نورانی علی بن ابی طالب است در عهدنامه مالک. فرمود مالک! اینها اول قرآن را، دین را، سنت پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) را به اسارت گرفتند، وقتی دین اسیر اینها شد، قرآن اسیر اینها شد، من بخواهم به آیه ﴿الیوم أکملت﴾[۶] تمسک کنم، اینها به سود خود تفسیر می کنند. ﴿أتممت﴾ تمسک کنم، اینها به سود خود تفسیر می کنند. قرآن اسیر به میل آنها سخنگوی آنهاست، به میل آنها حرف می زند. این صریح بیان علی بن ابی طالب است که فرمود اینها قرآن را اسیر کردند، بعد دست مرا بستند، من سقیفه را امضا کردم.
زینب کبری فرمود: ما قرآن را از اسارت به درآوردیم، دست علی را باز کردیم، غدیر را زنده کردیم، سقیفه را کوبیدیم و برگشتیم. وظیفه ما این است و اگر از حججی(رضوان الله تعالی علیه) و دیگر مجاهدان و مهاجران و شهدا بپرسید، می گویند: «ما رأیت إلا جمیلا»؛ به ما خیلی خوش گذشت. ما کمتر از این بیندیشیم عوامی است. با عوامی نمی شود دین را تبلیغ کرد. با عوامی همین است که می بینید؛ بخواهید دست علی بن ابی طالب را باز کنید؛ باید بفهم، محقق، متحقق، عمیق، عالم باشید. غیر از این نمی شود. دست علی وقتی بسته شد، ذو الفقار بسته است، در خیبر گشوده نمی شود، خندقی ها پیروز هستند. این صریح بیان علی در نهج البلاغه است که «فإن هذا الدین قد کان أسیرا فی أیدی الأشرار». طلیعه آن البته در زمان خود پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) بود که منافقین پیدا شدند. این منافقین مخفیانه با دین مبارزه کردند، بعد از رحلت آن حضرت علنا مبارزه کردند، قرآن را به میل خود، سنت را به میل خود تفسیر می کردند، دست مبارک حضرت امیر را بستند، سقیفه را حاکم کردند، معاویه را به جای علی بن ابی طالب نشاندند، حالا می خواهند یزید را به جای حسین بن علی بنشانند که حضرت سیدالشهدا نفرمود ما با یزید بیعت نمی کنم؛ فرمود: «مثلی لا یبایع مثل یزید بن معاویة»؛[۷] فرمود هر کس آزاداندیش است، حسینی فکر می کند؛ مثل من فکر می کند، زیر بار ظلم نمی رود. امروز هم همین طور است، بیان حسین بن علی همین طور است. امروز کسی که حسینی فکر می کند؛ نه آمریکا را، نه آن معامله قرن را، نه صهیونیست را، هیچ کدام را تحمل نمی کند. اگر حضرت فرموده بود من با یزید بیعت نمی کنم شاید فکر می کردند که مخصوص خود اوست. حضرت فرمود: «مثلی لا یبایع مثل یزید بن معاویة»، تا ظهور حضرت این اصل حاکم است؛ یعنی کسی که حسینی فکر می کند زیر بار ظلم نمی رود. این است که امام(رضوان الله علیه) فرمود: انقلاب مدیون کربلاست، پیروزی این نهضت به برکت کربلا و قیام حسین بن علی بن ابی طالب است، همین است.
در قرآن کریم خدای سبحان در سوره مبارکه «بقره» فرمود به اینکه ﴿لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله أموات بل أحیاء و لکن لا تشعرون﴾[۸] مبادا بگویید اینها مرده اند! اینها زنده اند؛ ولی شما احساس نمی کنید. به خانواده ها و بازماندگان شهدا و مصیبت زده ها هم در سوره «بقره» فرمود: ﴿الذین إذا أصابتهم مصیبة قالوا إنا لله و إنا إلیه راجعون ٭ أولئک علیهم صلوات من ربهم﴾،[۹] فرمود کسانی که مصیبت دیده اند و بگویند: ﴿إنا لله﴾ و صابر باشند، صلوات خدا بر آنهاست؛ این کم مقامی نیست!
