به گزارش مشرق، هنوز این عکس است که ما را به رخدادهای بزرگ دنیا گره می زند. جنگ ها، بلایای طبیعی، نشست های سیاسی، کنسرت ها و … اساس اینستاگرام به عنوان یکی از پرمشتری ترین فضاهای اجتماعی بر همین است. عکس و ویدئو اما عکس قوت غالب این فضاست. در دنیای ورزش هم عکس ها می مانند. برای ذهن شیفته نوستالژی ما جلدهای کیهان ورزشی و دنیای ورزش قاب های ماندگارند. اصلا رفتن عکس ورزشکار روی جلد نشریات یکی از بهانه های اشتیاق آنها برای درخشش است. برای بیشتر دیده شدن، بیشتر تحسین شدن.



در این چندسال عکس ها خاطرات فوتبالی مشترک ما هستند. کارلوس کی روش خیس از باران در جام جهانی ۲۰۱۴، علیرضا بیرانوند با چشم های بسته خیمه زده روی توپی که از روی نقطه پنالتی از کریستیانو رونالدو گرفت، پهلوی زخمی امید ابراهیمی در دیدار با مراکش، خط و نشان کشیدن کریم انصاری فرد و سردار آزمون برای رونالدو، رد شدن زیدان از کنار جام جهانی ۲۰۰۶ بعد از اخراج در فینال مقابل ایتالیا، پرواز مارادونا در جام جهانی ۱۹۸۶ و گل زدن با دست به پیتر شیلتون، روبرتو باجو پشت ضربه پنالتی در جام جهانی ۱۹۹۴ دست به کمر و خیره به توپ، صورت معصومانه آندرس اسکوبار بعد از گل به خودی با لباس کلمبیا در جام جهانی ۱۹۹۴ که منجر به مرگش شد، پای حسین کعبی روی صورت فیگو در جام جهانی ۲۰۰۶ … این قاب ها مانده اند. با عکس بیشتر مانده اند.



عکاسان همراهان همیشگی تیم های ملی هستند. بخشی از کاروان که انگار بدون آنها هواپیمای ورزشکاران نمی تواند پرواز کند اما به دلایلی که هنوز مشخص نیست عکاسان از همراهی تیم ملی فوتبال ایران بازمانده اند. این ماجرا و محدودیت هایش از زمان کی روش متداول شد و حالا انگار به یک رویه تبدیل شده است. به شکلی که عملا عکاسان حذف شده اند.



عکاسان ثبت کنندگان بخشی از تاریخ هستند. حتی اگر بهترین گوشی های تلفن همراه یا فیلمبرداری را همراه داشته باشیم، ثبت عکس حرفه ای هنر عکاسان است. آنها باید این کار را برای تاریخ انجام دهند. حذف آنها، حذف بخشی از روایتگران تاریخ فوتبال است.