به گزارش خبرگزاری تسنیم از رشت، واقعه عاشورا در سال ۶۱ هجری قمری نه تنها یکی از بزرگ ترین رخدادهای تاریخ اسلام است، بلکه نمادی از ایستادگی، عدالت خواهی و مبارزه با ظلم محسوب می شود، این واقعه، با شهادت امام حسین (ع) و یارانش در سرزمین کربلا، به الگویی جاودانه برای مسلمانان و آزادگان جهان تبدیل شد.

در دل تاریخ خون بار عاشورا، نام هایی می درخشند که نه تنها از تبار عرب، بلکه از سرزمین های دورتر، از کوهستان های شمال ایران برخاسته اند، در میان یاران وفادار امام حسین (ع) در دشت نینوا، نام هایی می درخشند که شاید کمتر در روایت های عمومی شنیده شده اند، اما حضورشان گواهی بر گستره ی جغرافیایی و فرهنگی نهضت عاشورا و نفوذ پیام آن در اقوام مختلف سرزمین های اسلامی است.

۲ تن از این یاران شهید، قارب بن عبدالله و اسلم دیلمی قزوینی، از تبار دیلمیان و اهل گیلان بوده اند؛ مردانی که مسیر طولانی شمال ایران تا سرزمین عراق را در طلب حق پیمودند و سرانجام در ظهر عاشورا به فیض شهادت نائل آمدند.

قارب بن عبدالله دیلمی؛ غلامی آزاداندیش در سپاه حق

قارب، فرزند عبدالله، از مردم دیلم و در منابع تاریخی با عنوان «مولی الحسین (ع)» یا غلام آزادشده ی امام حسین (ع) یاد شده است، وی از همان ابتدا در مدینه همراه امام بود و پس از حرکت کاروان حسینی به سمت کوفه، همراه آنان شد، منابع چون «تنقیح المقال» و «ابصارالعین» او را از غلامان نیک سیرت و یاران باوفای امام معرفی کرده اند.

در روز عاشورا، قارب بن عبدالله پس از شهادت جمعی از یاران، با شجاعتی کم نظیر به میدان رفت، گفته اند که رجز می خواند:

«إنی غلام للحسین بن علی، نحن و رب البیت أولی بالنبی» (من غلام حسین بن علی ام، سوگند به پروردگار کعبه که ما سزاوارتر به پیامبریم.)

قارب بن عبدالله در روز عاشورا، در صحنه نبرد، شجاعانه جنگید و تا آخرین لحظه در کنار امام حسین (ع) باقی ماند، وی در این جنگ نابرابر به شهادت رسید و نامش در زمره شهدای کربلا ثبت شد.

اسلم دیلمی قزوینی؛ موذن سپاه حسین (ع) از شمال ایران

اسلم دیلمی، که در منابع با لقب «قزوینی» نیز شناخته می شود، از مردم دیلم و اهل قزوین یا گیلان بوده است، برخی منابع مانند کتاب «دانشنامه امام حسین (ع)» و «الطبری» وی را با نام «اسلم بن عمرو» نیز ثبت کرده اند، اسلم در روز عاشورا، مسئولیت اذان گویی را در سپاه امام برعهده داشت و صدایش پیش از ظهر عاشورا در دشت نینوا طنین انداخت.

اسلم دیلمی پس از اذان ظهر، در حالی که امام حسین (ع) آماده اقامه نماز جماعت می شد، شمشیر به دست گرفت و به دفاع از امام پرداخت. در روایتی آمده است که پس از آنکه بدنش پر از زخم شد، در حال جان دادن، نام امام حسین (ع) را صدا می زد و آخرین کلماتش با یاد مولایش همراه بود. امام (ع) خود را به بالینش رساند و فرمود:

«اللهم اجعل اسلما من أهل الجنة» (خدایا! اسلم را از اهل بهشت قرار ده.)

این دعا، مهر تأییدی ابدی بر وفاداری مردی بود که از دیلم، سرزمینی سبز در شمال ایران، تا کربلا، خاکی سرخ از خون مظلومان، پیمود تا در رکاب حجت خدا جان دهد.

دیلم، خطه یاران مخلص اهل بیت (ع)

حضور قارب و اسلم در سپاه امام حسین (ع) نشان دهنده عمق ارادت مردم دیلم و گیلان به اهل بیت پیامبر (ص) در سده های نخستین اسلامی است، دیلمیان که بعدها در قرن چهارم هجری دولت آل بویه را پایه گذاری کردند و در ترویج تشیع نقش بسزایی داشتند، ریشه هایی از این ارادت را در عاشورا به نمایش گذاشتند.

از همین رو، نام این ۲ شهید دیلمی تبار نه فقط در تاریخ کربلا، بلکه در حافظه ی تاریخی مردم گیلان نیز می درخشد، نام هایی که یادآور حقیقتی اند: نهضت امام حسین (ع)، نه تنها یک قیام عربی، بلکه فریادی انسانی و جهانی بود که در دل کوه های دیلم نیز شنیده شد.

انتهای پیام/