به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره انفال هشتمین سوره و از سوره های مدنی قرآن که در جزء ۹ و ۱۰ قرآن جای گرفته است. این سوره به خاطر به کار رفتن کلمه انفال و بیان احکام آن انفال نامیده شده است. از نظر حجم از اولین سوره های متوسط قرآن است که در ردیف سوره های بلند قرار گرفته و به اندازه نیم جزء قرآن است. محتوای سوره مشتمل است بر احکام انفال و ثروت های عمومی، احکام خمس و موارد مصرف آن، آداب جهاد، وظایف مجاهدان، رفتار با اسیران، ضرورت آمادگی های رزمی، علایم و نشانه های مؤمن. در فضیلت این سوره از پیامبر(ص) آمده، هر کس سوره انفال را بخواند خداوند پاداش روزه دار نمازگزار به او عطا می کند.

تلاوت مجلسی سوره انفال آیات ۱-۴۰

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خداوند رحمتگر مهربان

یسألونک عن الأنفال قل الأنفال لله والرسول فاتقوا الله وأصلحوا ذات بینکم وأطیعوا الله ورسوله إن کنتم مؤمنین ﴿۱﴾

[ای پیامبر] از تو در باره غنایم جنگی می پرسند بگو غنایم جنگی اختصاص به خدا و فرستاده [او] دارد پس از خدا پروا دارید و با یکدیگر سازش نمایید و اگر ایمان دارید از خدا و پیامبرش اطاعت کنید (۱)

إنما المؤمنون الذین إذا ذکر الله وجلت قلوبهم وإذا تلیت علیهم آیاته زادتهم إیمانا وعلی ربهم یتوکلون ﴿۲﴾

مؤمنان همان کسانی اند که چون خدا یاد شود دلهایشان بترسد و چون آیات او بر آنان خوانده شود بر ایمانشان بیفزاید و بر پروردگار خود توکل می کنند (۲)

الذین یقیمون الصلاة ومما رزقناهم ینفقون ﴿۳﴾

همانان که نماز را به پا می دارند و از آنچه به ایشان روزی داده ایم انفاق می کنند (۳)

أولئک هم المؤمنون حقا لهم درجات عند ربهم ومغفرة ورزق کریم ﴿۴﴾

آنان هستند که حقا مؤمنند برای آنان نزد پروردگارشان درجات و آمرزش و روزی نیکو خواهد بود (۴)

کما أخرجک ربک من بیتک بالحق وإن فریقا من المؤمنین لکارهون ﴿۵﴾

همان گونه که پروردگارت تو را از خانه ات به حق بیرون آورد و حال آنکه دسته ای از مؤمنان سخت کراهت داشتند (۵)

یجادلونک فی الحق بعدما تبین کأنما یساقون إلی الموت وهم ینظرون ﴿۶﴾

با تو در باره حق بعد از آنکه روشن گردید مجادله می کنند گویی که آنان را به سوی مرگ می رانند و ایشان [بدان] می نگرند (۶)

وإذ یعدکم الله إحدی الطائفتین أنها لکم وتودون أن غیر ذات الشوکة تکون لکم ویرید الله أن یحق الحق بکلماته ویقطع دابر الکافرین ﴿۷﴾

و [به یاد آورید] هنگامی را که خدا یکی از دو دسته [کاروان تجارتی قریش یا سپاه ابوسفیان] را به شما وعده داد که از آن شما باشد و شما دوست داشتید که دسته بی سلاح برای شما باشد و[لی] خدا می خواست حق [=اسلام] را با کلمات خود ثابت و کافران را ریشه کن کند (۷)

لیحق الحق ویبطل الباطل ولو کره المجرمون ﴿۸﴾

تا حق را ثابت و باطل را نابود گرداند هر چند بزهکاران خوش نداشته باشند (۸)

إذ تستغیثون ربکم فاستجاب لکم أنی ممدکم بألف من الملائکة مردفین ﴿۹﴾

[به یاد آورید] زمانی را که پروردگار خود را به فریاد میطلبیدید پس دعای شما را اجابت کرد که من شما را با هزار فرشته پیاپی یاری خواهم کرد (۹)

