به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، نشئۀ دنیا، عرصه ای ناپایدار است که خداوند آن را میدانی برای تاختن و کاشتن و ساختن قرار داده است؛ تاختن در عرصۀ عبودیت و همسو شدن با برنامۀ خدا و کاشتن اعمال صالح و حسنه و ساختن و آبادسازی برزخ و قیامت با همان اعمال نیکو. سپس خداوند در دنیا برای هر امری، اجل و پایانی قرار داد؛ و اجل انسان ها را با مرگ و جداشدن جان از تن وی رقم زد و فرمود «کل نفس ذائقة الموت ثم إلینا ترجعون؛ هر فردی طعم موت را می چشد، سپس بسوی ما بازگردانده می شوید». (عنکبوت۵۷) و از باب سنجش و آزمون انسان ها نیز اینگونه فرمود «کل نفس ذائقة الموت و نبلوکم بالشر و الخیر فتنة و إلینا ترجعون؛ هر نفسی طعم موت را می چشد و ما شما را از باب فتنه و آزمون، به شر و خیر مبتلا می کنیم و (در نهایت) بسوی ما بازگردانده می شوید».

پس مرگ، حق است و گریزی از آن نیست؛ اما خداوند بر اساس حکمت خویش گاهی به افراد طول عمر می دهد و گاهی ممکن است فرد را در همان طفولیت به مرگ مبتلا کند. اما در این راستا از سؤالات رایجی که ذهن مردم را به خود درگیر می کند، وضعیت آن دسته از اطفالی است که در همان دوران کودکی فوت می کنند و وارد عالم برزخ می شوند. امام صادق (ع) در این باره به نکات شگفت آوری اشاره می کنند.

ابوبصیر می گوید امام صادق (ع) فرمود إذا مات طفل من أطفال المؤمنین نادی مناد فی ملکوت السماوات و الأرض ألا إن فلان بن فلان قد مات فإن کان مات والداه أو أحدهما أو بعض أهل بیته من المؤمنین دفع إلیه یغذوه و إلا دفع إلی فاطمة ع تغذوه حتی یقدم أبواه أو أحدهما أو بعض أهل بیته فتدفعه إلیه. یعنی «هنگامی که کودکی از مؤمنان بمیرد، نداکننده ای در ملکوت آسمانها و زمین فریاد کند که فرزند فلانی جان سپرد؛ پس اگر پیش از وی پدر و مادر یا یکی از این دو یا دیگری از خویشان مؤمن او از دنیا رفته باشد، آن طفل را به او بسپارند و اگر کسی را در آن دنیا نداشته باشد، سرپرستی او را به فاطمه زهرا (س) واگذارند و تحت نظر او پرورش یابد تا پدر و مادر یا یکی از ایشان یا بعض دیگر از خویشاوندانش باو ملحق شود و آنگاه به او بسپارند».

طبق این روایت، اگر والدین طفل از دنیا نرفته باشند، سرپرستی کودک بر عهدۀ مادر مهربان امت، یعنی فاطمه زهرا (س) است و این خود توفیقی بسیار عظیم برای آن کودک خواهد بود؛ مضاف بر اینکه تغذیۀ معنوی آن طفل را نیز آن بانوی بزرگوار بر عهده دارند. این مسئله به تنهایی مایۀ تسکین آن دسته از خانواده های مؤمنی خواهد بود که داغ فرزند بر دل دارند.

اما آن حضرت در روایتی دیگر به وجه دیگری از این ماجرا اشاره دارند. امام فرمود: إن الله تبارک و تعالی کفل إبراهیم و سارة أطفال المؤمنین یغذوانهم بشجرة فی الجنة لها أخلاف کأخلاف البقر فی قصر من درة فإذا کان یوم القیامة ألبسوا و طیبوا و أهدوا إلی آبائهم فهم ملوک فی الجنة مع آبائهم و هو قول الله عز و جل و الذین آمنوا و اتبعتهم ذریتهم بإیمان ألحقنا بهم ذریتهم.

یعنی خداوند تبارک و تعالی، ابراهیم و ساره همسرش را سرپرست اطفال متوفای مؤمنین فرموده و در بهشت درختی است دارای دوش هایی همانند پستان گاو و آن درخت در کاخی است که از در ساخته شده. هنگامی که روز قیامت شود، آن کودکان را لباس نو بپوشانند و معطرشان کنند و به پدر و مادرشان بازگردانند، و اینان فرمانروایان بهشتند و با پدرانشان هستند و این است معنی گفتار خداوند عز و جل که فرموده: و الذین آمنوا و اتبعتهم ذریتهم بإیمان ألحقنا بهم ذریتهم؛ و آن کسان که ایمان آورده اند و فرزندانشان آنان را در اعتقاد و عمل پیروی کرده اند، آن فرزندان را به آنان ملحق خواهیم کرد. (طور۲۱)

منابع:

* من لا یحضره الفقیه، (شیخ صدوق) ج۳، ص۴۹۰

* عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، (ابن ابی جمهور) ج۳ ، ص ۲۸۷.

انتهای پیام/