صدای ماندگار از <a href="/fa/dashboard/ خلبان منوچهر محققی" class="text info">تیمسار خلبان منوچهر محققی</a> / مردم از بچه هایم مهمترند!
گروه دفاعی خبرگزاری تسنیم-تیمسار خلبان منوچهر محققی متولد ۱۳۲۲ در شهر تبریز را اگر نگوییم بهترین خلبان، حتما باید جزو بهترین های نیروی هوایی بدانیم.
منوچهر محققی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی به عضویت نیروی هوایی ارتش درآمد و آموزش خود را در کشور آمریکا پشت سر گذاشت و تبدیل به یکی از بهترین خلبانان جنگنده فانتوم شد.
او با شروع جنگ تحمیلی در عملیات های مهمی نظیر کمان ۹۹، عملیات مروارید و … شرکت کرد و با انجام ۱۸۲ سورتی پرواز برون مرزی (Special Mission ) و بیش از ۳۰۰۰ ساعت پرواز با فانتوم F ۴ رکورددار بود.
او که در سال ۵۹ به دلیل اصابت هواپیمایش در نزدیکی بصره به درجه جانبازی نائل شده بود، به علت انجام پروازهای فراوان در سال های جنگ، از ناحیه ستون فقرات دچار مشکل شد و سرانجام در روز نهم مهرماه ۱۴۰۰ پس از تحمل یک دوره بیماری به یاران شهیدش پیوست.
آنچه در ادامه می شنوید، بخشی از یک گفتگوی قدیمی با وی است که در آن به نکات جالب توجهی اشاره می کند:
خانمم زنگ زد که بچه مون داره میمیره. گفتم خب چیکار کنم؟ گفت بیا ببین چیکار می تونیم بکنیم.
گفتم هر روز جلوی چشم من ۲هزار نفر می میرن اگر بخوام بیام این ۲هزار نفر می میرن. من مسئولم در مقابل اینا خب، اینجا رو دیگه نمیشه [بگوییم] برم، نرم، نمیدونم حسن رفت، حسین نرفت، فلانی داره مقام می گیره! صحبت اینارو بریز دور، صحبت از زنده بودنه.
این خانواده ها باشن، هر بلایی سر ما اومد اصلا مهم نیست. این مثلا ۱۰۰ تا بچه ی ۱۰ ساله باید بمونن. این دیگه بایده، اگر نشد اول باید خود آدم از بین بره.
به عنوان یه نظامی، ما پول گرفتیم آقا. من یه بچه دهاتی ام. از دهات تبریز اومدم رفتم آمریکا حتی گواهی نامه رانندگی نداشتم و اونجا گرفتم. این رو ملت به من داده و این راهیه که انتخاب کردم. مگه کسی به من زور گفته؟
- نگفته ولی شما بالاتر از آن استاندارها عمل کردید
شما تا به حال جسد بی سر دیدی؟
-نه
ولی من دیدم. شاید تقصیر من بوده. من دیر رسیدم. شاید اگر ۳۰ ثانیه زودتر رسیده بودم این جسد بی سر نبود. شاید ۹۰ درصد مرگ بود ولی قبول کرده بودم.
نفر دوم از سمت چپ
مرگ خلبان ساده ترین مرگه. الان هستی، الان نیستی. تمام شد، پودر شدی، هیچی حس نمی کنی. ما از چی مرگ می ترسیم؟ از مراسمش می ترسیم که میکننمون زیر خاک؟
چون من پروازم خیلی قوی شده بود، اصلا به ذهنم نمی گنجید که کسی بتونه هواپیمای منو بزنه ولی زدن دیگه! وقتی شما میری داخل آتشی که روشنه، فکر می کنی بهشته؟
باور کن صبح بلند میشدم دوش آب سرد می گرفتم، زیر دوش سرود ایران رو می خوندم. بچه ها میگفتن تو رو خدا بذار ما بخوابیم.