وما جعله الله إلا بشری ولتطمئن به قلوبکم وما النصر إلا من عند الله إن الله عزیز حکیم ﴿۱۰﴾

و این [وعده] را خداوند جز نویدی [برای شما] قرار نداد و تا آنکه دلهای شما بدان اطمینان یابد و پیروزی جز از نزد خدا نیست که خدا شکست ناپذیر [و] حکیم است (۱۰)

إذ یغشیکم النعاس أمنة منه وینزل علیکم من السماء ماء لیطهرکم به ویذهب عنکم رجز الشیطان ولیربط علی قلوبکم ویثبت به الأقدام ﴿۱۱﴾

[به یاد آورید] هنگامی را که [خدا] خواب سبک آرامش بخشی که از جانب او بود بر شما مسلط ساخت و از آسمان بارانی بر شما فرو ریزانید تا شما را با آن پاک گرداند و وسوسه شیطان را از شما بزداید و دلهایتان را محکم سازد و گامهایتان را بدان استوار دارد (۱۱)

إذ یوحی ربک إلی الملائکة أنی معکم فثبتوا الذین آمنوا سألقی فی قلوب الذین کفروا الرعب فاضربوا فوق الأعناق واضربوا منهم کل بنان ﴿۱۲﴾

هنگامی که پروردگارت به فرشتگان وحی می کرد که من با شما هستم پس کسانی را که ایمان آورده اند ثابتقدم بدارید به زودی در دل کافران وحشت خواهم افکند پس فراز گردنها را بزنید و همه سرانگشتانشان را قلم کنید (۱۲)

ذلک بأنهم شاقوا الله ورسوله ومن یشاقق الله ورسوله فإن الله شدید العقاب ﴿۱۳﴾

این [کیفر] بدان سبب است که آنان با خدا و پیامبر او به مخالفت برخاستند و هر کس با خدا و پیامبر او به مخالفت برخیزد قطعا خدا سخت کیفر است (۱۳)

ذلکم فذوقوه وأن للکافرین عذاب النار ﴿۱۴﴾

این [عذاب دنیا] را بچشید و [بدانید که] برای کافران عذاب آتش خواهد بود (۱۴)

یا أیها الذین آمنوا إذا لقیتم الذین کفروا زحفا فلا تولوهم الأدبار ﴿۱۵﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید هر گاه [در میدان نبرد] به کافران برخورد کردید که [به سوی شما] روی می آورند به آنان پشت مکنید (۱۵)

ومن یولهم یومئذ دبره إلا متحرفا لقتال أو متحیزا إلی فئة فقد باء بغضب من الله ومأواه جهنم وبئس المصیر ﴿۱۶﴾

و هر که در آن هنگام به آنان پشت کند مگر آنکه [هدفش] کناره گیری برای نبردی [مجدد] یا پیوستن به جمعی [دیگر از همرزمانش] باشد قطعا به خشم خدا گرفتار خواهد شد و جایگاهش دوزخ است و چه بد سرانجامی است (۱۶)

فلم تقتلوهم ولکن الله قتلهم وما رمیت إذ رمیت ولکن الله رمی ولیبلی المؤمنین منه بلاء حسنا إن الله سمیع علیم ﴿۱۷﴾

و شما آنان را نکشتید بلکه خدا آنان را کشت و چون [ریگ به سوی آنان] افکندی تو نیفکندی بلکه خدا افکند [آری خدا چنین کرد تا کافران را مغلوب کند] و بدین وسیله مؤمنان را به آزمایشی نیکو بیازماید قطعا خدا شنوای داناست (۱۷)

ذلکم وأن الله موهن کید الکافرین ﴿۱۸﴾

[ماجرا] این بود و [بدانید که] خدا نیرنگ کافران را سست می گرداند (۱۸)

إن تستفتحوا فقد جاءکم الفتح وإن تنتهوا فهو خیر لکم وإن تعودوا نعد ولن تغنی عنکم فئتکم شیئا ولو کثرت وأن الله مع المؤمنین ﴿۱۹﴾

