به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مهدی جمشیدی، عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، در یادداشتی که آن را در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار داده است، سطرهای ناگفته ای از متن حکم تنفیذ آیت الله سید ابراهیم رئیسی، از سوی مقام معظم رهبری را بازخوانی کرده است که در زیر می خوانیم:

[۱] حضور ملت در انتخابات، در «شرایط پیچیده و دشوار» بود

گاه چنین است که انتخابات در بستری از «چالش ها و تنگناهای اجتماعی» قرار می گیرد که «میل اجتماعی» به حضور و مشارکت سیاسی را فرو می کاهند و مردم را سرد و افسرده می سازند. در این موقعیت های خاص، مشارکت انتخاباتی مردم، حامل پیام های مهمی خواهد بود و بیش از همیشه، ارزش خواهد داشت. انتخابات اخیر، مصداق تمام عیار چنین وضعیت «مسأله وار» و «چالش اندودی» بود. به صورت خاص، مردم در طول سال های اخیر، در محاصره بی امان و همه جانبه «دشواری ها و تلخی های معیشتی» قرار داشتند و «فشارها و بحران های متعدد»ی را تحمل کردند.

[۲] ملت با انتخاب این شخصیت، عزم خود را بر «پیمودن مسیر انقلاب» نشان داد

گزینه ای که مردم او را انتخاب می کنند، همیشه روایتگر «جهت گیری ذهنی و معنایی مردم» است؛ یعنی نشان می دهد که «برآیند جامعه»، چه سمت وسویی دارد و مردم چه می خواهند و چه غایات و مقاصدی را می طلبند. اینک نیز مردم با انتخاب شخصیتی که به صورت حداکثری، در چهارچوب «گفتمان انقلابی» قرار می گیرد و «کنشگر انقلابی» قلمداد می شود، در عمل نشان دادند که از متن بازی حاکمیتی نیروهای تکنوکرات و غرب اندیش، یک «دیگری متناقض» را برگزیدند و «فضای متفاوتی» را پدید آوردند. به بیان دیگر، میانگین خواست و اراده مردم، «جهت دیگر»ی یافت و با گذشته متفاوت شد. این بار، ورق به نفع «انقلابی گری» بازگشت و این رویکرد، توانست در معرکۀ رقابت جدی رویکردها، نظر مردم را به خود معطوف سازد. پس جامعه با یک چرخش روبرو شده و این «چرخش اجتماعی» بود که «چرخش سیاسی» را در پی آورد.

[۳] ایران، آمادۀ «حرکت جهشی در همۀ عرصه ها» است

باید از چهارچوب تنگ و بسته «روندهای جاری و اداری» خارج شد و «قدم های بلند و پرشتاب» برداشت. باید به «جهش» اندیشید، نه به «حرکت های طبیعی و معمولی». باید «تغییرهای بزرگ و دفعی» را پدید آورد و به فرایندهای طولانی مدت و خزنده، قانع نشد. دگرگونی هایی که اندک اندک واقع می شوند، محسوس نیستند و به چشم نمی آیند و کام جامعه را شیرین نمی کنند. همچنین دگرگونی های طولانی مدت ما را در میدان «شتابان» و پرنوسان جهانی پیش نمی برند و موجبات «مرزشکنی» را فراهم نمی کنند. ازاین رو، باید به «روندها و مسیرهای جهشی» روآورد؛ یعنی به گونه ای چاره اندیشی کرد که در «کوتاه مدت»، اتفاق های بزرگ و تاریخی رخ بدهد. این امر، «بلندپروازی خیال اندود» و «آرمان پردازی خام» نیست، بلکه «تاریخ تجربه شده» نشان می دهد که برخی از جوامع می توانند ره «صدساله» را «یک شبه» بپیمایند.

[۴] ایران، نیازمند «مدیریت باکفایت و جهادی و دانا و شجاع» است

ریشۀ اصلی دشواری ها به «عاملیت های دولتی» بازمی گردد، نه به «ارزش ها» و «ساختارهای ارزشی». مشکل این است که کسانی درون دولت قرار می گیرند که «توان» و «بضاعت» و «کفایت» ندارند و حضورشان، مخرب و بازدارنده است. بنابراین، اگر مدیران جابه جا شوند، حتی «نقص های ساختاری» نیز برطرف می شوند. بدین ترتیب، هیچ گونه بن بست و انسدادی در میان نیست و همه چیز، برخاسته از «سوءتدبیرهای کارگزاران» و «ندانم کاری های مدیران» است.

[۵] مدیریت باید بتواند «توانمندی های ملت و جوانان» را به میدان کار بیاورد

هنگامی «جهش» رخ می دهد که از «امکان های اینجایی» و «مقدروهای درونی» استفاده شوند و «ظرفیت های پنهان و پیدای وطنی»، شناسایی و به کار گرفته شوند. در این صورت است که قابلیت حرکت های جهشی و دفعی به دست می آید و برداشتن گام های بلند و تاریخی، میسر می شود. پس باید به «استعدادها و امکان های درونی» چشم دوخت و راهکار به صحنه آوردن شان را کشف کرد.

[۶] مدیریت باید «مشی فرهنگی خردمندانه» داشته باشد

«الگوی مدیریت» در دولت اسلامی، متفاوت با دولت سکولار است؛ چراکه ریشه در «جهان بینی دینی» دارد و از متن «ارزش های قدسی» آن برمی خیزد. از این رو، حکمرانی در منطق دولت اسلامی، «بار و مضمون فرهنگی» دارد و آمیخته با سلسله ای از «ارزش ها» است. غرض از «مشی فرهنگی»، این است که نباید الگوی مدیریت در دولت اسلامی، همچون هنجارهای مندرج در «فرهنگ مدیریت تکنوکراتیک» باشد که ده ها «آفت» و «اثر تخریبی» را با خود به همراه دارد، بلکه باید به سرچشمۀ جوشان «فضایل معنوی» و «کرامت های اخلاقی» متصل باشد و «عمل کارگزار»، مصداق گویای «عمل صالح» باشد.

[۷] با «پیروی از گزینش مردم»، ایشان را منصوب می کنم

انتخابات، یکی از عرصه ها و زمینه های «کنشگری مردم نسبت به حاکمیت» است؛ چنان که «گزینش برخی از کارگزاران» به مردم واگذار شده است تا آنان «مشارکت» بجویند و «فاعل» و «تعیین کننده» باشند. ازاین رو، «ولی فقیه» که این چنین انتخاب هایی را به «مردم» سپرده است، به حاصل انتخاب آنها «احترام» می گذارد و «متواضعانه» می گوید که از گزینش مردم، «پیروی» می کند. این «پیروی» در عالی ترین سطح دولت اسلامی، نشان می دهد که «مدخلیت» و «حضور» ارادۀ مردم در دولت اسلامی، امری «تزیینی» و «فرمایشی» و «نمایشی» نیست، بلکه منطق متقن «مردم سالاری دینی»، یک واقعیت «فکری» و «اندیشه ای» است که تبعات اجتماعی و سیاسی یادشده را دربردارد.

انتهای پیام/