اما چطور زینب کبریٰ فرمود به ما خوش گذشت؟ برای اینکه در سوره مبارکه «آل عمران» ذات أقدس الهی فرمود: ﴿و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله أمواتا بل أحیاء عند ربهم یرزقون ٭ فرحین بما آتاهم الله﴾؛[۱۰] فرمود مبادا خیال کنید شهید مرده است! شهید «عند رب» است و «عند الله»ی است و علوم لدنی هم بهره اوست. اگر یک انسان نزد خدا برود، «عند ربه» بشود، «لدی الله» بشود، آنچه یاد می گیرد علم لدنی است. علم لدنی علمی نیست؛ نظیر فقه و اصول و فلسفه و کلام، یک علم خاص باشد. همه این علوم را اگر انسان از نزد استاد فرا بگیرد یا از کتاب بخواند دیگر علم عادی است و اگر علوم را همین معارف را نزد خدا «لدن یعنی لدن»، «عند یعنی عند» اینها با هم فرق دارد، دقیق ترش آن لدن است؛ اگر نزد خدا یاد بگیرد، می شود علم لدنی. شهید لدنی است، «عند ربه» است، خوشحال است، خدا به او مژده می دهد، روزی عطا می کند، از حسین بن علی در عصر عاشورا خوشحال تر کسی در روی زمین نبود. این بیان سوره مبارکه «آل عمران» است. فرمود این مادامی که در زمین است، زیر سم اسب است؛ اما وقتی که روح مطهرش از بدن جدا شد، نزد ماست، مهمان ماست، آنچه ما به او عطا می کنیم، او ارتزاق می کند. وقتی خدا بفرماید حسین بن علی خوشحال است، ﴿فرحین﴾، زینب کبریٰ هم می فرماید: «ما رأیت إلا جمیلا».
این دید کجا، آن مرثیه کجا! لذا زینب کبریٰ در کمال متانت، در حضور امام زمانش، در حضور ولی عصرش، در حضور امام سجاد فرمود: «ما رأیت إلا جمیلا». خود زینب کبریٰ(سلام الله علیه) منزه تر از آن بود که خدای ناکرده حرف غیر علمی بزند، آن هم در مجلس رسمی، در پیشگاه امام زمانش. امام زمانش وجود مبارک امام سجاد بود، در حضور امام سجاد فرمود به ما خیلی خوش گذشت: «ما رأیت إلا جمیلا»، چون در سوره «آل عمران» فرمود شهید خوشحال است، نزد خداست و آنجا روزی می خورد؛ منتها یک توقعی هم دارد، دیگران به فکر خودشان هستند، شهید مخصوصا مهاجر و مجاهد در غربت، او یک انتظار دیگری دارد.
در همان سوره مبارکه «آل عمران» ارتباط تنگاتنگ شهید را با ما بیان می کند؛ ولی وظیفه ما هم این است که این رابطه را قطع نکنیم. شهید که زنده است، شهید که خوشحال است، شهید همان طوری که در زمان حیاتش احساس مسئولیت می کرد، آنجا هم احساس مسئولیت می کند. خدای سبحان در سوره «آل عمران» فرمود اینها که شهیدند، خوشحال اند و روزی الهی نصیبشان می شود، اینها ﴿یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم﴾،[۱۱] کسانی که در دنیا هستند، سه گروه اند: یک عده نظیر حججی ها و سایر شهدا رحلت کردند و به مقصد رسیده اند. یک عده راهیان راه این شهداء هستند، یک عده متأسفانه واقع متوقف هستند.
در قرآن کریم فرمود شهدا با آنهایی که متوقف اند و ایستاده اند و جامدند، کاری ندارند. آنها که در راه شهدا و شهیدان حرکت می کنند، شهدا از ذات أقدس الهی مژده می خواهند: ﴿یستبشرون﴾ هستند، می گویند اینها که راهی ما هستند، کجا هستند؟ کمکشان بکنید که زودتر به مقصد برسند: ﴿و یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم﴾. این «باء» را جدا کنید ﴿الذین لم یلحقوا بهم﴾ به اصطلاح ادبیان عدم ملکه است؛ یعنی کسی که راه نیفتاد می گویند او متوقف است، ساکن است. کسی که راه افتاد و واصل شد، این به مقصد رسیده است. گروه سوم کسانی هستند که راهی راه اند؛ ولی در بین راه هستند و هنوز به مقصد نرسیدند. اینها که راهی راه هستند، متحرک هستند، پویا هستند، در بین راه هستند، هنوز به مقصد نرسیدند، به اینها می گویند: ﴿الذین لم یلحقوا بهم﴾، ما هم در ادبیات فارسی مسافرانی که در بین راه هستند، می گوییم هنوز نرسیدند. شهدا می گویند خدایا آنها که در بین راه اند، هنوز نرسیدند، به آنها کمک بکن! مژده بده که در چه حالتی هستند؟ ﴿و یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم﴾.
