به گزارش مشرق، حضرت آیت الله خامنه ای در ابتدای جلسه درس خارج فقه ۹۷/۰۱/۱۹ به شرح حدیثی قدسی از امام رضا علیه السلام درباره ی اهمیت دعا کردن پرداختند و با اشاره به فرصت ماه رجب و لزوم دعا و درخواست از خداوند متعال، تضرع در درگاه الهی را مانع از احساس ضعف در مقابل قدرت های پوشالی خواندند.

پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI.IR در ادامه متن و فیلم این شرح حدیث را منتشر می کند.

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین و الصلاة و السلام علی سیدنا محمد و آله الطاهرین و لعنة الله علی اعدائهم اجمعین.



حدثنا محمد بن محمد قال: اخبرنی ابو حفص عمر بن محمد قال: حدثنا علی بن مهرویه القزوینی قال: حدثنا داود بن سلیمان قال: حدثنا الرضا علی بن موسیٰ (علیه السلام) قال حدثنی ابی موسی بن جعفر قال حدثنی ابی جعفر قال حدثنی ابی محمدبن علی قال حدثنی ابی علی بن الحسین زین العابدین، قال حدثنی ابی الحسین بن علی، قال حدثنی ابی علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین (علیهم السلام) قال، قال رسول الله (صلی الله علیه و آله)، قال الله عز و جل یا ابن آدم! کلکم ضال الا من هدیت و کلکم عائل الا من اغنیت و کلکم هالک الا من انجیت فاسألونی اکفکم و اهدکم سبیل رشدکم.(۱)



کلکم ضال الا من هدیت

سند طولانی شریف زرین و نورانی این حدیث، میرسد به اینجا که خدای متعال خطاب میکند به امثال بنده و شما که این را بدانید، اگر هدایت الهی نباشد، کمک الهی نباشد و دل شما را، ذهن شما را به سمت حقیقت گرایش ندهد و کمک نکند، همه ی شما در گمراهی باقی خواهید ماند. خداوند به پیغمبرش میگوید: و وجدک ض الا فهدیٰ؛(۲) در دعا وارد شده است که «الٰهی تم نورک فهدیت فلک الحمد ربنا»؛(۳) اگر چنانچه نور الهی و هدایت الهی و انگشت اشاره ی حضرت حق عزوجل نبوده باشد، ماها در وادی حیرت و ضلالت باقی میمانیم. خب حالا پس باید چه کار کنیم؟ باید از خدای متعال هدایت بخواهیم. یکی از دعاهای خیلی مهم همین است. ماه رجب است و [بعد] ماه شعبان و ماه رمضان -[یعنی] ماه های دعا- یکی از دعاهایی که میکنید و میکنیم، باید طلب هدایت از پروردگار باشد و از خدا هدایت بخواهیم؛ اگر لحظه ای هدایت الهی سلب بشود، ممکن است پایمان را کج بگذاریم، ممکن است زاویه پیدا کنیم، ممکن است گمراه بشویم، ممکن است گاهی ۱۸۰ درجه عوض بشویم ؛ کمااینکه می بینید که از این قبیل هست؛ هدایت الهی مانع از این گمراهی ها است.



و کلکم عائل الا من اغنیت

[در ادامه ی حدیث میفرمایند] همه ی شما فقیر و تهیدستید، مگر آن کسی که من او را غنی کنم. غنا را هم از خدای متعال باید خواست؛ دنبال غنا به در خانه ی این و آن نباید رفت. این را ما یاد بگیریم که به خاطر غنا، دنبال این و آن نیفتیم. گاهی اوقات انسان به طمع غنا دنبال این و آن می افتد و هیچ کدام -نه محبت آنها و نه غنا- گیرش نمی آید و از دست میدهد آن نور توحیدی را که خدای متعال در دل انسان قرار داده. این هم مطلب بعدی.



و کلکم هالک الا من انجیت

و اگر چنانچه من شما را نجات ندهم، همه ی شما در وادی هلاکت خواهید افتاد.



فاسألونی اکفکم و اهدکم سبیل رشدکم

نتیجه این است که از من بخواهید، دعا کنید؛ این ترغیب به دعا کردن است. ما دعا را دست کم نباید بگیریم، خواستن از خدای متعال را دست کم نباید بگیریم. هر چه هم بتوانید این دعا را، این درخواست از ساحت پروردگار را در یک فضایی انجام بدهید که حال خوشی برای شما وجود داشته باشد، زمینه برای تضرع فراهم باشد؛ در دعا هست: لا ینجی منک الا التضرع الیک؛(۴) [باید] تضرع را بتوانیم انجام بدهیم؛ تضرع خیلی چیز پرقیمتی است که انسان بتواند پیش خدای متعال تضرع کند. اگر پیش خدای متعال تضرع کردید، آن وقت پیش قدرتهای پوشالی، قدرتهای اسمی، نمایشها و نمودارهای دروغین قدرت، میتوانید سرتان را بالا بگیرید و تضرع نکنید. اگر پیش خدا تضرع نکردیم، آن وقت در مقابل قدرتهای پوشالی احساس ضعف میکنیم، احساس میکنیم که بایستی از آنها کمک بخواهیم. [خدا میفرماید: من میتوانم] شما را حفظ کنم و نگهداری کنم و مانع بشوم از اینکه بلایا به سمت شماها سرازیر بشود؛ از من بخواهید تا شما را هدایت کنم. این [روایت] دعوت به دعا است؛ همچنان که در قرآن هم دعوت شده ایم و امر شده است که ما دعا کنیم، سؤال کنیم، از خدا بخواهیم و این همه در دعاهای فراوان این معانی آمده، این روایت هم در همین معنا است.