سرویس ورزش مشرق - رونالدو لوئیز نازاریو دلیما (Ronaldo Luís Nazário de Lima) پسر خوش خنده برزیلی در ۲۲ سپتامبر ۱۹۷۶ در ریودوژانیروی (Rio de Janeiro) برزیل متولد شد و از همان دوران کودکی به علت علاقه شدید به فوتبال در کوچه پس کوچه های ریو فوتبال بازی می کرد. پدر و مادرش سونیا و نلیو در ابتدا با این کار موافق نبودند ولی رونی با پافشاری فراوان در سال ۱۹۹۳ فوتبال حرفه ای خود را آغاز کرد. نخستین عنوان قهرمانی بین المللی اش را در ۱۹۹۴ و در آرژانتین به دست آورد.

رونالدو یکی از با استعدادترین و ماندگارترین فوتبالیست های دنیا است که تا امروز نامشان در کتاب تاریخ فوتبال ثبت شده، او که فوتبال را از باشگاههای محلی ریو آغاز کرد خیلی زود توانست پله های ترقی را بپیماید و موجبات دعوت خود به تیم ملی نوجوانان برزیل را در سن ۱۴ سالگی فراهم آورد. داشتن ۹ مدال در سن ۲۳ سالگی رکورد خوبی است، بازی ها و گل های ملی او نشان دهنده توانایی ها و قابلیت های بالای این نابغه فوتبال است.



مهمترین موفقیت رونی را در زمین چمن باید سرعت و تکنیک بالای بازی او در دریبل کردن و استفاده از فضاهای خالی محوطه ۱۸ قدم دانست و بی شک وی یکی از تکنیکی ترین ستاره های فوتبال جهان است.

فوتبال را در باشگاه تنیس والکوئره که یک تیم فوتسال محلی در منطقه بنتو ریبیرو بود (منطقه ای که در آن متولد شده بود)، آغاز کرد. اول قصد داشت دروازه بان شود، اما به دلیل کم بودن زمان حضورش درتیم، به خط حمله روی آورد. در ۱۳ سالگی به باشگاه فوتسال سوسیا راموس بنتو ریبیرو پیوست. دو سال بعد به تیم سائوکریستووائو رفت و از آنجا بود که در زمین های بزرگ بازی کرد. به دلیل توانایی زیادش در بازی از یک سو پیشنهاد بازی در تیم ملی زیر ۱۷ سال برزیل را دریافت کرد و از سوی دیگر مورد توجه باشگاه کروزیرو از بلو هوریزونته قرار گرفت که در سال ۱۹۹۳ نیز او را به خدمت گرفت.

رونالدو در اولین فصل حضورش در لیگ فوتبال برزیل، ۱۲ گل در ۱۴ بازی به نام خود ثبت کرد. به اینها باید ۲۲ گلی را هم که در لیگ منطقه ای میناس گرایس زد، اضافه کرد.

وی به پیشنهاد روماریو، هم تیمی اش در تیم ملی برزیل، به ازای ۵/۹ میلیون مارک راهی باشگاه هلندی آیندهوون شد. این مبلغ در آن زمان بالاترین مبلغی بود تا آن موقع به یک بازیکن برزیلی پرداخت شده بود.



رونالدو از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶، ۵۷ بازی رسمی برای آیندهوون انجام داد و ۵۴ گل هم زد. وی در سال ۱۹۹۶ به ازای ۳۰ میلیون مارک به بارسلونا پیوست. گرچه فقط یک فصل در این تیم بود، اما در همین مدت بسیار موفق عمل کرد. وی در فینال جام در جام اروپا تک گل پیروزی بخش بارسا را در مقابل پاری سن ژرمن، مدافع عنوان قهرمانی به ثمر رساند و با ۳۴ گل زده، در سال ۱۹۹۷ آقای گل باشگاه های اسپانیا شد. وی در این دوره دوبار نیز در سال های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال ۱۹۹۷ به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد، و هر دو بار به عنوان جوان ترین بازیکنی که به این موفقیت دست پیدا می کند.



وی در شروع فصل ۱۹۹۸_۱۹۹۷ به باشگاه ایتالیایی اینتر میلان منتقل شد. نراتزوری امیدوار بود که با استخدام وی سلطه یوونتوس و میلان بر سری A را بشکند و اولین عنوان قهرمانی پس از سال ۱۹۸۹ را کسب کند. این انتقال ۵۰ میلیون مارک برای اینتر هزینه داشت که در آن زمان رکورد نقل و انتقالات را در دنیا شکست. در آن فصل اینتر نایب قهرمان سری A و نیز قهرمان جام یوفا شد. رونالدو نیز برخلاف آن که در هر لیگی در همان فصل اول آقای گل می شد، در آن فصل بعد از اولیور بیرهوف آلمانی، دومین گلزن برتر ایتالیا شد.