شهید حججی ها ما را فراموش نمی کنند، یک؛ متوجه اند که ما در کجا هستیم، دو؛ از خدای سبحان مسئلت می کنند که ما را یاری کنند، سه؛ که راه اینها را ادامه بدهیم، هدف اینها را احیا کنیم و مانند آن، چهار. این چه سروری بالاتر از این. اگر در سوره «آل عمران» فرمود: شهدا خوشحال هستند، اگر فرمود: از خدا مژده می خواهند؛ کسی مژده می خواهد که مسرور باشد و اگر کسی به یاد دیگران هست، معلوم می شود اینها زنده اند، خوشحال اند، روزی می خورند و مژده می طلبند، از این زیباتر چیست!؟ پس اگر زینب کبری (سلام الله علیها) فرمود: «ما رأیت إلا جمیلا»، ریشه قرآنی، منبع قرآنی، مبدأ قرآنی، بارگاه قرآنی دارد که امیدواریم ذات أقدس الهی به برکت شهادت سالار شهیدان حسین بن علی(علیه افضل صلوات المصلین) و صبر زینب کبری (سلام الله علیها) و همچنین سایر بازماندگان اهل حرم و همچنین تلاش و کوشش مجاهدان و مهاجران در وطن و در غربت همه اینها را ذات أقدس الهی به أحسن وجه بپذیرد!
امر فرج ولی خود را تسریع بفرماید!
نظام ما، رهبر ما، مراجع ما، دولت و ملت و مملکت ما را در سایه آنها حفظ بفرماید!
روح مطهر امام راحل و شهدا را با اولیایش محشور بفرماید!
خطر بیگانگان را به استکبار و صهیونیسم برگرداند!
اقتصاد مملکت، امنیت مملکت، آرامش مملکت، آسایش مملکت، ازدواج جوان ها، زدودن غده بدخیم طلاق، همه را به برکت نهضت سالار شهیدان از کشور اسلامی ختم به خیر بفرماید!
پایان امور همه را ختم به خیر بفرماید!
و از شما بزرگوارانی که در این صحنه شرکت کردید و برگزاری این صحنه با عظمت و با شکوه به عهده شما بود، از تک تک شما حق شناسی می کنیم و ذات أقدس الهی به فردفرد شما و بازماندگان شهدا، مخصوصا بازماندگان شهید حججی، آن غفران و رحمت و روح و ریحان را مرحمت کند!
پایان امور همه را به خیر و سعادت ختم بفرماید!
«غفر الله لنا و لکم و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته»
آیت الله جوادی آملی در پیام خود به این اجلاسیه که با حضور بیش از ۱۸۰ اندیشمند و فرهیخته از ۳۸ کشور جهان برگزار شد، بیان کرد: حضرت سید الشهدا نفرمود ما با یزید بیعت نمی کنم؛ فرمود: «مثلی لا یبایع مثل یزید بن معاویة»؛ فرمود هر کس آزاداندیش است، حسینی فکر می کند؛ مثل من فکر می کند، زیر بار ظلم نمی رود.
ایشان ادامه داد: امروز هم همین طور است، امروز کسی که حسینی فکر می کند؛ نه آمریکا را، نه آن معامله قرن را، نه صهیونیست را، هیچ کدام را تحمل نمی کند. تا ظهور حضرت این اصل حاکم است؛ یعنی کسی که حسینی فکر می کند زیر بار ظلم نمی رود. این که امام(رضوان الله علیه) فرمود: انقلاب مدیون کربلاست، پیروزی این نهضت به برکت کربلا و قیام حسین بن علی بن ابی طالب است، همین است.
متن کامل پیام این مفسر قرآن به شرح زیر است:
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
«أعظم الله أجورنا [و اجورکم] بمصابنا بالحسین(علیه السلام) و جعلنا و إیاکم من الطالبین بثأره(علیه الصلاة و علیه السلام)».[۱]
مقدم شما فرهیختگان و نخبگان را گرامی می داریم و برنامه شما که درباره گرامیداشت مجاهدان و مهاجران در غربت برگزار می شود، ارج می نهیم. از ذات أقدس الهی مسئلت می کنیم هدف والای شما که تعظیم مقام ولایت و امامت وجود مبارک امام رضاست و در سایه آن گرامیداشت مقام شهدا عموما و شهدا و مجاهدان و مهاجران در غرب خصوصا هست ارج می نهیم!
