چگونه باید راه رخنه در دیوارهای محافظ یک ملت را بست
به گزارش خبرنگار مهر، اسماعیل شفیعی سروستانی در یادداشتی به بررسی قاعده نفی سبیل پرداخته است که در ادامه می خوانید؛
قواعد و قوانین وضع شده خداوند متعال برای تنظیم روابط و مناسبات مادی و فرهنگی مسلمانان، دقیق، معین کننده حدود و ثغور و مصونیت بخش است؛ از جمله آن قواعد، «قاعده نفی سبیل» است. اخذ شده از آیه مبارکه:
«و لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلا؛ و هرگز خداوند برای کافران راه تسلطی بر مؤمنان قرار نخواهد داد.»
همه معنی و مفهوم برتری و افضلیت مؤمنان بر کافران در آیه مبارکه ملحوظ و مشهود است و معنایش این است که مؤمنان به اذن الله، همواره تا آن زمان که ملزم به لوازم ایمان باشند، غالب و چیره خواهند بود و نمی بایست کافران بر آنان راهی برای سلطه داشته باشند.
این قاعده از سنت های خداوند متعال است و چنان که مؤمنان، خود اسباب نفوذ و سلطه کافران را برخود فراهم نیاورند، این برتری دوام خواهد داشت.
خداوند عز و جل در آیه دیگری می فرماید:
«و لا تهنوا و لا تحزنوا و أنتم الأعلون إن کنتم مؤمنین؛ و سست نشوید و غمگین نگردید! و شما برترید اگر ایمان داشته باشید.»
آیات، اگرچه در خود همه معنی امیدواری و وعده تفوق مؤمنان بر کافران را در آخرت دارد و آینده را از آن مؤمنان می شناسد، لیکن ناظر بر افضلیت و اولویت مسلمانان و مؤمنان، به دلیل نسبت یافتن آنها با اسلام و خاندان عصمت و طهارت (ع) است.
چنان که خداوند متعال می فرماید: «و لله العزة و لرسوله و للمؤمنین و لکن المنافقین لا یعلمون؛ عزت از آن خدا و از آن پیامبر او و از آن مؤمنان است؛ لیکن این منافقان نمی دانند.»
«قاعدة نفی سبیل» از قواعد ثانویه فقهی است که هرگونه تسلط کافر بر مسلمان را ممنوع می کند؛ یعنی هرگونه ارتباط بین مسلمانان و کافران که موجب نفوذ و سلطه کافران بر مسلمانان گردد، به حکم این قاعده بی اعتبار خواهد بود.
در فقه اسلامی، سلطه دشمن بر جامعه اسلامی و مسلمانان، ناروا و هرگونه ارتباطی که باعث افزایش وگسترش نفوذ غیرمسلمانان و بیگانگان در جامعه اسلامی گردد؛ به گونه ای که بتوانند در امور مسلمانان دخالت کنند، ممنوع تلقی می شود.
قاعده نفی سبیل در روابط خارجی اسلام و مسلمانان حق وتو دارد. در هر عمل، قرارداد و تصمیمی در زمینه های مختلف اقتصادی، سیاسی، نظامی، فرهنگی و … در صورتی که مقدمه و زمینه سازی تسلط کفار بر مسلمانان را فراهم آورد، قاعده نفی سبیل پای در میان می گذارد و آن قرارداد را باطل می سازد. به عبارت دیگر، مفضول و دانی نمی بایست بر فاضل و عالی برتری بیابد و بر او مسلط شود.
قاعدة نفی سبیل از مستندات لازم الاجرا در حفظ و صیانت عزت و سیادت مؤمنان و مسلمانان و نفی هرگونه سلطة مادی و فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، نظامی و امنیتی بیگانگان است.
این قاعدة فقهی در جوامع اسلامی، تنها در پاره ای از مسائل و مناسبات فردی، در هیئت احکام خانوادگی، مانند ارث و گاه در امر قضا، ملاحظه و مرعی داشته می شود؛ اما در مناسبات کلان سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی جامعه مسلمانان و شیعیان، به دلیل غلبه و سلطه روشنفکران غربگرا بر امور اجتماعی، سیاسی به حاشیه رانده می شود و از این مسیر، مجاری نفوذ و سلطة بیگانگان بر مقدورات و مقدرات مسلمانان و شیعیان باز و کفار و منافقان بر امورات مستضعفان مؤمن، مبسوط الید می شوند.