فصل بعدی برای اینتر میلان فاجعه آمیز بود. آنها در لیگ هشتم شدند و به هیچ یک از جام های اروپایی هم راه نیافتند. رونالدو در این فصل برای اولین بار دچار مصدومیتی جزئی شد و فقط در ۱۹ بازی تیمش حضور پیدا کرد و ۱۴ گل نیز زد. فصل بعدی برای اینتر میلان فاجعه آمیز بود. آنها در لیگ هشتم شدند و به هیچ یک از جام های اروپایی هم راه نیافتند. رونالدو در این فصل برای اولین بار دچار مصدومیتی جزئی شد و فقط در ۱۹ بازی تیمش حضور پیدا کرد و ۱۴ گل نیز زد.

فصل بعدی مصدومیتش پیشرفت کرد. در نوامبر سال ۱۹۹۹ زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میدان برگشت، در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از ۱۷ ماه استراحت در ۲۰ سپتامبر سال ۲۰۰۱ در جام یوفا در مقابل تیم رومانیایی براشو به میدان بازگشت. با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل ۲۰۰۱/۲۰۰۲ (۷ گل زده در ۱۰ بازی)، اینتر تا هفته آخر لیگ هم شانس قهرمانی داشت. با یک شکست ۲ بر ۴ مقابل لاتزیو در روز آخر، صدر جدول به یوونتوس رسید اما در جام جهانی ۲۰۰۲ در ژاپن و کره جنوبی، رونالدو بازگشتی موثر در قهرمانی برزیل داشت.



خائن بزرگ جوزپه مئاتزا

شاید عده بی شماری از هواداران اینتر او را یک خائن به حساب بیاورند که پس از بهبودی نسبی اش و حضور درخشان در جام جهانی ایتالیا را به مقصد جایی که از آنجا آمده بود (اسپانیا) و سانتیگو برنابئو ترک کرد، اما نکته اصلی این است که هیچ وقت آب یک آرژانتینی و یک برزیلی باهم در یک جوی نمی رود و مساله اساسی روابط بین هکتور کوپر و رونالدو بود که مشکل ساز شده و در نتیجه موجب شد تا رونی به قوهای مادرید بپیوندد و حضور ۵ ساله او در ایتالیا با حرکتش به اسپانیا و رئال مادرید خاتمه یافت.

بعد از آن، رونالدو از اینتر میلان جدا شد و با مبلغ ۴۵ میلیون یورو به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیز فیگو و زین الدین زیدان، سومین فوق ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت آمیز بود. او در همان سال با رئال مادرید قهرمان جام باشگاه های جهان شد به علاوه بازهم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. وی از یک سو مطمئن ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل، بیست و نهمین قهرمانی مادرید در لالیگا را جشن گرفت. در فصل بعدی نیز یک بار دیگر پس از سال ۱۹۹۷ آقای گل باشگاه های اسپانیا شد.

در سال ۲۰۰۷ با چندین مصدومیت مواجه شد، به طوری که در مجموع یک نیم سال در اختیار تیمش نبود متعاقب آن به تیم فنرباغچه استانبول ترکیه و سپس فلامینگو ریودوژانیرو پیوست. در همین زمان به دلیل انجام یک انتقال خون که برای بهبودی سریع تر پای مصدومش انجام شده بود، به دوپینگ متهم شد. با وجود این، در تاریخ ۱۳ ژانویه سال ۲۰۰۸ در بازگشت به میادین فوتبال با لباس آث میلان، در دیدار برابر ناپل دو گل زد و یک گل ساخت تا بازهم هنر فوتبالش را به رخ بکشد.

اما این بازگشت فقط یک ماه به طول انجامید، چراکه در ۱۳ فوریه ۲۰۰۸ در دیدار مقابل لیوورنو رباط زانوی چپش به کلی پاره شده و به شدت دچار مصدومیت شد. پزشکان معالجش پیش بینی می کردند که تا اوایل ماه نوامبر بهبود یابد. به موازات این جریان، اتهام دوپینگ برعلیه او و باشگاه سابقش علنی شد و گفته شد که وی زمانی که در آیندهوون هلند بازی کرده، برای انبساط ماهیچه داروی آنابولیکا به او تجویز شده و همین معالجه سبب بروز این همه آسیب دیدگی شده است.