در مراسم سالار شهیدان دو جمله گفته می شود: یکی اینکه «أعظم الله أجورنا [و اجورکم] بمصابنا بالحسین»، که این درخواست اجر و مسئلت پاداش برای مصیبت زده هاست که ما هم مصیبت دیده ایم. بخش دوم دعا و درخواست است که ذات أقدس الهی ما را خواهان خون بهای حسین بن علی قرار بدهد: «و جعلنا و إیاکم من الطالبین بثأره». این جمله دوم ابدی است؛ یعنی تا زمان ظهور حضرت هست. از خدا می خواهیم که خون بهای حسین بن علی را ما بگیریم.
شهدای ما عموما و شهدا و مهاجران و مجاهدان در غربت خصوصا و عزیز ما حججی بالأخص به این ندا پاسخ دادند. این ندا وظیفه ما را مشخص می کند که ما از یک سمت باید بنالیم و گریه کنیم و عزاداری کنیم و ماتم اقامه کنیم و از طرفی دیگر سلاح را از دوش نگذاریم و با بیگانه ها بجنگیم و استکبار را به زانو در بیاوریم، این شعار رسمی ماست. این برنامه دینی رسمی ماست. ما درباره مصیبت زده ها می گوییم خدا به شما صبر بدهد و اجر بدهد؛ اما درباره بازماندگان کربلا یعنی عموم شیعه ها گذشته از خواستن اجر و درخواست پاداش، درخواست قیام، حماسه، انقلاب، مبارزه، مجاهدت و مهاجرت می خواهیم. این دعای رسمی یعنی رسمی ماست که «و جعلنا و إیاکم من الطالبین بثأره»؛ این اصل اول.
اصل دوم آن است که زینب کبریٰ(سلام الله علیها) و سایر بازماندگان در کربلا گریه کردند. در کوفه و شام وقتی تنها می شدند گریه می کردند؛ اما در مجلس کوفه و در مجلس شام آن سخنرانی های حماسی را داشتند و گریه نکردند، یک؛ بعد هم فرمودند: «ما رأیت إلا جمیلا»،[۲] این دو. سخنان زینب کبریٰ طبق بیان نورانی امام سجاد(سلام الله علیه) که فرمود: «أنت بحمد الله عالمة غیر معلمة»[۳] این سخن تفسیر می خواهد، تعلیم می خواهد. نه تعلیم این سخن مقدور هر کسی است نه تفسیر آن. زینب کبریٰ که امام سجاد درباره او می گوید: تو بدون معلم عالمه شدی؛ یعنی نگار مکتب نرفته ای که عالم شدی. این بانوی مکرمه در آن جلسه رسمی کوفه فرمود: «ما رأیت إلا جمیلا»؛ به ما در کربلا خیلی خوش گذشت. ما هیچ ضعفی ندیدیم، نقصی ندیدیم، عیبی ندیدیم، دردی ندیدیم. ما جز زیبایی چیزی دیگر ندیدیم. این کلام، کلام یک فرد عادی نیست. تا پشتوانه قرآنی نداشته باشد و تا پشتوانه نبوی و علوی نداشته باشد، این بانو دهن باز نمی کند، نمی فرماید که به ما در کربلا خیلی خوش گذشت. نفرمود «رأیت جمیلا»! خوب بود؛ فرمود جز خوبی چیزی ندیدیم. آن آتش زدن خیمه ها خیلی خوب بود، آن گوشواره کشیدن ها خیلی خوب بود، آن تاخت و تاز اسب خیلی خوب بود؛ این یعنی چه؟
سخنان زینب کبریٰ پشتوانه قرآن کریم دارد. ذات أقدس الهی در قرآن کریم درباره این گونه از شهدا که به یاری دین برخاستند؛ البته در ضمن حمایت از دین، مملکت هست، آزادی هست، امنیت هست، اقتصاد هست که باید باشد، اینها فروعات است؛ عمده صیانت مذهب است. اگر کسی بداند بیگانگان با دین چه کردند و چه تصمیمی داشتند و نهضت سالار شهیدان در کربلا چه بوده است، حرف زینب کبریٰ را می زنند که به ما خیلی خوش گذشت. با اینکه زین العابدین در شام به اسارت رفته بود، دستش بسته بود، یکی از شامیان به طعنه به زین العابدین گفت: «من غلب»، چه کسی پیروز شد؟ فرمود: ما، «إذا أردت أن تعلم من غلب و دخل وقت الصلاة فأذن ثم أقم»؛[۴] اگر خواستی بفهمی که چه کسی پیروز شد، دست بسته مرا نگاه نکن. هنگام نماز که شد اذان و اقامه بگو، در اذان و اقامه نام مبارک پیغمبر را می بری؛ ما رفتیم این نام را زنده کردیم و برگشتیم. مگر نبود که معاویه وقتی مؤذن در مأذنه شهادت به رسالت پیغمبر داد، معاویه اظهار تأسف کرد، گفت تا این نام هست ما نمی توانیم حکومت کنیم؟ ما رفتیم این نام را زنده کردیم و برگشتیم.