خداوند متعال در آیه هشتم از «سوره منافقون»، عزت مؤمنان را همسنگ عزت خود و رسول خود قرار داده و لذا یک نفر مسلمان نمی تواند پای در میدانی گذارد و احکامی را تشریع و جاری سازد که باعث ذلت و پستی مسلمانان شود؛ چنان که نمی توان احکامی را وضع و صادر نمود که عزت کفار و خواری مسلمانان را در پی داشته باشد.
جای پرسش است که چگونه صاحبان مناصب و امضا در ممالک اسلامی، این قاعده فقهی نفی سبیل را در امور جزئی پذیرفته و مرعی می دارند و حتی اعمال آن را در مناسبات میان مردم مسلمان واجب شرعی می شناسند، اما در ساحت ملک داری و حکومت، با دخالت دادن ملاحظات سیاسی و اقتصادی ایدئولوژیک خود، از پذیرش و اعمال آن طفره رفته و سر باز زده و همه زمینه های لازم برای اعمال نفوذ کفار و مشرکان در کیان فرهنگی و تمدنی مسلمانان را وقیحانه فراهم می آورند.
از نظر اسلام، کافر، نجس، اسلام مطهر و طهارت دهنده است؛ لذا کافر نمی تواند و نمی بایست متولی و سرپرست مدارس، دانشگاه ها و مؤسسات عام المنفعه مسلمانان باشد؛ چنان که واگذاری مدیریت مراکز فرهنگی، تربیتی، درمانی و مالی مسلمانان به کفار ممنوع است؛ زیرا این عمل موجبات سلطه و نفوذ تدریجی کفار بر امورات تعلیمی و تربیتی، بهداشتی، درمانی، اقتصادی و معیشتی را فراهم آورده و موجب ذلت مؤمنان می شود.
ظهور علو و برتری ذاتی اسلام و بلندای شأن، طهارت و عزت ذاتی خاندان وحی، در مراعات این قاعده در عرصه مناسبات و معاملات فردی و اجتماعی جامعه مسلمانان ظاهر می شود. به عبارت دیگر، متذکر بودن، عالم بودن و عامل بودن صاحبان امضا و مدیران امور مسلمانان در عرصة حکومتی، موجبات ظهور این اعتلا و برتری را فراهم ساخته و به مسلمانان و مؤمنان این دین کامل مصونیت می بخشد. در غیر این صورت، از مجاری و منافذ حادث شده کفار و اعوان و انصارشان وارد شده و سلطه همه جانبه خود را برقرار و مؤمنان را زیر یوغ ذلت و خواری می کشند.
از آن زمان که همه امکان لازم برای اعمال ولایت و مقام خلافت بر زمین، از ائمة هدی (ع) گرفته شد و خلفا و سلاطین غاصب بر منصب امامت و امارت و ملک داری تکیه زدند، احکام شرعی نیز همه حیثیت اجتماعی و کارکردهای حکومتی خود را از دست داد و منحصر در مناسبات فردی گردید و به تدریج، کفار، نصارا و یهود با نفوذ در لایه لایه مناسبات فردی و اجتماعی مسلمانان، بر همه امورات مؤمنان غالب آمده و میراث بر هم ذخایر خداداد مسلمانان شدند و از دیگر سو، با تفوق فرهنگی و تمدنی غرب بر شرق اسلامی و بروز ضعف و فتور در ارکان حیات فرهنگی و مادی مسلمانان، آنان دست تکدی به طرف یهود و نصارا دراز کرده و همه احکام آلوده و ملوث دنیامدارانه آنها را سرلوحة حیات خود قرار دادند و چنان شد که در میان مسلمانان، دیگر نشانی از اسلامیت باقی نماند. آنان مبدل به یهودی زدگان و مسیحی زدگانی شدند که از اسلام، جز نامی بی مسما نداشتند.
غربیان همه میراث مطهر مسلمانان را تاراج کردند؛ در حالی که حقی بر آن نداشتند و میراث ملوث خود را بر مسلمانان تحمیل کردند؛ در حالی که مسلمانان اذنی برای دریافتش نداشتند.
