ایسنا/یزد نویسنده و پژوهشگر برجسته فرهنگ عامه یزد یکی از مشاهیر نامی یزد که دلبستگی زیاد به فرهنگ و ادبیات فارسی به ویژه شاهنامه داشته و آثارش در نشریات مختلفی در کشورمان به چاپ رسیده است را «پریبرز نسیمی» از زرتشتیان نیک اندیش این استان معرفی می کند.

«حسین مسرت» یکی از نویسندگان و بزرگان شهر یزد که از زرتشتیان بسیار نیک اندیش و خوب این دیار بوده است را روان شاد «پریبرز نسیمی» می خواند و در گفت وگو با خبرنگار ایسنا راجع به او می گوید: این چهره ی فرهیخته فرزند «رستم بهرام» بود که در سال ۱۲۹۵ خورشیدی در یزد به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی خود را در دبستان خسروی گذراند و به واسطه ی هوش و استعدادی که داشت، در ردیف شاگردان ممتاز شهر یزد جا گرفت به طوری که در همان زمان به آموزش در مدرسه ی دخترانه ی جهانیان نیز می پرداخت.

وی با بیان این که نسیمی تحصیلات متوسطه اش را در دبیرستان کیخسروی به پایان رساند، اضافه می کند: او پس از برگشت از خدمت، به تدریس زبان و ادبیات فارسی در همان دبیرستان مشغول شد و چندی نگذشت که در اثر کاردانی و شایستگی که از خود نشان داده بود، به معاونت دبیرستان کیخسروی برگزیده شد و در ادامه نیز سرپرستی دبستان های دیه های زرتشتی نشین یزد همچون اله آباد، اهرستان، تفت، چم، خرمشاه، خیرآباد، رحمت آباد، شریف آباد، قاسم آباد، کوچه بیوک، مبارکه، مریم آباد و نصرت آباد نیز برعهده ی او قرار گرفت و پس از «مستر فرامرز» که از فرهنگیان بسیار مشهور یزد بود، مدیریت دبیرستان کیخسروی که آن وقت از بزرگ ترین و گسترده ترین دبیرستان های یزد بود، به عهده اش گذاشته شد که با شایستگی تا هفت سال در این کار مهم خدمت می کرد.

این پژوهشگر یزدی ادامه می دهد: پریبرز نسیمی، چند سالی هم مدیریت دبستان دینیاری را داشت و همچون شمع فروزانی بود که بسیاری از دانش آموختگان یزدی که اکنون از دکترها یا مهندسان بنام یزدی هستند یا مشاغل عالی دارند، همه شاگرد او بودند.

به گفته مسرت، در سال ۱۳۱۴ خورشیدی به همت نسیمی و جمشید بندریان زاده، سالنامۀ دبیرستان کیخسروی منتشر شد و در گردآوری و چاپ سالنامه ی دبیرستان مارکار نیز او سهیم بود.

وی با اشاره به ریاست نسیمی در سازمان جوانان زرتشتی یزد به مدت چند سال، حاصل این سال ها را چاپ و نشر مجله ی پندارها که در آن وقت یکی از بهترین مجلات کشور محسوب می شد، می خواند و خاطرنشان می کند: خدمت در انجمن زرتشتیان تهران، همکاری در راه بنیان درب مهر و کتابخانۀ هورشت یزد و عضویت در هیات امنای بیمارستان گودرز از دیگر کارهای خیر و ارزشمند پریبرز نسیمی بود.

مسرت از گشاده رویی و پیشگامی نسیمی در هر کاری می گوید و اضافه می کند: ویژگی ای که ایشان داشت، دلبستگی زیاد به فرهنگ و ادبیات فارسی به ویژه شاهنامه بود و در این زمینه پژوهش های دامنه داری داشت و آثارش در بسیاری از نشریات همچون هوخت، فروهر، پشوتن، پندارها و مجله ی ارمغان به چاپ رسیده است.

به گفته وی، بیشترین نوشته های نسیمی همین طور که اشاره شد در زمینه ی فرهنگ و زندگی نامه ی فرزانگان زرتشتی و مؤسسات و بناهای زرتشتی یزد بود و در زمینه ی داستان های شاهنامه هم در شماره های گوناگون فروهر، مقالاتی از وی چاپ شده است.

وی یاداور می شود: پریبرز نسیمی در سال های پایانی عمر خود یکی از این داستان هایش را به نام «سیاوش» به نثر روان فارسی برگردانده بود و یکی از ناشران زیر چاپ داشت ولی متأسفانه تقریبا چندین سال است که هنوز این کتاب چاپ نشده و حتی خانواده اش گفته اند دو، سه جلد دیگر از این داستان ها را هم ایشان داده است که حروفچینی آنها تمام شده ولی هنوز چاپ نشده است.

این نویسنده و پژوهشگر یزدی با قدردانی از اطلاعاتی که «سروش نارنجی» در باره این فهیخته زرتشتی استان در اختیارش قرار داده است، می گوید: نسیمی سرانجام پس از ۷۵ سال زندگانی که همیشه آن سه گفتار زرتشت یعنی «گفتار نیک، پندار نیک و کردار نیک» را آویزه گوشش قرار می داد، در ۲۸ مرداد ۱۳۷۰ از این دنیا رخت بربست و به سرای جاویدان شتافت.

انتهای پیام