با این روحیه [در] اولین پرواز، که هنوز بچه ها خواب بودن، من صبحونه عراقی ها رو بهشون داده بودم!
انتهای پیام/
منوچهر محققی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی به عضویت نیروی هوایی ارتش درآمد و آموزش خود را در کشور آمریکا پشت سر گذاشت و تبدیل به یکی از بهترین خلبانان جنگنده فانتوم شد.
او با شروع جنگ تحمیلی در عملیات های مهمی نظیر کمان ۹۹، عملیات مروارید و … شرکت کرد و با انجام ۱۸۲ سورتی پرواز برون مرزی (Special Mission ) و بیش از ۳۰۰۰ ساعت پرواز با فانتوم F ۴ رکورددار بود.
او که در سال ۵۹ به دلیل اصابت هواپیمایش در نزدیکی بصره به درجه جانبازی نائل شده بود، به علت انجام پروازهای فراوان در سال های جنگ، از ناحیه ستون فقرات دچار مشکل شد و سرانجام در روز نهم مهرماه ۱۴۰۰ پس از تحمل یک دوره بیماری به یاران شهیدش پیوست.
آنچه در ادامه می شنوید، بخشی از یک گفتگوی قدیمی با وی است که در آن به نکات جالب توجهی اشاره می کند:
خانمم زنگ زد که بچه مون داره میمیره. گفتم خب چیکار کنم؟ گفت بیا ببین چیکار می تونیم بکنیم.
گفتم هر روز جلوی چشم من ۲هزار نفر می میرن اگر بخوام بیام این ۲هزار نفر می میرن. من مسئولم در مقابل اینا خب، اینجا رو دیگه نمیشه [بگوییم] برم، نرم، نمیدونم حسن رفت، حسین نرفت، فلانی داره مقام می گیره! صحبت اینارو بریز دور، صحبت از زنده بودنه.
این خانواده ها باشن، هر بلایی سر ما اومد اصلا مهم نیست. این مثلا ۱۰۰ تا بچه ی ۱۰ ساله باید بمونن. این دیگه بایده، اگر نشد اول باید خود آدم از بین بره.
به عنوان یه نظامی، ما پول گرفتیم آقا. من یه بچه دهاتی ام. از دهات تبریز اومدم رفتم آمریکا حتی گواهی نامه رانندگی نداشتم و اونجا گرفتم. این رو ملت به من داده و این راهیه که انتخاب کردم. مگه کسی به من زور گفته؟
- نگفته ولی شما بالاتر از آن استاندارها عمل کردید
شما تا به حال جسد بی سر دیدی؟
-نه
ولی من دیدم. شاید تقصیر من بوده. من دیر رسیدم. شاید اگر ۳۰ ثانیه زودتر رسیده بودم این جسد بی سر نبود. شاید ۹۰ درصد مرگ بود ولی قبول کرده بودم.
نفر دوم از سمت چپ
مرگ خلبان ساده ترین مرگه. الان هستی، الان نیستی. تمام شد، پودر شدی، هیچی حس نمی کنی. ما از چی مرگ می ترسیم؟ از مراسمش می ترسیم که میکننمون زیر خاک؟
چون من پروازم خیلی قوی شده بود، اصلا به ذهنم نمی گنجید که کسی بتونه هواپیمای منو بزنه ولی زدن دیگه! وقتی شما میری داخل آتشی که روشنه، فکر می کنی بهشته؟
باور کن صبح بلند میشدم دوش آب سرد می گرفتم، زیر دوش سرود ایران رو می خوندم. بچه ها میگفتن تو رو خدا بذار ما بخوابیم.
با این روحیه [در] اولین پرواز، که هنوز بچه ها خواب بودن، من صبحونه عراقی ها رو بهشون داده بودم!
انتهای پیام/
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «صدای ماندگار از تیمسار خلبان منوچهر محققی / مردم از بچه هایم مهمترند!» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.