چنان که می دانید در حال حاضر، تمامی حوزه علمی و دانشگاهی شرق «دریای مدیترانه»، آلوده به مبانی، مبادی، منابع و قواعد اومانیستی و علم سکولار غربی است؛
همه استراتژی ها و تاکتیک های نظامی، اقتصادی و سیاسی کشورهای مسلمان نشین آلوده به مبادی، منابع و مبانی سکولاریسم و منبعث از تفکر ملحدانه غربی است؛
همه صورت های حیات مادی مسلمانان، همچون شهرسازی، معماری، پوشش و… کپی برداری شده از دستاوردهای غیرتوحیدی و غیرالهی غرب مدرن است؛
مسلمانان، چونان غربیان می اندیشند، چونان غربیان زندگی می کنند، چونان غربیان به عالم و آدم می نگرند؛ در حالی که اهل غرب نیستند و در مجموعه ای از مناسبات و معاملات مغشوش، بی نظم و آشفته احوال، روزگار می گذرانند. آنان غرب زدگان طاعون زده عصر مدرن اند.
درک «قاعده نفی سبیل» و باور آوردن به افضلیت و اشرفیت اسلام و میراث اسلامی و برتر دانستن شأن مسلمانان و مؤمنان آل محمد (ص)، ضروری عمل و اندیشه همه مرزداران مؤمن است که خود را مکلف به مرابطه با امام حی و حاضر خویش می شناسند.
همه ساله، با برگزاری المپیادهای سراسری، زبده ترین و نخبه ترین دانش آموزان همه رشته های تحصیلی را برگزیده و با نام و نشان و حلقه های گل بر گردن، به سرزمین های یهود و نصارا می فرستند تا غربیان هر گل را که خوش بوتر دانستند، برچیده و از آن خود سازند. حاصل این بذل و بخشش نابه جا و ناحق چیست و تاکنون چه حاصل آورده ایم؟
در ماراتونی نفس گیر، میلیون ها جوان را در آزمون سراسری دانشگاه ها وارد کرده، با استعدادترین آنها را در عالی ترین دانشگاه این سرزمین اسلامی می پروریم و پس از کسب همه مهارت ها و تخصص های لازم، کرور کرور، سوار بر هواپیما، به «کانادا»، «استرالیا»، «انگلستان» و … هدیه می کنیم. چگونه است که قادر به محاسبه خسارات وارده از این مسیر به اسلام و جامعه اسلامی نیستیم و این مهاجرت ها نزدمان علی السویه است؟!
به موازات این همه، در ابتلایی سخت به بیماری روشنفکری، جمیع پروتکل های فرهنگی، اجتماعی دیکته شده (مانند سند ۲۰۳۰) توسط بنیادهای الحادی ماسونی، همچون «یونسکو» و سایر سازمان های بین المللی را چونان وحی منزل پذیرفته و اجرایی کردن آنها را در همه مدارس خواستار می شویم.
«دکترین و استراتژی های توسعه» و پذیرش قانون مالی FATF را شایسته ترین راه حل خروج از بحران ها و زمینه ساز و ضامن دست یابی به پیشرفت اقتصادی فرض کرده و با عقب نشینی مرحله ای از سنن دینی و حتی ملی، همة فضا و فرصت را برای جاری شدن آن استراتژی ها در ساحت های مادی و فرهنگی این سرزمین فراهم می آوریم. این همه معلوم می دارد که نوعی جداافتادگی عمل از نظر و وادادگی حاصله از روشنفکری غربی در میان مسلمانان صاحب منصب، جاری شده و به تمامی، آنها را از مبادی و مبانی دینی اسلامی دور ساخته است. آنان در اعمال فردی، مذهبی و در ظاهر، مسلمان و حتی گاه ملبس به لباس روحانیتند؛ اما در رویکردهای کلان به مناسبات و معاملات مردم مسلمان، متعهد به عهد غربی و درس آموز آموزه های مکاتب الحادی غربی اند.
آنکه به حقیقت، همه معنی و مفهوم مرابطه (مرزبانی مؤمنانه منتظران) با امام زمان (عج) را دریافته و حراست از کیان و مرزهای خاکی، عقیدتی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی سرزمین اسلامی و شیعی را در وظیفه خود وارد آورده باشد، پی به ژرفای «قاعده نفی سبیل» برده و خود را ضامن و حافظ و مراعات کننده آن قاعده می شناسد.
