به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، تخت فولاد مدفن بزرگان، دانشمندان، هنرمندان و عرفای بسیاری است که هنوز به درستی نزد مردم شناخته شده نیستند این افراد در عالم اسلام و انقلاب بسیار تاثیرگذار بودند و آثار با ارزشی نیز از خود به یادگار گذاشته اند. همه ساله مسافران و گردشگران بسیاری برای بازدید از مجموعه بزرگ تخت فولاد به اصفهان می آیند.

خبرگزاری تسنیم در ادامه سلسله گزارش های «ستارگان مدفون در تخت فولاد» در این گزارش به معرفی میر سید علی مجتهد نجف آبادی، فقیه جامع و حکیم متکلم، از بزرگان علما و محققین و اجله فقها و مدرسین می پردازد.

میر سید علی مجتهد نجف آبادی از اعقاب طبیب عارف میر محمد مؤمن بن محمد زمان حسینی تنکابنی است. پدرش عالم فاضل سید حسن فرزند عالم فاضل کامل حاج سید محمد بن محمد بن حاج حسین بن نصیر بن عزیز «در دست نوشته سید علی نجف آبادی چنین آمده، ولی در رساله سید مصلح الدین مهدوی ذکر شده است» بن میر محمدمؤمن حسینی است.

سید حسن در محله حکیم نجف آباد دکان عطاری داشت و چند اثر طبی را نیز با خط زیبای خود استنساخ نموده بود. او در نجف آباد وفات کرد و پس از چند سال پیکرش به نجف اشرف منتقل گردیده، در آن مکان مقدس دفن گردید.

تولد و تحصیلات

میر سید علی نجف آبادی در حدود سال ۱۲۷۵ قمری در نجف آباد متولد شد؛ ابتدا اندکی خواندن و نوشتن آموخت. سپس پدرش وی را نزد یکی از کسبه آن دیار به شاگردی فرستاد. او چندین سال در مغازه آن کاسب مشغول به کار بود و اگر چه از ریاضی و حساب و سیاق اطلاعی نداشت؛ با قدرت حافظه و استعداد خدادادی، تمام محاسبات مغازه نامبرده را از حفظ انجام می داد.

از حدود ۲۰ سالگی شوق تحصیل علوم دینی در وی ایجاد شد. کسب و کار را رها کرد و نزد برخی از فضلای نجف آباد مقدمات علوم را فراگرفت. وی قبل از سال ۱۳۰۰ قمری به اصفهان آمد و در این شهر به تحصیل علم پرداخت و از درس اساتیدی همچون آقا سید مهدی نحوی، شیخ مرتضی ریزی و سید محمدمهدی درچه ای بهره مند گردید.

در حدود سال ۱۳۰۹ قمری به عتبات عالیات مهاجرت کرد و مدتی از محضر میرزا محمدحسن شیرازی و میرزا حبیب الله رشتی بهره برد. سپس به تهران مهاجرت کرد و علوم عقلی را نزد حکیم معروف میرزا ابوالحسن جلوه فرا گرفت. پس از وفات استاد، به مشهد مقدس رفته و حدود دو سال نیز در آن جا به تحصیل پرداخت. آنگاه دوباره به عتبات عالیات هجرت کرد و حدود ۷ سال در آن جا به تحصیل پرداخت و به مقامات بلند علمی نایل شد.

اساتید

اساتید نجف آبادی در عتبات عالیات عبارتند از: حاج آقا رضا همدانی؛ ملا علی نهاوندی صاحب «تشریح الاصول»؛ آخوند ملا محمدکاظم خراسانی؛ سید محمدکاظم طباطبائی یزدی؛ آقا شیخ هادی طهرانی؛ سید محمد فشارکی؛ شیخ زین العابدین مازندرانی.

به نوشته معلم حبیب آبادی و سید مصلح الدین مهدوی: نجف آبادی در تهران نزد میرزا ابوالحسن جلوه درس حکمت خوانده است. منوچهر صدوقی سها نیز در تعلیقات «منتخب معجم الحکماء» به نقل از کتاب « فرهنگ رجال» نوشته ابوالفضل شکوری نجف آبادی را از شاگردان میرزای جلوه ذکر کرده است.

مجتهد نجف آبادی و مشروطه

سه نفر از اساتید نجف آبادی از جمله علمای مجاهد و مبارز بوده اند که دو نفر از آنان یعنی میرزا محمدتقی شیرازی و شیخ الشریعه اصفهانی علیه دخالت انگلیس در امور عراق علنا موضع گیری کرده و با دادن حکم جهاد به جنگ استعمار شتافتند و استاد دیگرش آخوند خراسانی نیز از رهبران مشروطه و مدافع سرسخت آن بود.