[ای مشرکان] اگر شما پیروزی [حق] را میطلبید اینک پیروزی به سراغ شما آمد [و اسلام پیروز شد] و اگر [از دشمنی] بازایستید آن برای شما بهتر است و اگر [به جنگ] برگردید ما هم بر می گردیم و [بدانید] که گروه شما هر چند زیاد باشد هرگز از شما چیزی را دفع نتوانند کرد و خداست که با مؤمنان است (۱۹)

یا أیها الذین آمنوا أطیعوا الله ورسوله ولا تولوا عنه وأنتم تسمعون ﴿۲۰﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید خدا و فرستاده او را فرمان برید و از او روی برنتابید در حالی که [سخنان او را] می شنوید (۲۰)

ولا تکونوا کالذین قالوا سمعنا وهم لا یسمعون ﴿۲۱﴾

و مانند کسانی مباشید که گفتند شنیدیم در حالی که نمی شنیدند (۲۱)

إن شر الدواب عند الله الصم البکم الذین لا یعقلون ﴿۲۲﴾

قطعا بدترین جنبندگان نزد خدا کران و لالانی اند که نمی اندیشند (۲۲)

ولو علم الله فیهم خیرا لأسمعهم ولو أسمعهم لتولوا وهم معرضون ﴿۲۳﴾

و اگر خدا در آنان خیری می یافت قطعا شنوایشان می ساخت و اگر آنان را شنوا میکرد حتما باز به حال اعراض روی برمی تافتند (۲۳)

یا أیها الذین آمنوا استجیبوا لله وللرسول إذا دعاکم لما یحییکم واعلموا أن الله یحول بین المرء وقلبه وأنه إلیه تحشرون ﴿۲۴﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید چون خدا و پیامبر شما را به چیزی فرا خواندند که به شما حیات می بخشد آنان را اجابت کنید و بدانید که خدا میان آدمی و دلش حایل می گردد و هم در نزد او محشور خواهید شد (۲۴)

واتقوا فتنة لا تصیبن الذین ظلموا منکم خاصة واعلموا أن الله شدید العقاب ﴿۲۵﴾

و از فتنه ای که تنها به ستمکاران شما نمی رسد بترسید و بدانید که خدا سخت کیفر است (۲۵)

واذکروا إذ أنتم قلیل مستضعفون فی الأرض تخافون أن یتخطفکم الناس فآواکم وأیدکم بنصره ورزقکم من الطیبات لعلکم تشکرون ﴿۲۶﴾

و به یاد آورید هنگامی را که شما در زمین گروهی اندک و مستضعف بودید می ترسیدید مردم شما را بربایند پس [خدا] به شما پناه داد و شما را به یاری خود نیرومند گردانید و از چیزهای پاک به شما روزی داد باشد که سپاسگزاری کنید (۲۶)

یا أیها الذین آمنوا لا تخونوا الله والرسول وتخونوا أماناتکم وأنتم تعلمون ﴿۲۷﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید به خدا و پیامبر او خیانت مکنید و [نیز] در امانتهای خود خیانت نورزید و خود میدانید [که نباید خیانت کرد] (۲۷)

واعلموا أنما أموالکم وأولادکم فتنة وأن الله عنده أجر عظیم ﴿۲۸﴾

و بدانید که اموال و فرزندان شما [وسیله] آزمایش [شما] هستند و خداست که نزد او پاداشی بزرگ است (۲۸)

یا أیها الذین آمنوا إن تتقوا الله یجعل لکم فرقانا ویکفر عنکم سیئاتکم ویغفر لکم والله ذو الفضل العظیم ﴿۲۹﴾

ای کسانی که ایمان آورده اید اگر از خدا پروا دارید برای شما [نیروی] تشخیص [حق از باطل] قرار می دهد و گناهانتان را از شما می زداید و شما را می آمرزد و خدا دارای بخشش بزرگ است (۲۹)

وإذ یمکر بک الذین کفروا لیثبتوک أو یقتلوک أو یخرجوک ویمکرون ویمکر الله والله خیر الماکرین ﴿۳۰﴾

و [یاد کن] هنگامی را که کافران در باره تو نیرنگ میکردند تا تو را به بند کشند یا بکشند یا [از مکه] اخراج کنند و نیرنگ می زدند و خدا تدبیر میکرد و خدا بهترین تدبیرکنندگان است (۳۰)