قواعد و قوانین وضع شده خداوند متعال برای تنظیم روابط و مناسبات مادی و فرهنگی مسلمانان، دقیق، معین کننده حدود و ثغور و مصونیت بخش است؛ از جمله آن قواعد، «قاعده نفی سبیل» است. اخذ شده از آیه مبارکه:
«و لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلا؛ و هرگز خداوند برای کافران راه تسلطی بر مؤمنان قرار نخواهد داد.»
همه معنی و مفهوم برتری و افضلیت مؤمنان بر کافران در آیه مبارکه ملحوظ و مشهود است و معنایش این است که مؤمنان به اذن الله، همواره تا آن زمان که ملزم به لوازم ایمان باشند، غالب و چیره خواهند بود و نمی بایست کافران بر آنان راهی برای سلطه داشته باشند.
این قاعده از سنت های خداوند متعال است و چنان که مؤمنان، خود اسباب نفوذ و سلطه کافران را برخود فراهم نیاورند، این برتری دوام خواهد داشت.
خداوند عز و جل در آیه دیگری می فرماید:
«و لا تهنوا و لا تحزنوا و أنتم الأعلون إن کنتم مؤمنین؛ و سست نشوید و غمگین نگردید! و شما برترید اگر ایمان داشته باشید.»
آیات، اگرچه در خود همه معنی امیدواری و وعده تفوق مؤمنان بر کافران را در آخرت دارد و آینده را از آن مؤمنان می شناسد، لیکن ناظر بر افضلیت و اولویت مسلمانان و مؤمنان، به دلیل نسبت یافتن آنها با اسلام و خاندان عصمت و طهارت (ع) است.
چنان که خداوند متعال می فرماید: «و لله العزة و لرسوله و للمؤمنین و لکن المنافقین لا یعلمون؛ عزت از آن خدا و از آن پیامبر او و از آن مؤمنان است؛ لیکن این منافقان نمی دانند.»
«قاعدة نفی سبیل» از قواعد ثانویه فقهی است که هرگونه تسلط کافر بر مسلمان را ممنوع می کند؛ یعنی هرگونه ارتباط بین مسلمانان و کافران که موجب نفوذ و سلطه کافران بر مسلمانان گردد، به حکم این قاعده بی اعتبار خواهد بود.
در فقه اسلامی، سلطه دشمن بر جامعه اسلامی و مسلمانان، ناروا و هرگونه ارتباطی که باعث افزایش وگسترش نفوذ غیرمسلمانان و بیگانگان در جامعه اسلامی گردد؛ به گونه ای که بتوانند در امور مسلمانان دخالت کنند، ممنوع تلقی می شود.
قاعده نفی سبیل در روابط خارجی اسلام و مسلمانان حق وتو دارد. در هر عمل، قرارداد و تصمیمی در زمینه های مختلف اقتصادی، سیاسی، نظامی، فرهنگی و … در صورتی که مقدمه و زمینه سازی تسلط کفار بر مسلمانان را فراهم آورد، قاعده نفی سبیل پای در میان می گذارد و آن قرارداد را باطل می سازد. به عبارت دیگر، مفضول و دانی نمی بایست بر فاضل و عالی برتری بیابد و بر او مسلط شود.
قاعدة نفی سبیل از مستندات لازم الاجرا در حفظ و صیانت عزت و سیادت مؤمنان و مسلمانان و نفی هرگونه سلطة مادی و فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، نظامی و امنیتی بیگانگان است.
این قاعدة فقهی در جوامع اسلامی، تنها در پاره ای از مسائل و مناسبات فردی، در هیئت احکام خانوادگی، مانند ارث و گاه در امر قضا، ملاحظه و مرعی داشته می شود؛ اما در مناسبات کلان سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی جامعه مسلمانان و شیعیان، به دلیل غلبه و سلطه روشنفکران غربگرا بر امور اجتماعی، سیاسی به حاشیه رانده می شود و از این مسیر، مجاری نفوذ و سلطة بیگانگان بر مقدورات و مقدرات مسلمانان و شیعیان باز و کفار و منافقان بر امورات مستضعفان مؤمن، مبسوط الید می شوند.
