به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: این مطلب را روزنامه فرهیختگان مورد تأکید قرار داده و درباره مصادیقی از تضمین هایی که آمریکا باید بدهد، نوشته است: در میان بحث درباره نحوه احیای مجدد برجام نباید از یاد برد آنچه که هم اکنون باعث افزایش جدل ها پیرامون توافق هسته ای با ایران شده، خروج آمریکا از آن بوده است؛ پس یک نقطه مهم در مذاکرات فعلی علاوه بر بازگشت آمریکا به برجام سال ۲۰۱۵ و لغوتمامی تحریم ها، تأکید بر کسب تضمین های قابل اتکا از واشنگتن برای عدم تکرار مجدد این اتفاق است.

از آنجایی که ایران به آمریکا بی اعتماد است، نمی تواند به تضمین های این کشور اعتماد داشته باشد. از این رو تصمین های حقوقی برای عدم خروج واشنگتن از برجام به هیچ وجه مطمئن تلقی نمی شود. ریچارد فونتین، مدیرعامل اندیشگده CNAS درباره یکی از شاخه های تضمین حقوقی برجام که تصویب آن در گنگره آمریکا است، می گوید: «حتی اگر برجام تبدیل به یک پیمان شود و در کنگره نیز تصویب شود، بازهم تضمین کننده عدم خروج آمریکا و بازگشت تحریم ها نیست زیرا تاریخ نشان داده در زمانی که جورج بوش از پیمان ۳۰ ساله ABM و ترامپ از INF خارج شدند، کنگره در مقابل آنها ایستادگی نکرد.»

این مسئله که مورد اعتراف آمریکایی هاست نشان می دهد که ایران باید به دنبال کسب تضمین های قابل اتکایی به جز تضمین های حقوقی باشد. حتی اگر تضمین های حقوقی وجود نداشته باشد باز تضمین های مادی کارایی خود را خواهد داشت. در حوزه تضمین های مادی آمریکا می تواند بخشی کوچکی از ذخیره طلای خود را به داخل خاک ایران منتقل کند.

این ذخایر همانند آنچه در ذخایر آمریکا می گذرد، در ذخایر ایران تا زمان خروج احتمالی این کشور از برجام دست نخورده باقی می مانند. آمریکا دارای بیش از ۸ هزار تن ذخایر طلا است. هر تن طلا ۷۰ میلیون دلار قیمت دارد. انتقال ۲۰۰ یا ۴۰۰ تن طلا به ارزش

۱۴ تا ۲۸ میلیارد دلار یک تضمین قابل اتکا برای عدم خروج واشنگتن از برجام است.

ایران در صورت خروج مجدد آمریکا از برجام به زمان زیادی برای تولید مواد هسته ای به همان میزان که از کشور خارج شده است، نیاز دارد.همین مسئله یکی از عوامل انگیزه دهنده به واشنگتن برای خروج از برجام بود. در تضمین جدید ایران باید با کشورهای عضو توافق هسته ای یا یکی از آنها مانند روسیه که در دور قبل مقصد اورانیوم های صادرشده از ایران بود، به توافقی دست یابد که بر اساس آن درصورت خروج آمریکا از برجام اورانیوم غنی شده به همان میزانی که از ایران خارج شده به آن بازگردانده شود. این نوع از تضمین می تواند به کاهش انگیزه های آمریکا در خروج از برجام کمک کند.

تضمین های برجام اما نباید تنها منحصر به آمریکا باقی بمانند؛ زیرا واشنگتن حتی در زمانی که عضوی از توافق هسته ای بود به مفاد آن به طور کامل عمل نمی کرد. آمریکایی ها و اروپایی ها پس از اجرایی شدن برجام ادعا می کردند قادر به ارائه تضمین درباره همکاری بانک های بین المللی با ایران برای تامین مالی نیستند، زیرا این موسسات خصوصی به حساب می آیند و خود درباره فعالیت هایشان تصمیم می گیرند.

این یک مسئله داخلی برای کشورهای عضو برجام است و ایران نباید هزینه آن را بپردازد. این موضوع همچنین دارای راه حل های چندان پیچیده ای نیست و این کشورها می توانند از آمریکا مجوز فعالیت شرکت های خصوصی در ایران را اخذ کنند. به جز سرمایه گذاری در ساخت کارخانه ها، پالایشگاه ها و تاسیسات اقتصادی کشورهای عضو برجام همچنین باید مقادیر مشخصی سپرده گذاری ارزی بلندمدت در بانک های ایران داشته باشند. در شاخه سوم نیز باید خرید سطحی حداقلی از نفت به کشورهای غربی تضمین شود.