به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سید محمود جوادی، پژوهشگر، به مناسبت ماه محرم و اقامه عزا بر سرور و سالار شهیدان، امام حسین (ع)، در یادداشتی به جایگاه ایشان در نگاه نبی مکرم اسلام(ص) پرداخته است. این یادداشت که برای انتشار در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار گرفته، به این قرار است:

رفتار و کردار پیامبر اکرم(ص) با اهل بیت علیهم السلام همواره با عطوفت و احترام فوق العاده بود، به گونه ای که تک تک اصحاب کساء نزد آن حضرت جایگاه ممتازی داشتند و ایشان در شأن هر یک از اهل بیت(ع) خود فرمایشات خاصی بیان کردند. در این خصوص احادیث فراوانی از رسول خدا (ص) به جا مانده که در اینجا قصد داریم به مناسبت ایام شهادت سالار شهیدان علیه السلام به تبیین فضائل و جایگاه ویژه حضرت امام حسین علیه السلام از زبان جد بزرگوارشان بپردازیم.

در میان روایات و احادیث فراوانی که از پیامبر اکرم(ص) در خصوص امام حسین (ع) نقل شده و به گوش ما رسیده، حدیث: «حسین منی و أنا من حسین،أحب الله من أحب حسینا» (کامل الزیارات، ۵۲؛ سنن ترمذی ۲/۳۰۷؛ کنزالعمال ۶/۲۲۱؛ مجمع الزوائد، هیثمی، ۹/۱۸۶) است، که نزد محبان اهل بیت علیهم السلام، شیعیان و اهل عامه بسیار معتبر و قابل استناد است. حدیثی که به تنهایی خط بطلان بر جبهه مخالفی که در برابر امام حسین علیه السلام در کربلا قرار داشت می کشد.

می توان گفت رسول خدا(ص) با حدیث فوق جایگاه و مقام حضرت امام حسین (علیه السلام) را برای صحابه ترسیم نمودند و امت خود را از منزلت والا و بی نظیر این سبط خویش و امام آنان آگاه نمودند تا بلکه در شرایطی که باطل و تزویر در میان مسلمانان جای باز می کند، آنان با استناد به سخنان ایشان و چنگ زدن به ریسمان محکم الهی و چراغ های هدایت بر کشتی نجات سوار شده و از طوفان های نفاق و ضلالت رهایی یابند اما هزاران افسوس که این سخنان پیامبر (ص) گرچه شنیده شد اما به دل و جان آنها ننشست و نیم قرن بعد حضرت سید الشهداء (علیه السلام) در دشت کربلا در برابر ده ها هزار مسلمان نما از امت پیامبر با چنان مظلومیتی به شهادت رسیدند که در تاریخ نظیر آن سراغ نداریم.

امام حسن و حسین(ع) گل های خوشبوی رسول خدا(ص) و سرور جوانان اهل بهشت

شدت علاقه حضرت خاتم الانبیاء(ص) به امام حسین و امام حسن علیهما السلام به حدی بود که ایشان را ریحانه و گل خوشبوی خود یاد کرده اند که از تمام دنیا برگزیده است و ایشان را سرور جوانان اهل بهشت معرفی می نمودند و دشمن ایشان را دشمن رسول خدا و خداوند منان معرفی نموده اند. «الولد ریحانة و ریحانتای الحسن و الحسین»؛ فرزند مانند گل است و دو گل من، حسن و حسین هستند (عیون أخبار الرضا علیه السلام، ج۲، ص۲۷). «أنا سید النبیین و علی بن أبی طالب سید الوصیین و الحسن و الحسین سیدا شباب أهل الجنة …»؛ من سید پیغمبرانم و علی بن ابی طالب سید اوصیاء است و حسن و حسین دو سرور جوانان اهل بهشت هستند (أمالی شیخ صدوق، ص ۵۵۸).

رسول خدا (ص) از اهل بیت خود به عنوان ریسمان محکم الهی یاد می کنند و می فرمایند: «من أراد أن یتمسک بعروة الله الوثقی التی قال الله تعالی فی کتابه فلیوال علی بن أبی طالب و الحسن و الحسین، فإن الله یحبهما من فوق عرشه». هر که می خواهد به ریسمان محکم الهی که خدای تعالی در قرآن از آن یاد کرده چنگ بزند باید علی بن ابی طالب و حسن و حسین را دوست بدارد؛ زیرا که خداوند متعال از فوق عرش این دو را دوست دارد (کامل الزیارات، جعفر بن محمد قولویه، ص ۵۰).

