به گزارش مشرق، ذکر و دعا جایگاه ویژه ای در سبک زندگی مؤمنانه دارد و هر اندازه انسان با خدای متعال و اهل بیت علیهم السلام انس و الفت بیشتری داشته باشد، با ذکر و دعا مأنوس تر خواهد بود. در عین حال بسیاری از ما راه حل بسیاری از مشکلات و گرفتاری های دنیایی و معنوی خود را در میان ذکرها جستجو می کنیم تا از این طریق راهی برای قرب الهی و استجابت دعای خود پیدا کنیم و البته می دانیم که گره گشای مسائل مان توصیه های عالمان دینی است که انس بیشتری با ذکرها داشته و دعاهای راهگشا را بهتر از ما آموخته و می دانند.

با مرور بخش هایی از سخنان ارزشمند عالم وارسته و عبد صالح خدا، آیت الله العظمی محمدتقی بهجت رحمه الله علیه، بخشی از ذکرهایی که معظم له به طور عمومی به مردم توصیه می فرمود را مورد بازخوانی قرار داده است. لازم به توضیح است که این مطالب به تائید دفتر آن عالم کم نظیر و دانشمند رسیده است.

ذکری که از جواهرها و مرواریدها قیمتی تر است

از حضرت آیت الله العظمی بهجت قدس سره درخواست کردم: «یک ذکر خیلی بزرگ یادم بدهید.» گفتند: «ذکری یادتان بدهم که از جواهرهای همۀ کوه های دنیا و مروارید همه دریاها قیمتی تر باشد؟»

گفتم: «بله!» و منتظر یک ذکر عریض و طویل خاص بودم؛ که گفتند: «استغفار … استغفار … استغفار! اگر بدانید در این استغفار چه گنج هایی نهفته است؛ روح را صیقل می دهد، راه ها باز می شود و حاجت ها برآورده می شوند.»

بزرگ ترین ذکر خدا

برای تحصیل حضور قلب در نماز، عمدا و اختیارا روی [دل] خود را بر نگرداند. بالأخره یک آن، متوجه می شود که برای خدا نماز می خواند. آن را اختیارا از دست ندهد! این، خیلی آسان است. برهان این مطلب را کسی می داند که عمل کند و نتیجه بگیرد. شیطان هم قبول ندارد که کسی بدون اختیار، عبادتش کند.

بزرگ ترین ذکر خدا، ذکر در نماز است. «ولذکر الله أکبر» [عنکبوت: آیۀ ۴۵].

الهام ذکر از سوی خداوند

ذکر خدا حدی دارد؟ نه. حدش را از قلب خودت سؤال کن. کی از روی حضور قلب ذاکر می شوید؟ ذکر هم مختلف هم است. «اسئلک … [و] ان تلهمنی ذکرک»؛ در جایی که گیر افتادم، مرا الهام کنی که با ذکر نجات می یابی. الهام کنی، با آن ذکر خاص، نجات می یابی.

هر ذکری، مناسبش را باید شما مناسب حال و وقت [بگویی]. نه مطلق الذکر. مثلا فقیر است، «یا شافی» می گوید! مناسبت ندارد، بگو «یا رزاق». [یا مثلا] مریض است، «یا رزاق» بگویی! نه، باید «یا شافی» بگویی. ملاحظه فرمودید؟ این ها را امام بلد است، کاملا و همچنین اولیاء و مبادی عالیه، فضلا از مبدأ اعلی. اصل ذکر و خصوصیت ذکر را الهام می کند، به قلب می اندازد. آدم خیال می کند نه، به فکرش رسید، طوری نیست. بابا، الهام الهی است؛ نمی شود از این روبرگردان باشید، بگویید نه خیر، خودمان فکرمان به هر جا رسید.

رؤیت اغیار، مانع از ذکر خدا است

روایت عجیبی، به گمانم در کتاب «غررالحکم» آمده است که از آن استفاده می شود: «انسان غافل از ذکر خدا، به یاد عمرو و بکر است». پس منظور از اغیار که مانع از ذکر خدا هستند، همین آدم های خوب هستند. البته عده ای هستند که ذکر آنها ذکرالله است، بلکه شرطیت دارد و یزید الذاکر تنویرا (به نورانیت ذاکر می افزاید).

آیا ممکن است مقصود از «یذکرکم الله رؤیته؛ دیدارش شما را به یاد خدا می اندازد» رؤیة الناسی لله (دیدن غافل از یاد خدا) که مقابل ذکر خداست باشد؟ خیر، فقهرا رؤیته و ذکره لله یزید فی ذکر الله، فالذاکر لله مذکر رؤیته، لا الناسی له تعالی (پس قهرا دیدن و یاد او از خدا، موجب افزایش ذکر خدا برای بیننده می شود، پس رؤیت کسی که ذاکر خداست، مذکر است؛ بر خلاف کسی که از یاد خداوند متعال غافل است).