به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره شمس نود و یکمین سوره قرآن وجزء سی ام و از سوره های مکی است این سوره را به این دلیل شمس (خورشید) نامیده اند که در آغاز آن به خورشید سوگند یاد شده است و بر موضوع اخلاقی تزکیه و تهذیب نفس تاکید دارد و به داستان صالح (ع) و ناقه صالح و پی شدن آن به دست قوم ثمود و سرنوشت این قوم اشاره می کند.

در فضیلت تلاوت سوره شمس نقل شده است؛ هر کس سوره شمس را قرائت کند مانند آن است که به اندازه آنچه خورشید و ماه بر آن تابیده، صدقه داده است همچنین نقل است پیامبر (ص) به اصحابش سفارش می کرد در نماز های مختلف سوره شمس را قرائت کنند از امام صادق (ع) نیز روایت است: هر کس سوره شمس را قرائت کند در روز قیامت تمامی اعضای بدن او و اشیای کنار او به سود او گواهی می دهند و خداوند می فرماید: شهادت شما در مورد بنده ام را می پذیرم و به او پاداش می دهم او را تا بهشت همراهی کنید تا هر آنچه که دوست دارد برگزیند نعمت های بهشتی بر او گوارا باشد.

قرائت سوره شمس در رکعت دوم و به قول برخی در رکعت اول نماز عید فطر و عید قربان مستحب است چنان که مستحب است در روز دحو الارض (۲۵ ذیقعده)، فرد هنگام بالا آمدن خورشید دو رکعت نماز بگذارد و در هر رکعت پس از حمد پنج بار سوره شمس را بخواند.

فایل صوتی تلاوت آیات ۱ تا آخر سوره شمس با صدای هاشم روغنی

متن سوره شمس همراه با ترجمه

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خدای بخشاینده مهربان

والشمس وضحاها ﴿١﴾

سوگند به خورشید و تابندگی اش، (۱)

والقمر إذا تلاها ﴿٢﴾

سوگند به مه، چون پی [خورشید]رود. (۲)

والنهار إذا جلاها ﴿٣﴾

سوگند به روز، چون [زمین را]روشن گرداند، (۳)

واللیل إذا یغشاها ﴿٤﴾

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد، (۴)

والسماء وما بناها ﴿٥﴾

سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت، (۵)

والأرض وما طحاها ﴿٦﴾

سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد، (۶)

ونفس وما سواها ﴿٧﴾

سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد؛ (۷)

فألهمها فجورها وتقواها ﴿٨﴾

سپس پلیدکاری و پرهیزگاری اش را به آن الهام کرد، (۸)

قد أفلح من زکاها ﴿٩﴾

که هر کس آن را پاک گردانید، قطعا رستگار شد، (۹)

وقد خاب من دساها ﴿١٠﴾

و هر که آلوده اش ساخت، قطعا درباخت. (۱۰)

کذبت ثمود بطغواها ﴿١١﴾

[قوم]ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند. (۱۱)

إذ انبعث أشقاها ﴿١٢﴾

آنگاه که شقی ترینشان بر [پا]خاست. (۱۲)

فقال لهم رسول الله ناقة الله وسقیاها ﴿١٣﴾

پس فرستاده خدا به آنان گفت: «زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت]آب خوردنش را [حرمت نهید]». (۱۳)

فکذبوه فعقروها فدمدم علیهم ربهم بذنبهم فسواها ﴿١٤﴾

و [لی]دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر]را پی کردند، و پروردگارشان به [سزای]گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد. (۱۴)

ولا یخاف عقباها ﴿١٥﴾

و از پیامد کار خویش، بیمی به خود راه نداد. (۱۵)

انتهای پیام/