حسن میرعابدینی در کتاب تازه خود با عنوان «دختران شهرزاد» به زنان نویسنده و سیر تحولات آن ها پرداخته است.

این پژوهشگر و منتقد ادبی درباره کتاب جدید خود به ایسنا گفت: «دختران شهرزاد» یک بررسی تاریخی و ادبی از کار زنان نویسنده ایرانی است و از اولین کسانی که شروع به داستان نویسی به مفهوم جدید کردند، آغاز می شود و به دوره های معاصر و امروز می رسد. تعداد نویسنده ها زیاد است و نشمرده ام که بر روی چند نویسنده کار کرده ام اما کار تمام کسانی که در زمینه ادبیات داستانی کار کرده اند، بررسی شده است؛ از کارهای مهم تا کارهایی که چندان مهم نیستند، همه جور کتابی هست.

او در توضیح مختصر از ویژگی داستان نویسان زن و سیر تحولات کار داستان نویسان زن بیان کرد: این نکته ای است که در کتاب مطرح می شود، سیر حرکت و تحول زنان نویسنده که چطور شروع می کنند، در آغاز کارشان چه ویژگی هایی دارند، مثلا هم از نظر مضمونی و هم شیوه و سبک و سیاق نوشتن کارشان متأثر از نویسنده های مرد است اما به تدریج و بخصوص از دهه ۴۰ می بینیم نویسندگان زنی پیدا می شوند که صاحب صدایی از آن خود هستند و ابتکارت ادبی خود را دارند به گونه ای که بسیاری از آن ها در صف اول نویسندگان ایران قرار می گیرند، این که نویسندگان زن به چه موضوعاتی می پردازند، شگردهای ادبی ای که به کار می برند، شیوه های زبان و سبک کاری آن ها چه بوده، نویسندگان زن پاورقی نویس کارشان چه ویژگی ای دارد و … سعی شده تصویر تمام نمایی از این فعالیت ادبی به دست داده شود.

نشر چشمه با اعلام این که این کتاب ۲۷۰ صفحه ای به زودی منتشر خواهد شد، نوشته است: امروزه، بانوان نویسنده صاحب آوایی رسا در ادبیات معاصر ایران شدهاند و داستاننویسی آنان از نظر کمی و کیفی به مرتبهای رسیده است که جا دارد تحقیقی درباره آن صورت گیرد.



البته آن چه نویسندگان زن مینویسند بخشی است از جریان کلی ادبیات معاصر. اینان همچون نویسندگان مرد در پی نوآوری در شکل و مضمون داستان ایرانی اند و همه بایدونبایدهایی که دامنه این ادبیات را محدود میسازد دامنگیر نوشتههای آنان نیز میشود.



اما واقعیت این است که زنان از نظر موقعیت اجتماعی محدودتر از مردان بودهاند و امکان کمتری برای پرورش قدرت ادبی خود داشتهاند. در سالهای پس از انقلاب، آنان به عنوان انسانهایی قرارگرفته بر گسل تاریخی فرهنگی پدیدآمده بر اثر جابهجایی دو نظام و تبعات انقلاب و جنگ، قلم به دست گرفتهاند تا به جای آن که «نگار باشند نگارنده» شوند.



در این پژوهش میخواهیم ببینیم داستاننویسی زنان ایرانی از کی آغاز شده، چه راههایی را پیموده، چه رفتارهایی داشته، و از کجاها سر درآورده است. تاریخچه این جریان ادبی را از ۱۳۰۹ که نخستین کتاب داستان بانویی ایرانی منتشر شد تا سالهای اخیر که شاخص مقایسه عده نویسندگان مرد، که پنج برابر نویسندگان زن بود به یکونیم برابر کاهش یافت، دورهبندی و دستاوردهای ادبیشان را ارزیابی کرده ایم.



انتهای پیام