مجتهد نجف آبادی در حوزه نجف با علمای مجاهدی همچون: سید مهدی حیدری، شیخ مهدی خالصی، میرزا محمد حسین نائینی و سید مصطفی کاشانی آشنایی یافته و روحیه مبارزه علیه ظلم و استبداد و استعمار در او تقویت شد و با چنین روحیه ای قبل از سال ۱۳۲۰ قمری به اصفهان مراجعت کرد.

اصفهان در نهضت آزادی خواهی و انقلاب مشروطه سهم بسزایی داشت. نجف آبادی نیز به پیروی از اساتید بزرگوار خود به جرگه آزادیخواهان اصفهان پیوست و در صف مشروطه خواهان قرار گرفت.

خطابه و منبر

در سال ۱۳۲۹ قمری روس ها اصفهان را اشغال کردند و عده ای از بزرگان علماء و تجار این شهر را به جرم آزادی خواهی و مبارزه با استبداد و استعمار دستگیر کردند. از جمله حاج آقا جمال الدین نجفی را با وضعی اسفناک به تهران فرستادند. نجف آبادی نیز گرفتار شد و حدود ۶ ماه به زندان افتاد.

در آن شرایط که هر لحظه احتمال کشتن ایشان می رفت، نذر کرد که اگر از این مهلکه نجات یابد، به منبر رفته و ذکر مصائب حضرت سیدالشهداء علیه السلام نماید. این توسل به بار نشست و نجف آبادی به طرز معجزه آسایی از زندان نجات یافت. وی پس از رهایی به نذر خود وفا کرده و تا اواخر عمر، علاوه بر تدریس و امامت جماعت در مدرسه صدر و مسجد قطبیه، در مجالس خصوصی و عمومی به منبر می رفت و پس از موعظه و تفسیر و حدیث، ذکر مصیبت می نمود.

از خصوصیات منبرهای ایشان آن بود که اگر چه بیشتر جنبه علمی و تخصصی داشت، اما به گونه ای نبود که افرادی که اصطلاحات علمی را نمی دانستند از آن بهره نبرند. مطالب را چنان بیان می کرد که هم دانشمندان و فضلای اهل علم فایده می بردند و هم طبقات متوسط و پایین بهره مند می شدند. مصائب را نیز فقط از مقاتل معتبر نقل و ترجمه می کرد.

آیت الله نجف آبادی در برابر تمام غیبت ها و تهمت ها و سختی ها صبور بود و آن ها را تحمل می کرد، اما فرموده بود: «غیبت را راضی هستم ولی تهمت ها را نمی بخشم».

تألیفات

در بین علمای معاصر به آقا ضیاءالدین عراقی بسیار معتقد بود و ایشان را اعلم و افقه علماء می دانست. از آثار علمی نجف آبادی فقط حواشی بر حواشی آقا ضیاءالدین عراقی بر کفایة الاصول است که خود آنها را مرتب و مدون نموده بود.

«المسائل القنسولیة» را نیز از آثار او برشمرده اند. نجف آبادی دارای خطی زیبا بود و برخی از کتاب ها را به خط خود کتابت کرده بود.

وفات

در شب ۲۴ محرم ۱۳۶۲ قمری شیخ ابوالمجد محمدرضا نجفی از علما و مدرسین بزرگ اصفهان که از دوستان قدیمی مجتهد نجف آبادی بود، وفات یافت. فوت این یار صمیمی وی را بی نهایت متأثر ساخت، به خصوص که طی دو ماه قبل از آن نیز دو مجتهد بزرگوار از دوستان و یاران وی از علمای بزرگ نجف اشرف: آقا ضیاءالدین عراقی در ۲۸ ذی القعده، و حاج شیخ محمدحسین غروی اصفهانی در ۵ ذی حجه ۱۳۶۱ قمری وفات یافته و فوت آنان در روحیه این عالم جلیل مؤثر واقع شده بود.

در نتیجه اوایل ماه صفر ۱۳۶۲ قمری دچار سکته گردیده و در حجره مدرسه صدر بستری شد. معالجات پزشکان اثری نبخشید و در صبح جمعه ۱۳ ماه صفر هنگام طلوع آفتاب، خورشید جهانتاب علم و زهد و تقوی غروب کرد.

انتهای پیام/۱۶۴/ ت