با این وجود، تفاوت در نقل و انتقال بازیکنان ایرانی با ژاپنی ها و کره ای ها، همواره دست مایه انتقاد و حتی شوخی اهالی فوتبال ایران و هودارانش شده است، به طوری که در این فصل، دو بازیکن جوان ژاپنی راهی بارسلونا و رئال مادرید شدند تا از استعدادهای این کشور هم در فوتبال خودشان بهره مند شوند.

در سوی مقابل، بازیکنان ایرانی در معدود نقل و انتقالات اروپایی خود راهی تیم های درجه دوم و سوم در لیگ های نه چندان تراز اول شدند.

موضوع نقل و انتقال بازیکنان ایرانی به فوتبال اروپا برای هواداران ایرانی هم جذاب است. اگر چه بازیکنان ایرانی به تیم های بزرگ منتقل نشدند اما همین انتقال های اخیر از جمله انتقال طارمی به ریوآوه و مهرداد محمدی به آوس پرتغال، میلاد محمدی به خنت بلژیک و صیادمنش به فنرباغچه ترکیه هم برای ایرانی ها مهیج است.

پس از این انتقالات، برخی از هواداران و اهالی رسانه به انتقاد از بازیکنان ایرانی می پردازند که چرا راهی چنین تیم های سطح پایینی در فوتبال اروپا شدند و انتقال های بزرگ بازیکنان ایرانی در دهه ۸۰ و ۷۰ میلادی به تیم های بایرن مونیخ، هامبورگ و بولتون انگلیس را به یاد می آوردند.

موضوعات مختلفی در سال های اخیر موجب عدم علاقه مندی تیم های بزرگ به جذب بازیکنان ایرانی شده است. در واقع عملکرد لیگ ژاپن و کره جنوبی از نظر فنی و سخت افزارهای رسانه ای که آن ها را بیش از ایرانی ها در مرکز توجهات قرار می دهد، این شرایط را به وجود آورده است.

از دیگر مواردی که منجر به این اتفاق شده، خرید محصولات ورزشی تیم های بزرگ در شرق آسیا به واسطه حضور بازیکنان این کشورها در تیم های اروپایی و وجود ایجنت های بین المللی است.

در نتیجه، اگر بازیکنی ایرانی طی سال های اخیر توانسته به تیم های بهتری منتقل شود، از داخل ایران نبوده و این اتفاق بعد از چند فصل تلاش در اروپا رخ داده است.

حضور جهانبخش در فوتبال انگلیس از داماش گیلان میسر نبود و او راهی نایمخن و سپس آلکمار شد. سردار آزمون با درخشش در روبین کازان و روستوف راهی زنیت شد و این اتفاق از مسیر ایران غیر ممکن بود.

در شرایطی که فوتبال ایران از امکانات موجود در شرق آسیا و کشورهای عربی برخوردار نیست، باید امیدوار به درخشش این بازیکنان ایرانی در تیم های درجه سوم و چهارم فوتبال پرتغال و بلژیک بود تا راهی به تیم های بزرگ تر پیدا کنند.