به گزارش خبرگزاری تسنیم، چه سعادتی بزرگ تر از ایستادن در برابر خانه ی خداوند، جایی که قرن هاست میلیون ها قلب از هر نژاد و رنگ و زبان به سوی آن روانه شده اند؟ اینجا مسجدالحرام است؛ جایی که هر نفَس، لبریز از دعا و هر نگاه، لبالب از امید است. خانه ای ساده و صمیمی اما پرشکوه، کعبه، قبله ی آرزوها و محل وحدت دل ها.

ندای قرآن بلند است و آیه آیه در جانم می نشیند: «وَ أَذِّنْ فِی النَّاسِ بِالْحَجِّ...» «و در میان مردم بانگ برآور به حج…»، صدای زنگ کاروان هایی را می شنوم که در طول تاریخ با پای پیاده و کوله باری سنگین از رنج سفر، از دورترین نقاط عالم، فقط به یک عشق می آیند: حضور در حریم نور و مغفرت.

این مسیر، سفری است به ژرفای وجود؛ هر قدم بر خاک های مکه، تکرار لبیک است: «لبیک اللهم لبیک…».

در ازدحام میلیون ها زائر، هیچ کس گم نیست. همه مهمانند و همه یکدل، پیر و جوان، غنی و فقیر، در کنار یکدیگر طواف می کنند؛ سرتا پا سپیدپوش، از خود بریده و به خدا پیوسته. دست ها به ضریح کعبه می رسد، اشک ها جاری می شود، دل ها سبک و روح ها پرواز می کند. ذکر نام خداوند بر زبان ها می نشیند و قلب ها را وسعتی آسمانی می بخشد.

در این فضای معنوی، هر صدایی ذکر است، هر فریادی دعا، و هر سکوتی پر از اسرار الهی. یادگار پیامبران بزرگ، نشانه های توحید و تواضع، در گوشه گوشه مسجدالحرام موج می زند. عرفات و مشعر و منا، نام هایی آمیخته به سختی و عشق، خاطره ی تلاش ابراهیم و اسماعیل و هاجر را زنده می کنند.

اما حج، فراتر از طواف و سعی و قربانی است. اینجا، آنچه عطا می شود، آرامشی است از جنس یقین، حسی است از بازیافت خود در برابر عظمت حق. هرکه آمده، چیزی از خود را جا می گذارد و چیزی آسمانی با خود می برد؛ دلی پاک و عهدی نو با خدای مهربان.

کعبه ای که قرن هاست نقطه اتصال زمین و آسمان است، همچنان دل ها را می خواند: بیا که کعبه جز برای دلِ شکسته بنا نشده است.

انتهای پیام/