به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، متن پیش رو از سلسله متن های «قافله سالار؛ همراه با کاروان حسینی تا اربعین» نوشتۀ «مجتبی فرآورده» است. او تهیه کننده و کارگردان پروژه سینمایی «ثارالله» است که مدت ها پیش رهبر معظم انقلاب بر لزوم تولید این فیلم تأکید کردند. او می گوید زمانی که به دیدار رهبر انقلاب رفته بودیم، فرمودند: چرا فیلم امام حسین(ع) را نساختید، عرض کردیم عده ای مانع شدند و نگذاشتند این فیلم ساخته شود، اگر بدانیم که رضای قلبی شما در این است که فیلم امام حسین(ع) ساخته شود خودمان را به آب و آتش می زنیم این فیلم را بسازیم، ایشان فرمودند: نه تنها خودتان را به آب و آتش بزنید، بلکه بروید از زیر سنگ هم شده این کار را انجام بدهید. بنابراین تصمیم گرفتیم ساخت فیلم را آغاز کنیم.

فیلم «ثارالله» دربارۀ حرکت کاروان امام حسین(ع) از مکه تا کربلا و اتفاقات مسیر راه و استقرار هشت روزه در کربلا تا عصر عاشوراست. فرآورده در این مجموعه یادداشت ها که قرار است در خبرگزاری تسنیم از اول محرم تا روز اربعین منتشر شود، روایت هایی کوتاه و آزاد از وقایع کاروان امام حسین(ع) را بیان می کند.

*****

سوم محرم

گفت: چند درهم؟

مردان با نگاه به هم، حیا کردند و سر به گریبان بردند.

مهربان لبخند زد.

گفت: خجل نباشید، آنقدر درهم هست که شما را راضی کنم.

بزرگشان از دیگران رخصت گرفت.

گفت: شصت هزار درهم.

کیسه های درهم را، یک به یک شمرد و به آنان داد.

گفت: اما به یک شرط.

مردان به او خیره شدند.

بزرگشان گفت: به چه شرطی؟

قافله سالار گفت: به شرط آنکه زمین کربلا را به صدقه از من بپذیرید،

محبانم را به قبرم رهنمون شوید، و آنان را تا سه روز مهمان کنید.

مردان، مات ماندند و با دیدگانی اشک آلود، عهد کردند تا همیشه میزبان زائران او باشند.

قافله سالار با آنان وداع کرد و از کنار نهر علقمه براه زد.

خورشید از میان نخل های سر به آسمان کشیده پرتو افشان بود، و او راهی خیمه گاه.

از کنار زنان گذشت.

زنان خیمهگاه، نشسته کنار علقمه هر یک به کاری.

بچه ها دویدند و خود را به آب زدند.

رباب، عبدالله را در آب بازی داد و رقیه صورت اسماء را شست.

هانیه، فاطمه و سکینه را در پرکردن مشک های آب یاری کرد.

و زینب، تنها در کنار نهر نشسته بود و خیره به آب، دست بر آن می سایید.

ام وهب به او نزدیک شد.

گفت: تنها نشسته اید.

گفت: بنشین ام وهب. در کنار او نشست.

زینب گفت: این سرزمین برای من دیاری آشناست. گویی سال هایی بیشمار در آن زیسته ام،

با خاک و سنگ و باد و غبارش خو گرفته ام. خاطرات دوران کودکی ام، وصف این ایام است ام وهب.

گفت: نگرانید؟ زینب گفت: نگران؟!

گفت: کاش برادرت بنی امیه را به حال خود رها می کرد و به استقبال حوادث نمی شتافت.

زینب گفت: نمی تواند. گفت: آخر نه مردمان یار اویند و نه تقدیر زمانه با اوست.

زینب گفت: حسین فرزند راه های روشن خدا و کشتی نجات و معدن قداست و علم و بندگی است.

نور هدایت است در دل تاریک ظلمانی شب، حجت خداست بر بندگان او و خلیفۀ خدا در زمین.

به انتظار یاری این و آن نمی ماند. هر که از او روی گرداند هلاک خواهد شد.

لحظه ای سکوت کرد و سپس ادامه داد.

گفت: ام وهب! غروب هیچ طلوعی را تا کنون بی حسین ندیدهام.

اگر او نباشد، آسمان میل به گریستن دارد، خورشید از طلوع شرم می کند، و زمین، آرامش خود را از دست می دهد.

دوباره ساکت ماند، و لحظات سپری شد.

گفت: احساس غریبی دارم ام وهب.

لحظاتی در سکوت، به آب روان خیره ماند، و خورشید، انوار طلایی خود را بر آب تاباند.

ام وهب گفت: از مادرتان برایم بگویید.

زینب گفت: مادرم؟! از او چه بگویم؟ در این مجال اندک، چه می توان گفت؟

و به تلألؤ نور خورشید که بر آب می تابید خیره ماند.

گفت: مادرم فاطمه، نوری است که تمام انوار از اوست!

* صوت:

انتهای پیام/