ایسنا/یزد پژوهشگر و محقق یزدی از استاد ریاضی یزدی به عنوان ملک الشعرا و سخنور یزد یاد کرد که ابیاتش داخل حرم های حضرت معصومه(س)، حضرت علی بن ابی طالب(ع)، علی بن موسی الرضا(ع) و امام حسین(ع) نقش بسته است.

«حسین مسرت» در گفت وگو با خبرنگار ایسنا، استاد «سیدمحمدعلی ریاضی یزدی» را از شعرا و روزنامه نگاران یزدی نام برد که در سال ۱۲۹۰ شمسی در شهر یزد به دنیا آمد و در موردش افزود: پدرش سیدابراهیم و ملقب به معین السادات و نوادۀ میرزاعلی نقی وقت الساعتی بود، البته برخی منابع سال تولد وی را ۱۲۸۳ هجری شمسی ذکر کرده اند که دقیق آن ۱۲۹۰ هجری شمسی است.

وی ادامه داد: ریاضی یزدی پس از تحصیلات ابتدایی در شهر یزد، وارد حوزۀ علمی اصفهان شد و به فراگیری علوم دینی پرداخت. همچنین دوره ی نخست دبیرستان را هم با هم سپری کرد و سپس به تهران رفت و پس از گرفتن دیپلم، دوره ی سه ساله رشتۀ الهیات را در دانشکده ی علوم معقول و منقول گذراند.

مسرت با اشاره به دریافت مدرک کارشناسی علوم تربیتی از دانشسرای عالی تهران در سال ۱۳۱۸ شمسی توسط ریاضی یزدی، گفت: وی پس از آن از سوی وزارت فرهنگ در دانشکده ی پزشکی مشغول به کار شد و علتی که بعضی ها به وی دکتر می گویند به علت اشتغالش در دانشکدهی پزشکی است که در سال ۱۳۵۵ شمسی نیز از آن جا بازنشسته شد.

وی با بیان این که استاد ریاضی، ملک الشعرا و خادم آستان حضرت معصومه(س) بود و در سرودن انواع شعر به ویژه مثنوی و سرودهایی با درون مایه های رثا، ستایش ائمۀ اطهار، طنز و لطیفه مهارت داشت، خاطرنشان کردک بجز دیوان اشعار وی که دو مرتبه، یک بار به کوشش «حسین آهی» و یک بار هم به کوشش «سیدمحمود رستگار یزدی» چاپ شده است، معروف ترین منظومه ی ریاضی «هنرستان عالی مرغان» است.

این محقق و پژوهشگر یزدی همچنین یادآور شد: ابیاتی از اشعار ریاضی یزدی بر دیوارهای مسجد دانشگاه تهران، داخل حرم های حضرت معصومه(س)، حضرت علی بن ابی طالب(ع)، علی بن موسی الرضا(ع) و امام حسین(ع) نقش بسته است.

وی با بیان این که استاد ریاضی در نثر نیز مهارت داشت، افزود: وی تا سال ۱۳۳۲ شمسی با روزنامه های انسان آزاد و آتشفشان، همکاری داشت و تفسیرهای سیاسی و مقالات اجتماعی می نوشت.

به گفته ی مسرت، برخی منابع، سال درگذشت ریاضی را ۱۳۶۱ هجری شمسی می دانند و برخی ۱۳۶۲، ولی درست آن ۲۹/۱۲/۱۳۶۱ هجری شمسی است که آن مرحوم پس از درگذشت در مزار ابن بابویه تهران به خاک سپرده شد.

این نوسینده برجسته ی یزدی به تعریف استاد «سید محمود رستگار» از ریاضی در مقدمهی جامعی که بر دیوان وی نوشته است، اشاره و نقل کرد: یکی از بزرگ ترین مثنوی سرایان و از جمله شاعران ساده گو و مبتکر معاصر بودند که در سرودن اقسام شعر به ویژه مناقب و مراثی پیشوایان دین، شهرت تام و قبول عام داشتند. سادگی و روان سخن، فصاحت و بلاغت کلام، ذوق شایسته ی تحسین در اقتباس یا تزئین آیات قرآنی و روایات منسوب به خاندان عصمت و طهارت و ظرافت طبع ریاضی در ابداع مضمون های نغز و توصیف احوال عاشقان و بیان لطایف عرفانی، چنان هست که به حق او را در شمار ستارگان قدر اول آسمان ادب و فرهنگ ایران در قرن اخیر باید نام برد.»

مسرت در ادامه تعارف استاد رستگار از ریاضی بیان کرد: «ریاضی گوینده ای است که در سرودن اقسام شعر مانند قصیده، غزل، قطعه و مثنوی طبعی خلاق و تحسین برانگیز دارد. اشتهار بیشتر او به سبب قصاید و مثنوی هایی است که در مدح یا در رثای پیشوایان بزرگ دین دارند. برای بیان موضوع های اخلاقی و اجتماعی و یا بعضی نکته های ظریف و لطایف ادبی، شاعر از قطعه و مثنوی بهره گرفته است. این بخش از اشعار ریاضی بسیار بلیغ و دلنشین است، به گونه ای که نه تنها مورد قبول اکثر اهل ذوق و ادب واقع شده، بلکه مردم عادی نیز بسیاری از آن ها را پسندیده و در خاطر نگاه داشتند.»

وی ادامه داد: استاد سید محمود رستگار در پایان این مقدمه می گوید: «سخنور معاصر یزد، منظومۀ شیوا دلکش موسوم به هنرستان عالی مرغان دارد که به راستی اعجاب انگیز است و در واقع آینه ی تمام نمای قریحۀ ادبی و آفرینش هنری و قدرت سخنوری او است.»

مسرت در پایان نیز به بیان یک نمونه از شعر ریاضی یزدی اشاره و بیان کرد؛

من و بلبل سپیده دم رفتیم/ به تماشای گل به طرف چمن

شاخه تاج شکوفه بر سر داشت/ غنچه بر تن درید پیراهن

نرگس از خواب ناز برمی خواست/ زیر چتر سفیدی از سوسن

ارغوان جامه ای به سرخی خون /چون شهیدان عشق را کرده به تن

یکدیگر را گرفته در آغوش/ سنبل و یاس و لاله و لادن

گل سرخ چمن شکوفا شد/ چه گلی چشم باغ از او روشن.

انتهای پیام