وی در اول جولای سال ۲۰۰۸ بدون باشگاه ماند. وقتی به ریودوژانیرو بازگشت، در دسامبر همان سال قراردادی یک ساله با باشگاه کورینتیانس سائوپائولو امضاء کرد و در همان ابتدا با این تیم قهرمان منطقه سائوپائولو و جام حذفی برزیل شد. وی تا سال ۲۰۱۱ در این تیم برزیلی ماند و با زدن ۲۹ گل در ۵۲ بازی نشان داد گلزنی در خون او جاریست. سرانجام در سال ۲۰۱۱ با مستطیل سبز وداع کرد.

بازی های ملی

اولین حضور رونالدو در تیم ملی، در تیم ملی زیر ۱۷ سال برزیل بود. او با این تیم در سال ۱۹۹۳ در کشور کلمبیا قهرمان آمریکای جنوبی شد. اولین بازی او در تیم ملی بزرگسالان در تاریخ ۲۳ مارس ۱۹۹۴ در یک بازی دوستانه مقابل آرژانتین بود. در ۴ مه همان سال در دیدار مقابل ایسلند اولین گل ملی اش را زد. در همان سال و تنها در سن ۱۷ سالگی برای حضور در جام جهانی آمریکا به تیم ملی فراخوانده شد. البته در این جام در ترکیب تیم قرار نگرفت و به این ترتیب سهم کوچکی در قهرمانی برزیل در جام جهانی ۱۹۹۴ داشته است.





سال بعد از آن هنوز یک بازیکن ذخیره بود که با تیمش در جام آمبرو در انگلیس شرکت کرد و به همراه این تیم قهرمان آن جام شد و در همان سال در جام کوپا آمه ریکا فقط در یک بازی حضور پیدا کرد. او در سال ۱۹۹۶ اولین موفقیت بین المللی اش را جشن گرفت و توانست در مسابقات المپیک ۱۹۹۶ مدال برنز را بر گردن بیاویزد و خودش نیز پس از زوج خط حمله اش، ببتو و هرنان کرسپوی آرژانتینی ، سومین گلزن برتر این مسابقات شد. پس از آن، وی بازیکن ثابت تیم ملی شد. در سال ۱۹۹۷ در جام های تورنوا دو فرانس، کوپا آمه ریکا و کنفدراسیون ها شرکت کرد که در دوتای آخری به همراه تیم ملی برزیل قهرمان شد. در آن زمان رونالدو به همراه روماریو زوج موفقی در خط حمله ساخته بود. اما در سال بعد از آن و زمانی که ماریو زاگالو، سرمربی تیم ملی از روماریو برای حضور در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه دعوت نکرد، این زوج منحل شد. برزیل در آن جام یکی از شانس های اول قهرمانی بود، اما در فینال در مقابل تیم میزبان شکست خورد. رونالدو که دوباره در خط حمله در کنار ببتو قرار گرفته بود، در آن جام چهار گل به ثمر رساند. او در دیدار فینال نمایش ضعیفی داشت، و این در حالی بود که وی یک روز قبل از بازی فینال، بر اثر تشنجی که دلیل آن هنوز توضیح داده نشده، به بیمارستان منتقل شد. به دنبال آن، خیلی از بازیکنان و کارشناسان، وضعیت رونالدو را که سبب عدم تمرکز شدید تیم شده بود، دلیل شکست برزیل در فینال اعلام کردند. به علاوه شایعات زیادی قوت گرفت مبنی بر این که اصولا رونالدو نباید بازی می کرده است و فقط به دلیل فشار حامی مالی اش در ترکیب قرار گرفته بود. البته بازیکنان و مقامات رسمی تا امروز درباره این موضوع جنجال برانگیز سکوت کرده اند. با این حال، رونالدو از سوی نمایندگان مطبوعات به عنوان ارزشمندترین بازیکن جام انتخاب شده و توپ طلایی را دریافت کرد.

بعد از آن به مدت یک سال از تیم ملی دور بود و سپس در کوپا آمه ریکا در سال ۱۹۹۹ حضور یافت و به همراه ریوالدو، برزیل را به قهرمانی این جام رساند. چند ماه بعد از آن، مصدومیت زانویش طوری شدت گرفت که بازی مقابل هلند در تاریخ ۹ اکتبر ۱۹۹۹ آخرین بازی ملی اش تقریبا تا دوسال نیم دیگر شد. در ۲۷ مارس ۲۰۰۲ به تیم ملی بازگشت و با وجود دوری طولانی مدت از این تیم، بلافاصله با تیم ملی راهی جام جهانی ۲۰۰۲ ژاپن - کره جنوبی شد. وی در این جام نمایشی فوق العاده داشت و با هشت گل زده در هفت بازی، آقای گل جام جهانی شد و در بازی فینال در برابر آلمان، با زدن دو گل، برزیل را به قهرمانی رساند.