خبرگزاری مهر، گروه دین و آئین، سمانه نوری زاده قصری: تا چند وقت دیگر می شود یکسال که راه های زیارت بر رویمان بسته شده است. هر زمان که دنیا سخت می گرفت پناهی جز حسین (ع) نداشتیم. به زیارت می رفتیم و صفای قلب و دلمان را با نوای لبیک یا حسین (ع) را به دست می آوردیم.

انس گرفتن با سرچشمه های رحمت و فیض الهی، از زلال حضور یار سیراب گشتن، فرصت طلایی طهارت و پاکی اخلاق و موعد توبه و پاکسازی درون یافتن و بازیافتن هویت وجودی خویش از جمله اثرات زیارت کسانی است که جز رضای حضرت دوست راهی نپیموده اند.

شب جمعه، شب پرفضیلت و بابرکتی است و در روایات برای این شب اعمالی سفارش شده است. یکی از اعمال سفارش شده در این شب، زیارت امام حسین (ع) می باشد.

بی گمان از جمله آداب زیارت، داشتن خضوع و خشوع به هنگام زیارت است. «خشوع»، حالتی قلبی و روانی است که از معرفت و محبت نسبت به یک مقام و شخصیت در دل ایجاد می شود.

شیخ عباس قمی می نویسد:

بایسته است که زائر، سعی در تحصیل رقت قلب و سوزش دل و خشوع قلب نماید، که این امر بر اثر اندیشه در عظمت و جلالت شأن صاحبان مرقد منور، حاصل می شود، و اینکه زائر باور نماید امام، ایستادن او را می بیند و کلام او را می شنود و سلام او را جواب می دهد. همچنین عامل دیگری که در ایجاد خشوع، اثرگذار است، تدبر در محبت و لطف و فریادرسی امام معصوم (ع) نسبت به شیعیان و زائران خود می باشد.

اگر زائر به درستی این زمینه ها را در خود آماده نماید، قلبش هراسان و چشمش گریان می شود، و به حقیقت خشوع دست می یابد و شایسته است که زائر توجه نماید که قلب غافل و محروم از خشوع، شایستگی دریافت رحمت خداوند را ندارد؛ که در این صورت زیارتش همانند جسدی بی روح و لفظی بی معنا می شود و بهره او از زیارت، تنها خستگی جسمانی می باشد.