یک مستندساز در لبنان:

مسعود دهنوی، مستندساز از بیروت در گفت وگوی تصویری با برنامه «به افق فلسطین» شبکه افق در پاسخ به این سوال که تصورت پیش از رفتن به لبنان با ورودت به آنجا متفاوت بود؟ گفت: بله. من قبلا می دانستم در اینجا محدودیت هایی وجود دارد و فضا به نسبت عراق و سوریه به شدت حفاظتی و امنیتی است. به نسبت بحران های دیگری که با آدم ها سروکار داریم، در معرکه غزه با آدم های معمولی رو به رو نیستیم.

دهنوی ادامه داد: وظیفه مستندساز حضور در میدان و سوژه یابی است. هنوز سازوکار نظام مندی در رسانه ها وجود ندارد، که چند سال برنامه ریزی دقیق صورت گیرد و افراد را در موقعیت های مختلف از نظر سفید بودن و مسائل حفاظتی بیازماید. اینکه استعلام ها از قبل گرفته شده باشد و قبلا نامه ها و مجوزهایشان ثبت شده باشد. در نهایت، اگر مستندسازی راهی بیروت شد، مثل من یک هفته در هتل نباشد، تا مجوزشان صادر شود!

این مستندساز با بیان اینکه این محدودیت برای خبرنگاران و مستندسازان کشور های دیگر صدق نمی کند، افزود: ما چند روز به دنبال مجوز هستیم و خبر داریم خبرنگاران و مستندسازان خبرگزاری های دیگر خیلی راحت در خط جنگ حضور دارند. در حالی که همه به ما می گویند حضور در خط ممنوع است و کسی اجازه ورود به آنجا ندارد. ما حتی برای ورود به جنوب لبنان اجازه نداریم. به هر حال من یک مستندسازم. اگر دوربینم هم روشن نکنم، باید کار پژوهشی انجام دهم.

وی خاطرنشان کرد: البته به آن ها حق می دهم. اگر خدایی نکرده در این جنگ اتفاقی برای ما بیفتد و زخمی و اسیر شویم، احتمالا جنگ روی دیگر خود را نشان دهد. شاید رژیم صهیونیستی منتظر بهانه ای است تا بگوید ایرانی ها در اینجا حضور دارند. از طرفی، ما از نیرو های نظامی که سال ها با ایرانی ها کار کردند و آن ها را می شناسند، انتظار دیگری داریم.

دهنوی درباره حضورش در بیروت گفت: حضور الانم به لطف روایت فتح است. همکاران روایت فتح دست به دست هم دادند، تا ما بدون مشکل در لبنان کار کنیم. اما الان مشکلاتمان در اینجاست. ما باید به همه خودمان را ثابت کنیم، که کی هستیم، برای چه آمدیم، اجازه ورود بگیریم و بگوییم کارمان را بلد هستیم و حواسمان هست مثل آقای x در جایی نرویم که دردسرساز باشد!

این مستندساز درباره محدودیت هایی که برای خبرنگاران ایرانی در لبنان وجود دارد، توضیح داد: ما روز اول حدود دو ساعت با یک مسئول لبنانی صحبت می کردیم، که به او بگوییم باید در منطقه حضور داشته باشیم. آن مسئول لبنانی گفت به واسطه حضور آقای مقصودی و اتفاقات عجیب بعد از آن محدودیت ها بیشتر شد. فکر می کنم این محدودیت برای ایرانی هاست. چون خبر دارم همکاران الجزیره در منطقه هستند. اما برای ایرانی ها این سخت گیری افزایش یافته است. اگر خدایی نکرده حضور آقای مقصودی منجر به اسارتشان می شد، آنطور که من شنیدم ورق جنگ تغییر می کرد و برای اسرائیلی ها سوال می شد ایرانی ها آنجا چکار می کنند!

وی در پاسخ به این سوال که دیروز سهیل کریمی مستندساز گفته بود که بیشتر ممنوعیت ها از سوی نهاد های داخلی است، تا نهاد های کشور هایی مانند لبنان. آیا برای شما و مستندسازان ایرانی هم همینطور است؟ تصریح کرد: من به قضیه خوشبینانه تر نگاه می کنم. بنظرم ممنوعیت ها به این خاطر است که لبنانی ها مسئولیت حفاظت جانمان را به عهده دارند و ترجیح می دهند خودشان را به دردسر نیندازند.

دهنوی درباره فضای لبنان بعد از سخنرانی سید حسن نصرالله گفت: ما هر جای بیروت می رفتیم، می دیدیم مردم در مغازه ها، هتل و … اخبار را دنبال می کنند. در اماکن عمومی برنامه های سرگرم کننده ندیدم، که مردم تماشا کنند. همه درگیر جنگ غزه هستند. آنطور که قبل سخنرانی حس و حال مردم لبنان را دیدم، مردم فکر می کردند سید حسن نصرالله یا هشدار جدی می دهد یا دستور نظامی صادر می کند. بعد از آن حس ناامیدی در مردم دیده می شد. اما همگی آنان تمهیدات سید را قبول کردند و بعد از سخنرانی فضای ملتهب فراگیر شدن جنگ کمتر شد.

این مستندساز در پاسخ به این سوال که اوضاع غزه به چه صورت است؟ گفت: مستندسازی متفاوت تر از گزارشگری و خبرنگاری است. مستندساز کاری را انجام می دهد، که قرار است در تاریخ ماندگار شود. به همین دلیل، سوژه یابی و یافتن قصه در مستندسازی مهم است. تفاوت مهم جنگ غزه با بحران های دیگر در این است که ما حتما باید در میدان حضور داشته باشیم. من شاید در تخیلاتم قصه ها و سوژه هایی داشتم، ولی تا وقتی بیروت نبودم نمی توانستم آن ها را به تصویر بکشم. به همین دلیل، حضور در این معرکه اولین قدم مستندساز است و بعد باید تحقیقات را به صورت میدانی انجام دهد.