به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، یکی از ارکان سیاست خارجی رژیم صهیونیستی از دیرباز افزایش ارتباط با کشورهای قاره سیاه است که از گذشته به عنوان ذخایر غنی معادن الماس و سرزمین های بکر کشاورزی و منابع و کانی های زمینی و زیرزمینی معروف بوده است. تل آویو طی سالهای گذشته تلاش کرده با تمام ابزارهای ممکن و پتانسیل های سیاسی و دیپلماتیک، دامنه نفوذ خود در میان کشورهایی که همچنان در برابر رابطه با رژیم صهیونیستی مقاومت می کنند را گسترش دهد. گرچه فتنه های داخلی و فشار بر افکار عمومی و حاکمان کشورهای آپارتاید آفریقایی از مهمترین عوامل تاثیرگذاری سیاست اسرائیل در آفریقا بوده، اما طی سال های گذشته و با بهبود مناسبات امنیتی رژیم صهیونیستی با تعدادی از کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس از جمله عربستان سعودی و امارات متحده عربی، پتانسیل این کشورها نیز در راستای آغاز مناسبات رژیم صهیونیستی با کشورهای آفریقایی به کار گرفته شده است. در این مقاله به بررسی اهداف رژیم صهیونیستی در نفوذ به آفریقا، ابزارهای منطقه ای تل آویو برای گسترش این نفوذ و بررسی تفصیلی حضور شرکت های تجاری و امنیتی رژیم صهیونیستی در قاره سیاه می پردازیم.

لیبریا؛ الماس آفریقا در چنگال صهیونیست ها

لیبریا کشوری در غرب آفریقا به پایتختی مونروویا است. این کشور در حاشیه شمالی خلیج گینه در غرب قاره سیاه قرار گرفته است. لیبریا در سال ۱۸۴۷ توسط بردگان آزاد شده ای که از آمریکا به قاره افریقا برگشته بودند بنیاد شده و یکی از قدیمی ترین جمهوری های آفریقاست .

لیبریا اولین کشور آفریقا و سومین کشور جهان است که پس از شوروی و آمریکا در ۱۴ ماه می ۱۹۴۸ رژیم صهیونیستی را در سازمان ملل به رسمیت شناخت و از جمله ۳۳ کشور جهان می باشد که به قطعنامه تقسیم فلسطین رای مثبت داد . روابط مستحکم این کشور با آمریکا باعث شد تا از ابتدای اعلام موجودیت اسرائیل، روابط لیبریا و این رژیم در بالاترین سطح قرار داشته باشد . در سال ۱۹۵۴ رژیم صهیونیستی دفتر کنسولی خود را در مونروویا افتتاح کرد و در سال ۱۹۵۸ آن را به سفارت ارتقاء داد .

بن گورین نخست وزیر اسراییل و ویلیام نویمان رییس جمهور لیبریا نقش مهمی در پایه ریزی روابط دو طرف داشتند. در سال ۱۹۵۸ لیبریا اولین کشور آفریقایی بود که گلدا مایر وزیر خارجه وقت اسرائیل به آن سفر کرده و چندین توافقنامه محصول این دیدار بوده است. نویمان در سال ۱۹۶۲ به فلسطین اشغالی سفر کرد تا مناسبات کشورش با آن رژیم را گسترش دهد .

پس از درگذشت نویمان معاونش ویلیام تولبرت به مقام ریاست جمهوری این کشور رسید و در دوران او با جذب سرمایه گذاری خارجی استخراج آهن ۶۵ درصد و تولید کائوچو بیش از ۱۵درصد افزایش یافت . در زمان او مناسبات لیبریا با رژیم صهیونیستی همچنان مانند گذشته بود ، ولی تحت تاثیر مصوبات سازمان وحدت آفریقا و در پی جنگ اکتبر ۱۹۷۳ ، تولبرت مجبور به قطع روابط در ۲ نوامبر ۱۹۷۳ شد . در ۱۴ ژوئیه ۱۹۷۹ و در پی افزایش قیمت ها و نارضایتی های عمومی جبهه متحد پیشرفت لیبریا در مونروویا تظاهرات ضد دولتی وسیعی را تدارک دید . افزایش خشونت ها و تنش ها زمینه را برای یک کودتا نظامی فراهم ساخت و در ۱۲ آوریل ۱۹۸۰ ساموئل دوئه که نظامی رده پایینی بود توانست با یک کودتای خونین تولبرت و اطرافیانش را کشته و خود با درجه ژنرالی به ریاست جمهوری لیبریا برسد .

ساموئل دوئه در ابتدای حکومتش حزب دموکراتیک ملی لیبریا را تشکیل داد و با حمایت آمریکا و رژیم صهیونیستی یک دیکتاتوری نظامی را بر کشور حاکم ساخت. دوئه جهت تداوم رژیمش از مشاوران اسرائیلی دعوت کرد تا ارتش این کشور و خصوصا گارد ریاست جمهوری را آموزش دهند. بر این اساس تیمی از کارشناسان موساد جهت آموزش گارد ریاست جمهوری عازم لیبریا شدند تا دوره های مختلف نظامی را به نظامیان لیبریایی آموزش دهند.