مگر یادتان نیست که علی بن ابی طالب(علیه صلوات الله) در نامه ای که برای مالک اشتر مصر نوشت، فرمود: مالک! «فإن هذا الدین قد کان أسیرا فی أیدی الأشرار یعمل فیه بالهوی و تطلب به الدنیا»؛[۵] فرمود اینکه دست مرا بستند و من سقیفه را امضا کردم و غدیر را کنار گذاشتم، برای این بود که اول اینها دهن قرآن را بستند. این سخن نورانی علی بن ابی طالب است در عهدنامه مالک. فرمود مالک! اینها اول قرآن را، دین را، سنت پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) را به اسارت گرفتند، وقتی دین اسیر اینها شد، قرآن اسیر اینها شد، من بخواهم به آیه ﴿الیوم أکملت﴾[۶] تمسک کنم، اینها به سود خود تفسیر می کنند. ﴿أتممت﴾ تمسک کنم، اینها به سود خود تفسیر می کنند. قرآن اسیر به میل آنها سخنگوی آنهاست، به میل آنها حرف می زند. این صریح بیان علی بن ابی طالب است که فرمود اینها قرآن را اسیر کردند، بعد دست مرا بستند، من سقیفه را امضا کردم.
زینب کبری فرمود: ما قرآن را از اسارت به درآوردیم، دست علی را باز کردیم، غدیر را زنده کردیم، سقیفه را کوبیدیم و برگشتیم. وظیفه ما این است و اگر از حججی(رضوان الله تعالی علیه) و دیگر مجاهدان و مهاجران و شهدا بپرسید، می گویند: «ما رأیت إلا جمیلا»؛ به ما خیلی خوش گذشت. ما کمتر از این بیندیشیم عوامی است. با عوامی نمی شود دین را تبلیغ کرد. با عوامی همین است که می بینید؛ بخواهید دست علی بن ابی طالب را باز کنید؛ باید بفهم، محقق، متحقق، عمیق، عالم باشید. غیر از این نمی شود. دست علی وقتی بسته شد، ذو الفقار بسته است، در خیبر گشوده نمی شود، خندقی ها پیروز هستند. این صریح بیان علی در نهج البلاغه است که «فإن هذا الدین قد کان أسیرا فی أیدی الأشرار». طلیعه آن البته در زمان خود پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) بود که منافقین پیدا شدند. این منافقین مخفیانه با دین مبارزه کردند، بعد از رحلت آن حضرت علنا مبارزه کردند، قرآن را به میل خود، سنت را به میل خود تفسیر می کردند، دست مبارک حضرت امیر را بستند، سقیفه را حاکم کردند، معاویه را به جای علی بن ابی طالب نشاندند، حالا می خواهند یزید را به جای حسین بن علی بنشانند که حضرت سیدالشهدا نفرمود ما با یزید بیعت نمی کنم؛ فرمود: «مثلی لا یبایع مثل یزید بن معاویة»؛[۷] فرمود هر کس آزاداندیش است، حسینی فکر می کند؛ مثل من فکر می کند، زیر بار ظلم نمی رود. امروز هم همین طور است، بیان حسین بن علی همین طور است. امروز کسی که حسینی فکر می کند؛ نه آمریکا را، نه آن معامله قرن را، نه صهیونیست را، هیچ کدام را تحمل نمی کند. اگر حضرت فرموده بود من با یزید بیعت نمی کنم شاید فکر می کردند که مخصوص خود اوست. حضرت فرمود: «مثلی لا یبایع مثل یزید بن معاویة»، تا ظهور حضرت این اصل حاکم است؛ یعنی کسی که حسینی فکر می کند زیر بار ظلم نمی رود. این است که امام(رضوان الله علیه) فرمود: انقلاب مدیون کربلاست، پیروزی این نهضت به برکت کربلا و قیام حسین بن علی بن ابی طالب است، همین است.