خداوند متعال در آیه هشتم از «سوره منافقون»، عزت مؤمنان را همسنگ عزت خود و رسول خود قرار داده و لذا یک نفر مسلمان نمی تواند پای در میدانی گذارد و احکامی را تشریع و جاری سازد که باعث ذلت و پستی مسلمانان شود؛ چنان که نمی توان احکامی را وضع و صادر نمود که عزت کفار و خواری مسلمانان را در پی داشته باشد.
جای پرسش است که چگونه صاحبان مناصب و امضا در ممالک اسلامی، این قاعده فقهی نفی سبیل را در امور جزئی پذیرفته و مرعی می دارند و حتی اعمال آن را در مناسبات میان مردم مسلمان واجب شرعی می شناسند، اما در ساحت ملک داری و حکومت، با دخالت دادن ملاحظات سیاسی و اقتصادی ایدئولوژیک خود، از پذیرش و اعمال آن طفره رفته و سر باز زده و همه زمینه های لازم برای اعمال نفوذ کفار و مشرکان در کیان فرهنگی و تمدنی مسلمانان را وقیحانه فراهم می آورند.
از نظر اسلام، کافر، نجس، اسلام مطهر و طهارت دهنده است؛ لذا کافر نمی تواند و نمی بایست متولی و سرپرست مدارس، دانشگاه ها و مؤسسات عام المنفعه مسلمانان باشد؛ چنان که واگذاری مدیریت مراکز فرهنگی، تربیتی، درمانی و مالی مسلمانان به کفار ممنوع است؛ زیرا این عمل موجبات سلطه و نفوذ تدریجی کفار بر امورات تعلیمی و تربیتی، بهداشتی، درمانی، اقتصادی و معیشتی را فراهم آورده و موجب ذلت مؤمنان می شود.
ظهور علو و برتری ذاتی اسلام و بلندای شأن، طهارت و عزت ذاتی خاندان وحی، در مراعات این قاعده در عرصه مناسبات و معاملات فردی و اجتماعی جامعه مسلمانان ظاهر می شود. به عبارت دیگر، متذکر بودن، عالم بودن و عامل بودن صاحبان امضا و مدیران امور مسلمانان در عرصة حکومتی، موجبات ظهور این اعتلا و برتری را فراهم ساخته و به مسلمانان و مؤمنان این دین کامل مصونیت می بخشد. در غیر این صورت، از مجاری و منافذ حادث شده کفار و اعوان و انصارشان وارد شده و سلطه همه جانبه خود را برقرار و مؤمنان را زیر یوغ ذلت و خواری می کشند.
از آن زمان که همه امکان لازم برای اعمال ولایت و مقام خلافت بر زمین، از ائمة هدی (ع) گرفته شد و خلفا و سلاطین غاصب بر منصب امامت و امارت و ملک داری تکیه زدند، احکام شرعی نیز همه حیثیت اجتماعی و کارکردهای حکومتی خود را از دست داد و منحصر در مناسبات فردی گردید و به تدریج، کفار، نصارا و یهود با نفوذ در لایه لایه مناسبات فردی و اجتماعی مسلمانان، بر همه امورات مؤمنان غالب آمده و میراث بر هم ذخایر خداداد مسلمانان شدند و از دیگر سو، با تفوق فرهنگی و تمدنی غرب بر شرق اسلامی و بروز ضعف و فتور در ارکان حیات فرهنگی و مادی مسلمانان، آنان دست تکدی به طرف یهود و نصارا دراز کرده و همه احکام آلوده و ملوث دنیامدارانه آنها را سرلوحة حیات خود قرار دادند و چنان شد که در میان مسلمانان، دیگر نشانی از اسلامیت باقی نماند. آنان مبدل به یهودی زدگان و مسیحی زدگانی شدند که از اسلام، جز نامی بی مسما نداشتند.
غربیان همه میراث مطهر مسلمانان را تاراج کردند؛ در حالی که حقی بر آن نداشتند و میراث ملوث خود را بر مسلمانان تحمیل کردند؛ در حالی که مسلمانان اذنی برای دریافتش نداشتند.
