خبرگزاری مهر، گروه استان ها: بهنام عبداللهی، امیر صادقی: حالا در سال ۱۳۹۹، جز تابلوهای سبزرنگ بزرگ ورودی شهر، اینجا چیزی شما را یاد شهر خانه های تودرتوی قدیمی نمی اندازد.

تبریز، شهر خانه امیرنظام گروسی، خانه نیکدل، خانه علی مسیو، خانه بهنام، خانه حیدرزاده و…، در معماری حرف های فیروزه ای زیادی برای زدن دارد، اما حالا لهجه رومی غلیظی پیداکرده است. سنگ، مهم ترین ابزار طراحی نماهای ساختمان شده؛ نماهایی که عده ای دیدنی می نامند اما قدیمی ها می گویند: «دیدنی شده، اما زیستنی نه.»

نمای رومی از بالاترین نقطه شهر گرفته تا مناطق کم برخوردار رخنه کرده و صدماتی به سنگینی سنگ هایش، به هویت ایرانی-اسلامی شهر زده است.

مسافران خارجی که باهدف دیدن نمای منحصربه فرد به این شهر سفرکرده اند، ناراحت اند که هیچ عکس سلفی در هیچ کجای شهر، نمی تواند «تبریز بودن» این شهر را به رخ بکشد، گشتی نیم ساعته در مرکز شهر نشان می دهد آن ها حق دارند.