تأکید پیامبر اکرم (ص) بر شناساندن امام حسین (ع) به اصحاب خود

رسول اکرم(ص) رابطه ای بسیار منحصر بفرد با امام حسین علیه السلام داشت؛ به گونه ای که این رابطه از بدو تولد تا رحلت ایشان ادامه داشت و در طول حیات شریف آن حضرت (ص) در مناسبت های مختلف به شکل قابل توجهی نمایان بود و ایشان نکات مهمی در باره آینده امام حسین (ع) در حضور اصحاب خود بیان می کردند.

کتمان کردن این رابطه ی منحصر بفرد توسط دشمنان و بدخواهان اهل بیت علیهم السلام هرگز نتوانسته خدشه ای به جایگاه رفیع آن حضرت نزد آزادی خواهان جهان وارد کند و از ارزش ایشان بکاهد و ما هر روز شاهد الگو گرفتن آزادی خواهان در سراسر جهان از زندگی و قیام امام حسین علیه السلام هستیم.

رسول خدا (ص) علاوه بر اشاره کردن به مقام عصمت خود در خصوص جایگاه و مقام عصمت سایر ائمه اطهار علیهم السلام اینگونه فرمودند: «أنا و علی و الحسن و الحسین و تسعة من ولد الحسین مطهرون معصومون». من و علی و حسن و حسین و نه فرزند حسین مطهر و منزه از گمراهی و اشتباه و معصیت هستیم (کمال الدین و تمام النعمة، شیخ صدوق، ج۱، ص ۲۸۰). آن حضرت همچنین به مقام امامت امام حسن و امام حسین علیهما السلام فرمودند: «الحسن و الحسین امامان قاما أو قعدا».

حسن و حسین در همه احوال امام و پیشوایند؛ چه قیام کنند و چه قعود کنند (بحارالانوار، ۴۳/۲۹۱ و ۴۴/۲).

اخبار غیبی درباره امام حسین (ع)

با تولد امام حسین (ع) اخبار غیبی گاه و بی گاه به رسول خدا (ص) درباره سرنوشت امام حسین (ع) می رسید و پیامبر اکرم (ص) را تحت تأثیر قرار می داد. شیخ مفید در کتاب ارشاد در زمینه یکی از اخبار غیبی درباره امام حسین (ع) اینگونه نقل می کند: «ام سلمه (رضی الله عنها) روایت می کند شبی رسول خدا (ص) از پیش ما بیرون رفت و مدتی دراز ناپدید شد، سپس بازگشت و سر و رویش گردآلود بود و دستشان را نیز مشت کرده بودند. من عرض کردم: ای رسول خدا، چرا شما را گردآلود می بینم؟ فرمودند: مرا در این ساعت به مکانی از سرزمین عراق بردند که نامش کربلا بود و در آن سرزمین جای کشته شدن پسرم حسین(ع) و گروهی از فرزندان و خاندانم را به من نشان دادند و من پیوسته خون ایشان را از آنجا بر می گرفتم و آن اکنون در دست من است و دست خود را برای من باز کردند و فرمود: آن را بگیر و نگهداری کن.

پس من آن را گرفتم دیدم مانند خاک سرخ بود، پس در شیشه نهادم و سر آن را بستم و از آن نگهداری می کردم، تا آنگاه که حسین (علیه السلام) از مکه به سمت عراق رهسپار شد من هر روز و شب آن شیشه را بیرون می آوردم و بو می کردم و بدان می نگریستم و بر مصیبت های آن جناب می گریستم و چون روز دهم محرم شد، همان روزی که حسین (علیه السلام) در آن روز کشته شد، در اول روز که آن را بیرون آوردم؛ دیدم به حال خود است، دوباره آخر آن روز آن را آوردم؛ دیدم خون تازه شده، من به تنهایی در خانه خود شروع به گریه و زاری کردم و اندوه خود را فرو نشاندم از ترس آنکه مبادا دشمنان ایشان در مدینه بشنوند و در شماتت ما شتاب کنند و پیوسته آن روز و ساعت را در نظر داشتم تا خبر مرگ آن حضرت به مدینه رسید و آنچه دیده بودم به حقیقت پیوست».

همچنین از ام سلمه (رضی الله عنها) روایت شده که گفت: «روزی همچنان که رسول خدا(ص) نشسته بود و حسین(علیه السلام) نیز در دامانش بود به ناگاه اشک از دیدگانش سرازیر شد، من عرض کردم: ای رسول خدا قربانت شوم چه شده است که می بینم شما اشک می ریزی؟ فرمودند: جبرئیل نزد من آمد و مرا به فرزندم حسین(ع) تسلیت گفت و به من خبر داد که گروهی از امت من او را می کشند، خداوند شفاعت مرا نصیب آنها نسازد» ( الإرشاد، جلد ۲، صفحه ۱۳۳).

