به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هنر متعالی همواره در طول تاریخ رسانه ای برای انتقال مفاهیم و اندیشه های ناب معرفتی است و در میان تمام هنرها، شعر همواره بزگترین رسالت را در این زمینه بر دوش داشته است. گواه آن هم می تواند ابیاتی باشد که واقعه ای را در دل تاریخ زنده نگاه می دارند و با ترسیم حقیقت، جبهه حق و باطل را مشخص می کنند. شاعرانی که اینگونه شعر را باور کرده اند، همواره می کوشند از قریحه خود در حساس ترین مواقع به بهترین نحو بهره ببرند و آثاری خلق کنند که بجا و تأثیرگذار باشد.

نمونه ای از این دست از شاعران در خیل کاروان شعر و ادب کم نبوده و نیستند؛ شاعرانی که صداقت و حقیقت را به ثمن بخس معاوضه نکردند. بخش قابل توجهی از این روشنگری، بر دوش سروده های آیینی است؛ سروده هایی که در آن شاعر با کلام و کلمه حقیقت را حفظ کرده و اندیشه ای را به جهان معرفی می کند. در میان سروده های آیینی و مطالبی که با این مضمون منتشر شده، بخش قابل توجهی به سیره امام علی(ع) اختصاص دارد. سروده هایی که منحصر به شیعیان نیست و هرکدام کوشیده اند تا جمالی از سیمای علی(ع) را در آینه کلام خود نشان دهند.

سروده ذیل از جمله این اشعار است که بنا به گفته برخی از منابع از امام شافعی در فضائل امیرالمؤمنین، علی(ع) است. هرچند برخی این ابیات را منسوب به ابونواس، از شاعران مطرح قرن دوم هجری می دانند. قطعه ای که در آن به جایگاه امام علی(ع) اشاره می شود:

قیل لی قل فی علی مدحا

مدحه یخمد نارا مؤصدة

قلت لا أقدر فی مدح امرء

ضل ذو اللب إلی أن عبده

و النبی المصطفی قال لنا

لیلة المعراج لما صعده

وضع الله بکتفی یده

فاحس القلب أن قد برده

و علی واضع أقدامه

فی محل وضع الله یده

ایرج میرزا، از جمله شاعران عصر قاجار و اوایل پهلوی، در قطعه ای سروده بالا را با زبانی فخیم، به صورت منظوم ترجمه کرده است که در ادامه می خوانید:

اندر خبر بود که نبی شاه حق پرست

چون سوی عرش در شب معراج رخت بست

بر مسند دنی فتدلی نهاد پای

دستی ز غیب آمد و بر پشت او نشست

چون دست حق بد و اثر لطف دوست بود

از فرط شادمانی مدهوش گشت و مست

گویند پا نهاد به دوش نبی علی

از طاق کعبه خاست چو اصنام را شکست

جاه و جلال بین که یدالله پا نهاد

آنجا که حق نهاد به صد احترام دست

انتهای پیام/