وإذا تتلی علیهم آیاتنا قالوا قد سمعنا لو نشاء لقلنا مثل هذا إن هذا إلا أساطیر الأولین ﴿۳۱﴾

و چون آیات ما بر آنان خوانده شود می گویند به خوبی شنیدیم اگر می خواستیم قطعا ما نیز همانند این را می گفتیم این جز افسانه های پیشینیان نیست (۳۱)

وإذ قالوا اللهم إن کان هذا هو الحق من عندک فأمطر علینا حجارة من السماء أو ائتنا بعذاب ألیم ﴿۳۲﴾

و [یاد کن] هنگامی را که گفتند خدایا اگر این [کتاب] همان حق از جانب توست پس بر ما از آسمان سنگهایی بباران یا عذابی دردناک بر سر ما بیاور (۳۲)

وما کان الله لیعذبهم وأنت فیهم وما کان الله معذبهم وهم یستغفرون ﴿۳۳﴾

و[لی] تا تو در میان آنان هستی خدا بر آن نیست که ایشان را عذاب کند و تا آنان طلب آمرزش می کنند خدا عذاب کننده ایشان نخواهد بود (۳۳)

وما لهم ألا یعذبهم الله وهم یصدون عن المسجد الحرام وما کانوا أولیاءه إن أولیاؤه إلا المتقون ولکن أکثرهم لا یعلمون ﴿۳۴﴾

چرا خدا [در آخرت] عذابشان نکند با اینکه آنان [مردم را] از [زیارت] مسجدالحرام باز می دارند در حالی که ایشان سرپرست آن نباشند چرا که سرپرست آن جز پرهیزگاران نیستند ولی بیشترشان نمی دانند (۳۴)

وما کان صلاتهم عند البیت إلا مکاء وتصدیة فذوقوا العذاب بما کنتم تکفرون ﴿۳۵﴾

و نمازشان در خانه [خدا] جز سوت کشیدن و کف زدن نبود پس به سزای آنکه کفر می ورزیدید این عذاب را بچشید (۳۵)

إن الذین کفروا ینفقون أموالهم لیصدوا عن سبیل الله فسینفقونها ثم تکون علیهم حسرة ثم یغلبون والذین کفروا إلی جهنم یحشرون ﴿۳۶﴾

بی گمان کسانی که کفر ورزیدند اموال خود را خرج می کنند تا [مردم را] از راه خدا بازدارند پس به زودی [همه] آن را خرج می کنند و آنگاه حسرتی بر آنان خواهد گشت سپس مغلوب می شوند و کسانی که کفر ورزیدند به سوی دوزخ گردآورده خواهند شد (۳۶)

لیمیز الله الخبیث من الطیب ویجعل الخبیث بعضه علی بعض فیرکمه جمیعا فیجعله فی جهنم أولئک هم الخاسرون ﴿۳۷﴾

تا خدا ناپاک را از پاک جدا کند و ناپاکها را روی یکدیگر نهد و همه را متراکم کند آنگاه در جهنم قرار دهد اینان همان زیانکارانند (۳۷)

قل للذین کفروا إن ینتهوا یغفر لهم ما قد سلف وإن یعودوا فقد مضت سنت الأولین ﴿۳۸﴾

به کسانی که کفر ورزیده اند بگو اگر بازایستند آنچه گذشته است برایشان آمرزیده می شود و اگر بازگردند به یقین سنت [خدا در مورد] پیشینیان گذشت (۳۸)

وقاتلوهم حتی لا تکون فتنة ویکون الدین کله لله فإن انتهوا فإن الله بما یعملون بصیر ﴿۳۹﴾

و با آنان بجنگید تا فتنه ای بر جای نماند و دین یکسره از آن خدا گردد پس اگر [از کفر] بازایستند قطعا خدا به آنچه انجام می دهند بیناست (۳۹)

وإن تولوا فاعلموا أن الله مولاکم نعم المولی ونعم النصیر ﴿۴۰﴾

و اگر روی برتافتند پس بدانید که خدا سرور شماست چه نیکو سرور و چه نیکو یاوری است (۴۰)

انتهای پیام/