در مسار الشیعة نقل شده است: «العاشر منه [ أی من محرم]قتل سیدنا أبو عبد الله الحسین بن علی من سنة إحدی و ستین من الهجرة و هو یوم یتجدد فیه أحزان محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله و شیعتهم؛ و جاءت الروایة عن الصادقین علیهم السلام باجتناب الملاذ فیه، و إقامة تبیین المصائب، و الإمساک عن الطعام و الشراب إلی أن تزول الشمس، و التغذی بعد ذلک بما یتغذی أصحاب المصائب؛ کالألبان و ما أشبها دون اللذیذ من الطعام و الشراب و یستحب فیه زیارة المشاهد، و الإکثار من الصلاة علی محمد و آله، و الابتهال إلی الله باللعنة علی أعدائهم و ظالمیهم.» «دهم محرم، روز کشته شدن سرور ما ابا عبد الله الحسین علیه السلام در سال ۶۱ هجری است. روزی است که اندوه های محمد و آل محمد و شیعیانشان تجدید می شود.

از امام صادق و امام باقر علیهما السلام روایت شده که در این روز از سکوت و گوشه گیری پرهیز شود و در آن آئین عزاداری بر پا شود و مصائب اهل بیت علیهم السلام بازگو گردد و از خوردن و آشامیدن تا ظهر عاشورا خودداری شود و پس از ظهر آن روز هم به غذای سوگوار، مانند شیر اکتفا شود؛ بی آن که از خوردنی و آشامیدنی خوش طعم استفاده شود. در این روز، زیارت مشاهد و زیاد صلوات فرستادن بر محمد و آل محمد علیهم السلام و استغاثه به درگاه خداوند با لعن بر دشمنان اهل بیت علیهم السلام و ستم کنندگان بر آنان، مستحب است.»