جولان

۲۹ آذر ۱۴۰۰ / ۰۸:۲۹

اسب ها در زمین مسابقه عرق می ریزند و چابک سواران مضطرب، اسب ها را با تازیانه وادار به حرکت می کنند. اما روی سکوها و بیرون از پیست ورزشگاه، کاغذهای پیش بینی، سرنوشت بسیاری را تغییر می دهند. سرنوشت بعضی «برد» است و سرانجام برخی «باخت»! گنبد کاووس، در شمال استان گلستان، سالانه میزبان دو فصل مسابقه اسب دوانی است. نسبت اسب دوانی و هویت جمعی مردم ترکمن گلستان، سکوهای پیست اسب دوانی گنبد کاووس را آخر هر هفته مملو از شور و هیجان می کند. اهمیت مسابقات به حدی است که باعث می شود صاحبان اسب ها برای «برد» از خدا کمک بخواهند. بعد از مسابقه فضای شلوغ و پر سروصدای پیست فروکش می کند و چابک سواران بازنده با صورت های غمزده و درهم، اسب های خود را رها می کنند و سمت دیگر میدان، چابک سوار و اسب برنده نیز از پیست خارج شده و با استقبال برنده های شرط بندی مواجه می شوند. ساعتی بعد از مسابقه نفس گیر، گرد و غبار از جولانگاه اسب ها و کاغذهای شرط بندی فرو می نشیند. نمایش پرهیاهوی اسب دوانی بعد از یک فصل تمام می شود و اسب های سرکش جوان مهیا می شوند تا چند ماه دیگر رام مسابقه شده و ارقام شرط بندی را بیشتر و بیشتر کنند.