قطعا الگوی مدرسه با نشاط و بسترسازی تحقق پرورش و کار فرهنگی در کنار آموزش برای مدارس استعداد درخشان با مدارس شاهد و مدارس نمونه دولتی متفاوت است، حتی جغرافیای شهری و محله ای هم در الگو ها تفاوت ایجاد می کند.

به گزارش خبرنگار تشکل های دانشگاهی خبرگزاری فارس، محمد زادمهر دبیرکل اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان و دانشجو معلم دانشگاه فرهنگیان طی یادداشتی نوشت: ماه ها قبل بود که حضور دی جی ها و پخش آهنگ ها بعضا با محتوای جنسی در تعدادی از مدارس جنجال ایجاد کرده و صدای همه را درآورده بود.

هرچند در این میان وزیر وقت قول برخورد جدی را داد اما صداهایی از گوشه و کنار وزرات آموزش و پرورش به گوش می رسید که این کار در مدارس خصوصی اتفاق افتاده و نه مدارس دولتی، هرچند که می دانیم متاسفانه آن مسئله همه گیر بود.

مشکل بزرگ شدن این موارد در جامعه با هدف مدارس که محل اصلی تربیت نسل های آینده کشور هستند خلاء بزرگ نبود تولیدات و البته الگو است.

اینکه مدارس و کارکنان آن از مدیر گرفته تا معاون و دیگران برای ایجاد محیطی با نشاط و جذاب برای دانش آموزان چه باید بکنند.

در این نبود همیشگی خلاقیت هایی رخ می دهد که بسیاری منطبق بر اصول اخلاقی و اسلامی کشورمان است که دیده نمی شود و تعدادی متاسفانه خلاف تمام شئونات است از جمله همین دی جی آوردن و غیره.

عدم سازمان دهی درست مدارس با نیاز های متفاوت و عدم ارائه الگوی مناسب به مدیران آن مدارس باعث شده که یا امر پرورش و کار فرهنگی در مدارس رها شود یا اندک کار های روزمره ای همچون برنامه صبحگاهی انجام گیرد یا در نهایت، خلاقیت هایی از سوی معلمان جوان که در کلان تاثیر کمی بر دانش آموزان خواهد گذاشت.

اما چه باید کرد که با هربار انتشار آهنگی جدید تمام تلاش هایمان از دست نرود و والدین نگران تر از گذشته به آینده فرزند خود بیاندیشند. در این میان به نظر می رسد باید دیگر راه حل های ابتدایی و بحران درمانی های مقطعی را کنار گذاشت و یکبار برای همیشه ساختار معاونت پرورشی وزارت آموزش و پرورش را اصلاح کرد. طیف گسترده ای از وظایف در نظر گرفته شده برای این معاونت که گستردگی آن ها تحرک لازم برای حرکت در مسیر سند تحول بنیادین را گرفته است.

در این مسیر باید مدارس سازمان دهی شوند. قطعا الگوی مدرسه با نشاط و بستر سازی تحقق پرورش و کار فرهنگی در کنار آموزش برای مدارس استعداد درخشان با مدارس شاهد و مدارس نمونه دولتی متفاوت است. حتی جغرافیای شهری و محله ای هم در الگو ها تفاوت ایجاد می کند.

ضمن این کار به نظر می رسد باید نهضت تولید را در خود وزارت آموزش و پرورش ایجاد کرد و برای مخاطب درسنین مختلف مرتب و با اهداف کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت محتوا در بخش های تولیدات تصویری، موسیقی و دیگر بخش ها آماده کرد. متاسفانه ایراد بزرگ ما عقب ماندن از سیر تحولات جامعه است و ذائقه شناسی نداریم. برای اینکه بتوانیم فرهنگ سازی کنیم باید انحرافات فرهنگی را درک کنیم.

ذائقه شناسی کامل تا انجام نگیرد نمی توان آن را تغییر و به مسیر درست هدایت کرد.

تولیدات در آموزش و پرورش اغلب به دور از تحولات ساختار اجتماعی و فضای جامعه است در نتیجه اثرگذاری پایینی دارد.

رصد دقیق تحولات اتفاقا باید در وزارت آموزش و پرورش انجام گیرد، حال با این رصد دقیق خط مشخصی تعیین گردیده و بدنبال آن تولیدات را باید شروع کرد. وقتی ما عرصه و تشنگی بیش از حد دانش آموز را با خلاء حضوری ایجاد کرده ایم چه انتظاری داریم آهنگ یک خواننده درجه چندم این چنین فرهنگ و عقاید ما را تحت تاثیر قرار ندهد.

سه قدم را باید محکم برداشت، اول اصلاح جدی ساختار معاونت پرورشی و فرهنگی وزارت آ.پ، دوم سازمان دهی جدی مدارس برای رسین به الگو های جدی و قابل اتکا و سوم رصد اساسی مخاطب از کارکنان گرفته تا والدین و مهم تر از همه دانش آموزان.

پس از این سه قدم می توان فعالیت در عرصه تولید را آغاز کرد و با کارهای قوی و متعدد عرصه را بر تولیدات سخیف و بی ارزش هم از نظر اجتماعی و هم از نظر هنری، تنگ کرد.

انتهای پیام/