روایت دیگر درباره شهادت امام حسین (ع)

گفته می شود وقتی امام حسین (علیه السلام) دو ساله شد، سفری برای پیامبر اکرم (ص) پیش آمد. در بین راه ناگهان آن حضرت ایستاد و فرمود «انا لله وانا الیه راجعون» و اشک از دیدگانش سرازیر شد. علت گریه را سؤال کردند، فرمود: اینک جبرئیل به من از زمینی که نزدیک شط فرات است و «کربلا» نام دارد، خبر می دهد که فرزندم حسین پسر فاطمه (سلام الله علیها) را در آن سرزمین می کشند. پرسیدند: یا رسول الله چه کسی ایشان را می کشد؟! فرمود: شخصی که او را یزید می نامند؛ گویا اکنون جایگاه کشته شدن و محل دفن حسین را به چشم خویش می بینم.

رسول خدا (ص) از آن سفر با حال غمگین بازگشتند، و بر فراز منبر رفته، خطبه ای خواند و مردم را موعظه نمود. سپس دست راست خویش را بر سر حسن و دست چپ خود را بر حسین علیهما السلام که نزدیکش بودند، نهاد و سر به سوی آسمان برداشت و عرضه داشت: خداوندا! محمد بنده تو و پیغمبر توست و این دو تن از پاکان اهل بیت من و برگزیدگان نسل من هستند. آنان را در میان امت خویش به جانشینی خود باقی می گذارم. جبرئیل به من خبر داده است که این فرزندم را به خواری می کشند. خدایا شهادت را بر او مبارک گردان و او را از سروران شهیدان قرار ده و قاتلان و خوارکنندگان او را مبارک مگردان.

(وقتی سخن رسول خدا (ص) بدین جا رسید)، مردم در مسجد ضجه می زدند (صدای گریه و ناله از اهل مجلس برخاست). پیامبر فرمود: آیا برای او گریه می کنید و او را یاری نمی کنید؟! سپس از مسجد خارج شد و پس از لحظه ای به مسجد بازگشت، ولی رنگش متغیر و صورتش برافروخته بود و در این هنگام با دیدگان گریان خطبه مختصری خواند.

جنگ امام حسین (ع) همان جنگ رسول خدا (ص) است

محمد بن راشد اصبهانی با اسنادی از زید بن ارقم نقل می کند: نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) روزی از کنار خانه ای که در آن فاطمه و علی و حسن و حسین بودند؛ عبور کردند و با اشاره به اهل بیت خود در آن خانه فرمودند: «أنا حرب لمن حاربهم و سلم لمن سالمهم.»؛ (من در جنگ هستم با هر کسی که با ایشان در جنگ است و در آشتی و صلح هستم با هر کسی که با ایشان در صلح و آشتی است. /إحقاق الحق شوشتری، جلد ۱۸، صفحه ۴۱۲).

رسول خدا (ص) همچنین درباره دوست داشتن امام حسن و امام حسین علیهما السلام و دشمنی کردن با ایشان می فرمایند: «الحسن و الحسین إبنی من أحبهما أحبنی و من أحبنی أحبه الله و من أحبه الله أدخله الجنة و من أبغضهما أبغضنی و من أبغضنی أبغضه الله و من أبغضه الله أدخله النار علی وجهه»: حسن و حسین دو فرزند من هستند، هر که آنان را دوست بدارد مانند این است که مرا دوست داشته باشد و هر کس مرا دوست داشته باشد خداوند را دوست داشته است و کسانی که خدا را دوست داشته باشد به بهشت داخل خواهند شد؛ و کسانی که بغض آنان را در دل داشته باشد مرا دشمن داشته و کسانی که دشمن من باشند خداوند دشمن آنها است و دشمنان خداوند به جهنم افکنده خواهند شد(طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ج ۱، ص ۴۳۲).

ثواب گریستن بر مصیبت های امام حسین (ع)

خبر دادن راجع به شهادت امام حسین علیه السلام از سوی پیامبر (ص) دل مادر را به درد می آورد و این طبیعی بود. با اینکه حضرت زهرا سلام الله علیه می دانست شهادت فرزندش نقش مهمی در تثبیت دین خدا دارد اما نمی توانست جلوی احساس مادرانه خود را بگیرد؛ زیرا پیامبر اکرم (ص) نحوه شهادت امام حسین (ع) را با ایشان در میان گذاشته بودند.

رسول خدا (ص) برای اینکه به دختر خود دلداری دهند، جایگاه امام حسین (ع) را نزد خدا در روز قیامت اینگونه بیان می کنند: «یا فاطمة! کل عین باکیه یوم القیامة الا عین بکت علی مصاب الحسین فانها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنة»؛ فاطمه! روز قیامت هر چشمی گریان است، مگر چشمی که در مصیبت و عزای حسین گریسته باشد، که آن چشم در قیامت خندان است و به نعمت های بهشتی مژده داده می شود (بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۹۳).