در قرآن کریم خدای سبحان در سوره مبارکه «بقره» فرمود به اینکه ﴿لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله أموات بل أحیاء و لکن لا تشعرون﴾[۸] مبادا بگویید اینها مرده اند! اینها زنده اند؛ ولی شما احساس نمی کنید. به خانواده ها و بازماندگان شهدا و مصیبت زده ها هم در سوره «بقره» فرمود: ﴿الذین إذا أصابتهم مصیبة قالوا إنا لله و إنا إلیه راجعون ٭ أولئک علیهم صلوات من ربهم﴾،[۹] فرمود کسانی که مصیبت دیده اند و بگویند: ﴿إنا لله﴾ و صابر باشند، صلوات خدا بر آنهاست؛ این کم مقامی نیست!
اما چطور زینب کبریٰ فرمود به ما خوش گذشت؟ برای اینکه در سوره مبارکه «آل عمران» ذات أقدس الهی فرمود: ﴿و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله أمواتا بل أحیاء عند ربهم یرزقون ٭ فرحین بما آتاهم الله﴾؛[۱۰] فرمود مبادا خیال کنید شهید مرده است! شهید «عند رب» است و «عند الله»ی است و علوم لدنی هم بهره اوست. اگر یک انسان نزد خدا برود، «عند ربه» بشود، «لدی الله» بشود، آنچه یاد می گیرد علم لدنی است. علم لدنی علمی نیست؛ نظیر فقه و اصول و فلسفه و کلام، یک علم خاص باشد. همه این علوم را اگر انسان از نزد استاد فرا بگیرد یا از کتاب بخواند دیگر علم عادی است و اگر علوم را همین معارف را نزد خدا «لدن یعنی لدن»، «عند یعنی عند» اینها با هم فرق دارد، دقیق ترش آن لدن است؛ اگر نزد خدا یاد بگیرد، می شود علم لدنی. شهید لدنی است، «عند ربه» است، خوشحال است، خدا به او مژده می دهد، روزی عطا می کند، از حسین بن علی در عصر عاشورا خوشحال تر کسی در روی زمین نبود. این بیان سوره مبارکه «آل عمران» است. فرمود این مادامی که در زمین است، زیر سم اسب است؛ اما وقتی که روح مطهرش از بدن جدا شد، نزد ماست، مهمان ماست، آنچه ما به او عطا می کنیم، او ارتزاق می کند. وقتی خدا بفرماید حسین بن علی خوشحال است، ﴿فرحین﴾، زینب کبریٰ هم می فرماید: «ما رأیت إلا جمیلا».
این دید کجا، آن مرثیه کجا! لذا زینب کبریٰ در کمال متانت، در حضور امام زمانش، در حضور ولی عصرش، در حضور امام سجاد فرمود: «ما رأیت إلا جمیلا». خود زینب کبریٰ(سلام الله علیه) منزه تر از آن بود که خدای ناکرده حرف غیر علمی بزند، آن هم در مجلس رسمی، در پیشگاه امام زمانش. امام زمانش وجود مبارک امام سجاد بود، در حضور امام سجاد فرمود به ما خیلی خوش گذشت: «ما رأیت إلا جمیلا»، چون در سوره «آل عمران» فرمود شهید خوشحال است، نزد خداست و آنجا روزی می خورد؛ منتها یک توقعی هم دارد، دیگران به فکر خودشان هستند، شهید مخصوصا مهاجر و مجاهد در غربت، او یک انتظار دیگری دارد.
در همان سوره مبارکه «آل عمران» ارتباط تنگاتنگ شهید را با ما بیان می کند؛ ولی وظیفه ما هم این است که این رابطه را قطع نکنیم. شهید که زنده است، شهید که خوشحال است، شهید همان طوری که در زمان حیاتش احساس مسئولیت می کرد، آنجا هم احساس مسئولیت می کند. خدای سبحان در سوره «آل عمران» فرمود اینها که شهیدند، خوشحال اند و روزی الهی نصیبشان می شود، اینها ﴿یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم﴾،[۱۱] کسانی که در دنیا هستند، سه گروه اند: یک عده نظیر حججی ها و سایر شهدا رحلت کردند و به مقصد رسیده اند. یک عده راهیان راه این شهداء هستند، یک عده متأسفانه واقع متوقف هستند.