در سال ۱۹۸۳ سر آغاز شروع مجدد روابط لیبریا و رژیم صهیونیستی بود در ۲۲ اوت آن سال ساموئل دوئه اولین رییس جمهور افریقایی بود که بعد از درخواست مصر مبنی بر تعلیق روابط با اسرائیل، وارد تل آویو شد. وی در این سفر با مقامات صهیونیست از جمله اسحاق شامیر مذاکرات مفصلی داشت و توافقنامه های زیادی را به امضا رساند .دوران حکومت دوئه در لیبریا عصر طلایی روابط میان اسراییل و لیبریا بود و رژیم صهیونیستی در ازای خدمات نظامی و امنیتی به دیکتاتوری وی ، امتیازات زیادی در معادن الماس و آهن و تولید کائوچو به دست آورد.

تنش قبیله ای و بحران اقتصادی در سال ۱۹۹۰ زمینه را برای یک جنگ داخلی خونین و طولانی فراهم کرد که علاوه بر براندازی و ترور دوئه به کشته شدن حدود ۲۵۰ تا ۴۰۰ هزار نفر منتهی شد. جنگ داخلی لیبریا حدود یک دهه به طول کشید.

جنگ داخلی سیرالئون و لیبریا بهترین زمان برای رژیم صهیونیستی بود ، عمال این رژیم با برقراری ارتباط با شورشیان ضمن خرید هزاران قطعه الماس مرغوب که در اردوگاههای کار اجباری کشف و استخراج می شد، سلاح و تجهیزات مورد نیاز شورشیان را نیز تهیه می کردند ، در حقیقت مهم ترین عاملی که باعث شد تا این جنگ خانمان سوز بیش از یک دهه طول بکشد و به کشته شدن صدها هزار نفر بینجامد، نقش فعال رژیم صهیونیستی در این درگیری ها بود.

با پایان جنگ داخلی، در سال ۲۰۰۵ خانم الن جانسون سرلیف ملقب به بانوی آهنین آفریقا در این کشور به مقام ریاست جمهوری رسید، وی اولین زنی بود که در قاره سیاه با رای مردم به قدرت رسیده است.

مناسبات رژیم صهیونیستی و لیبریا در دوران ریاست جمهوری خانم سرلیف ترمیم و گسترش یافت ، سفر رییس جمهور لیبریا در ۱۸ تا ۲۰ نوامبر ۲۰۰۷ به فلسطین اشغالی و ملاقات با اولمرت نخست وزیر وقت این رژیم زمینه را برای گسترش مناسبات دوجانبه را فراهم آورد .

این مناسبات در زمینه کشاورزی و همکاریهای امنیتی و نظامی گسترش پیدا کرد. سرمایه گذاری صهیونیست ها در معادن الماس لیبریا پس از رفع تحریم های بین المللی در سال ۲۰۰۸ افزایش یافت. رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۱۰ مبلغ ۷ میلیارد دلار صادرت الماس داشت که بخش زیادی از آن مربوط به الماسهای غرب آفریقا می باشد .

در سال ۲۰۱۰ شرکت صهیونیستی اورمات که در زمینه ساخت نیروگاه برق فعالیت می کند قرار داد تعمیر و ساخت نیروگاه مونروویا که در جریان جنگ داخلی این کشور تقریبا نابود شده بود را با دولت لیبریا به امضا رساند.

اوگاندا

سفر نتانیاهو به اوگاندا در جولای سال ۲۰۱۶ به مناسبت سالروز کشته شدن برادر بزرگ ترش جاناتان نتانیاهو در فرودگاه عنتیبی اوگاندا در سال ۱۹۷۶ بود. روابط کامپالا با تل آویو در دوران یوری موسونی رئیس جمهور کنونی این کشور گرم و صمیمی است. اوگاندا از سال ۱۹۹۴ تاکنون در اولویت اصلی رژیم صهیونیستی و دولت های غربی قرار داشته است. در آن زمان اوگاندا عناصر ارتش خود را به سومالی , عراق و افغانستان ارسال کرد و در مقابل از کمک ۷۵۰ میلیون دلاری آمریکا در سال بهره مند شد که ۱۷۰ میلیون دلار آن کمکهای نظامی بود. موسونی برخلاف رئیس جمهور فقید این کشور عیدی امین خود را متحد قوی اسرائیل نشان داده و بارها به سرزمین های اشغالی سفر کرده است. رژیم صهیونیستی همچنین آموزش افسران اوگاندایی را نیز در برنامه کاری خود دارد و سلاح های خود را به صورت دائمی به این کشور صادر می کند. در سازمان ملل متحد نیز اوگاندا همواره به نفع رژیم اسرائیل رای می دهد.

اوگاندا کشوری در حاشیهٔ دریاچه ویکتوریا واقع در شرق میانه آفریقا است. همسایه های آن عبارتند از: سودان جنوبی، کنگو، رواندا، بروندی، تانزانیا، کنیا. پایتخت اوگاندا کامپالا است.

جمعیت این کشور ۳۷ میلیون و ۸۷۰ هزار نفر است. زبان اول رسمی در اوگاندا انگلیسی و زبان رسمی دوم سواحلی است. واحد پول این کشور شیلینگ اوگاندا است. ۸۵ درصد مردم این کشور مسیحی و ۱۲ درصد مسلمان هستند.

نظام سیاسی اوگاندا جمهوری است و دارای پارلمان قانونگذاری است. یووری موسونی، رئیس جمهوری اوگاندا، در ژانویه ۱۹۸۶ و در پی جنگ های چریکی شش ساله بر سر کار آمد. او نخست وزیر و دیگر وزیران را انتصاب می کند. شورای مقاومت ملی با ۲۷۸ عضو نقش مشورتی دارد و متشکل است از ۲۱۰ عضو که به طور غیر مستقیم انتخاب شده اند و ۶۸ عضو منتصب از سوی رئیس جمهور است.

ادامه دارد …