رسول خدا (ص) همچنین فرمود: « … إلی الله أشکو أعداءهم من أمتی المنکرین لفضلهم القاطعین فیهم صلتی و ایم الله لتقتلن ابنی بعدی الحسین لا أنالهم الله شفاعتی»؛ … من از دشمنان (علی بن ابی طالب و اوصیاء از فرزندانش) به خدا شکوه کنم که منکر فضل آنها هستند و قطع خدمت و دیدار از آنها کنند و به خدا که پس از من فرزندم حسین کشته شود و خدا شفاعتم را از آنها دریغ دارد (امالی شیخ صدوق، ص ۳۶).

رسول خدا (ص) همچنین در خصوص رابطه عمیق شیعیان و محبان اهل بیت علیهم السلام با امام حسین علیه السلام اینگونه فرمودند: «إن لقتل الحسین علیه السلام حرارة فی قلوب المؤمنین لا تبرد أبدا». برای شهادت حسین علیه السلام، حرارت و گرمایی در دل های مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی شود (جامع احادیث الشیعه، ج ۱۲، ص۵۵۶).

منزلت امام حسین (ع) در روز قیامت

رابطه رسول خدا (ص) با امام حسین (ع) فراتر از یک رابطه نسبی بود، منزلت و جایگاه والای امام حسین علیه السلام نزد رسول خدا به دلیل قیام آن حضرت در برابر ظلم بنی امیه و زنده کردن دین خدا با جانفشانی خود در آینده به وضوح آشکار بود به گونه ای که پیامبر اکرم (ص) درباره مقام و جایگاه ویژه ایشان این گونه فرمودند: «ان الحسین باب من أبواب الجنة». بی گمان حسین دری از درهای بهشت است (احقاق الحق، ۹/۲۰۲).

همچنین فرمود: «من عانده، حرم الله علیه رائحة الجنة». کسی که با او (حسین) عناد ورزد، خداوند رایحه بهشت را بر او حرام گرداند (بحارالانوار، ۳۵/۴۰۵).

کربلا از زبان رسول خدا (ص)

رسول خدا (ص) محل شهادت امام حسین علیه السلام را با زیباترین واژه ها توصیف می کنند و به قطعه ای از بهشت تشبیه می کنند و می فرمایند: « … و هی اطهر بقاع الارض واعظمها حرمة و إنها لمن بطحاء الجنة»؛ کربلا پاک ترین بقعه روی زمین و از نظر احترام بزرگ ترین بقعه ها است والحق که کربلا از بساط های بهشت است (کامل الزیارات، ص ۲۶۴؛ بحارالانوار، ج ۹۸، ص۱۱۵).

آن حضرت (ص) همچنین می فرمایند: «یقبر ابنی بأرض یقال لها کربلاء هی البقعة التی کانت فیها قبة الاسلام نجا الله التی علیها المؤمنین الذین آمنوا مع نوح فی الطوفان». پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: پسرم حسین در سرزمینی به خاک سپرده می شود که به آن کربلا گویند، زمین ممتازی که همواره گنبد اسلام بوده است، چنانکه خدا یاران مؤمن حضرت نوح را در همانجا از طوفان نجات داد (کامل الزیارات، ص۲۶۹، باب ۸۸، ح ۸).

دیدار آخر رسول خدا (ص) با امام حسین (ع)

همان گونه که پیامبر (ص) به امام حسن و امام حسین (ع) علاقه فراوان داشت؛ آن ها نیز به پیامبر (ص) محبت شدید داشتند. ابن عباس می گوید: در لحظه آخر عمر پیامبر (ص) حسن و حسین علیهما السلام در حالی که می گریستند و شیون می نمودند، به بالین پیامبر (ص) آمدند، امام علی (ع) خواست آن دو را از پیامبر جدا کند، ولی پیامبر فرمود: « دعهما یشمانی و اشمهما و یتزودا منی و أتزود منهما فسیلقیان من بعدی زلزالا و أمرا عضالا،فلعن الله من یحیفهما، اللهم إنی أستودعکهما و صالح المؤمنین»؛ بگذار من آن ها را ببویم و آنان مرا ببویند، من از دیدار آن ها بهره مند گردم و آن ها نیز از دیدار من بهره گیرند. این دو بعد از من، ستم ها خواهند دید و مظلومانه کشته می شوند.» آنگاه پیامبر (ص) فرمودند: «خدا لعنت کند آنان را که به این دو فرزندم ظلم می کنند، خدایا این دو را به تو و مؤمنان صالح می سپارم».

انتهای پیام/