در قرآن کریم فرمود شهدا با آنهایی که متوقف اند و ایستاده اند و جامدند، کاری ندارند. آنها که در راه شهدا و شهیدان حرکت می کنند، شهدا از ذات أقدس الهی مژده می خواهند: ﴿یستبشرون﴾ هستند، می گویند اینها که راهی ما هستند، کجا هستند؟ کمکشان بکنید که زودتر به مقصد برسند: ﴿و یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم﴾. این «باء» را جدا کنید ﴿الذین لم یلحقوا بهم﴾ به اصطلاح ادبیان عدم ملکه است؛ یعنی کسی که راه نیفتاد می گویند او متوقف است، ساکن است. کسی که راه افتاد و واصل شد، این به مقصد رسیده است. گروه سوم کسانی هستند که راهی راه اند؛ ولی در بین راه هستند و هنوز به مقصد نرسیدند. اینها که راهی راه هستند، متحرک هستند، پویا هستند، در بین راه هستند، هنوز به مقصد نرسیدند، به اینها می گویند: ﴿الذین لم یلحقوا بهم﴾، ما هم در ادبیات فارسی مسافرانی که در بین راه هستند، می گوییم هنوز نرسیدند. شهدا می گویند خدایا آنها که در بین راه اند، هنوز نرسیدند، به آنها کمک بکن! مژده بده که در چه حالتی هستند؟ ﴿و یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم﴾.
شهید حججی ها ما را فراموش نمی کنند، یک؛ متوجه اند که ما در کجا هستیم، دو؛ از خدای سبحان مسئلت می کنند که ما را یاری کنند، سه؛ که راه اینها را ادامه بدهیم، هدف اینها را احیا کنیم و مانند آن، چهار. این چه سروری بالاتر از این. اگر در سوره «آل عمران» فرمود: شهدا خوشحال هستند، اگر فرمود: از خدا مژده می خواهند؛ کسی مژده می خواهد که مسرور باشد و اگر کسی به یاد دیگران هست، معلوم می شود اینها زنده اند، خوشحال اند، روزی می خورند و مژده می طلبند، از این زیباتر چیست!؟ پس اگر زینب کبری (سلام الله علیها) فرمود: «ما رأیت إلا جمیلا»، ریشه قرآنی، منبع قرآنی، مبدأ قرآنی، بارگاه قرآنی دارد که امیدواریم ذات أقدس الهی به برکت شهادت سالار شهیدان حسین بن علی(علیه افضل صلوات المصلین) و صبر زینب کبری (سلام الله علیها) و همچنین سایر بازماندگان اهل حرم و همچنین تلاش و کوشش مجاهدان و مهاجران در وطن و در غربت همه اینها را ذات أقدس الهی به أحسن وجه بپذیرد!
امر فرج ولی خود را تسریع بفرماید!
نظام ما، رهبر ما، مراجع ما، دولت و ملت و مملکت ما را در سایه آنها حفظ بفرماید!
روح مطهر امام راحل و شهدا را با اولیایش محشور بفرماید!
خطر بیگانگان را به استکبار و صهیونیسم برگرداند!
اقتصاد مملکت، امنیت مملکت، آرامش مملکت، آسایش مملکت، ازدواج جوان ها، زدودن غده بدخیم طلاق، همه را به برکت نهضت سالار شهیدان از کشور اسلامی ختم به خیر بفرماید!
پایان امور همه را ختم به خیر بفرماید!
و از شما بزرگوارانی که در این صحنه شرکت کردید و برگزاری این صحنه با عظمت و با شکوه به عهده شما بود، از تک تک شما حق شناسی می کنیم و ذات أقدس الهی به فردفرد شما و بازماندگان شهدا، مخصوصا بازماندگان شهید حججی، آن غفران و رحمت و روح و ریحان را مرحمت کند!
پایان امور همه را به خیر و سعادت ختم بفرماید!
«غفر الله لنا و لکم و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته»
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «کسی که حسینی فکر می کند زیر بار ظلم نمی رود» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.