به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره فاتحه یا حمد نخستین سوره قرآن کریم، ملقب به ام الکتاب است و در جزء یک قرآن قرار دارد.

این سوره از سوره های «قصار» است که در عین اختصار بنا بر روایات در معنا بزرگ و اساس قرآن است. سوره فاتحه در نماز های واجب و مستحب خوانده می شود و محتوای اصلی آن توحید و سپاس خداوند است.

روایات زیادی در فضیلت و اهمیت این سوره آورده شده است؛ بر اساس روایتی جبرئیل به پیامبر اسلام (ص) فرموده است: نزول این سوره باعث عدم نزول عذاب بر امت اسلام خواهد شد و در روایتی دیگر آمده آن را شفای هر دردی دانسته اند.

امام علی (ع) از پیامبر اسلام (ص) نقل می کند که سوره حمد از گنج های عرش الهی بوده و خداوند آن را به پیامبرش اختصاص داده است و او را با هیچ پیامبری شریک نساخت؛ جز بسم الله که فقط آن را به سلیمان داد … هر کسی با اعتقاد به دوستی و پیروی محمد و آل پاکش حمد را بخواند، در مقابل هر حرف آن حسنه ای به او عطا می کنند که بهتر است از دنیا و آنچه در آن هست.

پیامبر (ص) سوره فاتحه را بهترین سوره قرآن دانسته و فرموده است: در تورات و انجیل و زبور و قرآن، سوره ای مانند آن نازل نشده است. بنا بر حدیث دیگری از پیامبر (ص) ثواب قرائت سوره فاتحه برابر با ثواب قرائت دو سوم قرآن و ثواب صدقه دادن به همه مؤمنان است.

امام جعفر صادق (ع) هم درباره سوره فاتحه فرموده است: هر کس آن را قرائت کند خداوند راه رسیدن به خیر دنیا و آخرت را برای او باز می کند. او همچنین فرموده است که اسم اعظم خدا در این سوره تقسیم شده است. همچنین شیخ مفید نقل می کند؛ پیامبر (ص) در پاسخ به پرسشی درباره پاداش قرائت سوره فاتحه، ثواب آن را برابر با پاداش قرائت همه کتاب های آسمانی معرفی کرده است.

فایل صوتی تلاوت سوره حمد با صدای شهریار پرهیزگار

متن سوره حمد همراه با ترجمه

بسم الله الرحمن الرحیم﴿١﴾

به نام خدای بخشاینده مهربان

الحمد لله ر ب العالمین ﴿٢﴾

ستایش خدا را که پروردگار جهانیان (٢)

الر حمٰن الر حیم ﴿٣﴾

خداوند رحمتگر مهربان (٣)

مالک یوم الدین ﴿٤﴾

مالک و پادشاه روز جزا است (٤)

إیاک نعبد و إیاک نستعین ﴿٥﴾

تو را می پرستیم تنها و بس بجز تو نجوییم یاری ز کس (٥)

اهدنا الصر اط المستقیم ﴿٦﴾

به راه راست ما را راهبر باش (٦)

صر اط الذین أنعمت علیهم غیر المغضوب علیهم و لا الضالین ﴿٧﴾

راه آنهایی که برخوردارشان کرده ای همانان که نه درخور خشم اند و نه گمگشتگان (٧)

انتهای پیام/