چنان که می دانید در حال حاضر، تمامی حوزه علمی و دانشگاهی شرق «دریای مدیترانه»، آلوده به مبانی، مبادی، منابع و قواعد اومانیستی و علم سکولار غربی است؛
همه استراتژی ها و تاکتیک های نظامی، اقتصادی و سیاسی کشورهای مسلمان نشین آلوده به مبادی، منابع و مبانی سکولاریسم و منبعث از تفکر ملحدانه غربی است؛
همه صورت های حیات مادی مسلمانان، همچون شهرسازی، معماری، پوشش و… کپی برداری شده از دستاوردهای غیرتوحیدی و غیرالهی غرب مدرن است؛
مسلمانان، چونان غربیان می اندیشند، چونان غربیان زندگی می کنند، چونان غربیان به عالم و آدم می نگرند؛ در حالی که اهل غرب نیستند و در مجموعه ای از مناسبات و معاملات مغشوش، بی نظم و آشفته احوال، روزگار می گذرانند. آنان غرب زدگان طاعون زده عصر مدرن اند.
درک «قاعده نفی سبیل» و باور آوردن به افضلیت و اشرفیت اسلام و میراث اسلامی و برتر دانستن شأن مسلمانان و مؤمنان آل محمد (ص)، ضروری عمل و اندیشه همه مرزداران مؤمن است که خود را مکلف به مرابطه با امام حی و حاضر خویش می شناسند.
همه ساله، با برگزاری المپیادهای سراسری، زبده ترین و نخبه ترین دانش آموزان همه رشته های تحصیلی را برگزیده و با نام و نشان و حلقه های گل بر گردن، به سرزمین های یهود و نصارا می فرستند تا غربیان هر گل را که خوش بوتر دانستند، برچیده و از آن خود سازند. حاصل این بذل و بخشش نابه جا و ناحق چیست و تاکنون چه حاصل آورده ایم؟
در ماراتونی نفس گیر، میلیون ها جوان را در آزمون سراسری دانشگاه ها وارد کرده، با استعدادترین آنها را در عالی ترین دانشگاه این سرزمین اسلامی می پروریم و پس از کسب همه مهارت ها و تخصص های لازم، کرور کرور، سوار بر هواپیما، به «کانادا»، «استرالیا»، «انگلستان» و … هدیه می کنیم. چگونه است که قادر به محاسبه خسارات وارده از این مسیر به اسلام و جامعه اسلامی نیستیم و این مهاجرت ها نزدمان علی السویه است؟!
به موازات این همه، در ابتلایی سخت به بیماری روشنفکری، جمیع پروتکل های فرهنگی، اجتماعی دیکته شده (مانند سند ۲۰۳۰) توسط بنیادهای الحادی ماسونی، همچون «یونسکو» و سایر سازمان های بین المللی را چونان وحی منزل پذیرفته و اجرایی کردن آنها را در همه مدارس خواستار می شویم.
«دکترین و استراتژی های توسعه» و پذیرش قانون مالی FATF را شایسته ترین راه حل خروج از بحران ها و زمینه ساز و ضامن دست یابی به پیشرفت اقتصادی فرض کرده و با عقب نشینی مرحله ای از سنن دینی و حتی ملی، همة فضا و فرصت را برای جاری شدن آن استراتژی ها در ساحت های مادی و فرهنگی این سرزمین فراهم می آوریم. این همه معلوم می دارد که نوعی جداافتادگی عمل از نظر و وادادگی حاصله از روشنفکری غربی در میان مسلمانان صاحب منصب، جاری شده و به تمامی، آنها را از مبادی و مبانی دینی اسلامی دور ساخته است. آنان در اعمال فردی، مذهبی و در ظاهر، مسلمان و حتی گاه ملبس به لباس روحانیتند؛ اما در رویکردهای کلان به مناسبات و معاملات مردم مسلمان، متعهد به عهد غربی و درس آموز آموزه های مکاتب الحادی غربی اند.
آنکه به حقیقت، همه معنی و مفهوم مرابطه (مرزبانی مؤمنانه منتظران) با امام زمان (عج) را دریافته و حراست از کیان و مرزهای خاکی، عقیدتی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی سرزمین اسلامی و شیعی را در وظیفه خود وارد آورده باشد، پی به ژرفای «قاعده نفی سبیل» برده و خود را ضامن و حافظ و مراعات کننده آن قاعده می شناسد.
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «چگونه باید راه رخنه در دیوارهای محافظ یک ملت را بست» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.