سکوت نازنین ملایی شکست؛ بورسیه IOC؟ من ماهیانه ۱۲۰۰ یورو از جیب هزینه می کنم / خسته شدم از بس جنگیدم و به نقطه اول برگشتم
کد خبر: ۷۱۳۵۰۹ | ۱۴۰۴/۰۲/۲۵ ۰۹:۳۵:۲۰
روزبه دلاور| کمیته ملی المپیک ایران اسامی دوازده ورزشکاری را که از سوی کمیته بین المللی المپیک (IOC) بورسیه ماهانه دریافت می کنند، اعلام کرد.
به گزارش روزنامه اعتماد، این ورزشکاران قرار است ماهیانه مبلغ ۷۵۰ دلار از IOC دریافت کنند که رقمی قابل توجه برای حمایت مالی از آنها در مسیر آماده سازی برای رویدادهای آتی از جمله المپیک محسوب می شود. با این حال، عدم حضور نام برخی چهره های شناخته شده و موفق در این فهرست که ظاهرا با تصمیم فدراسیون های آن رشته و کمیته ملی المپیک صورت گرفته پرسش هایی را ایجاد کرده و به نظر می رسد نفراتی نیز بودند که می توانستند در این لیست حمایتی قرار گیرند. یکی از ورزشکارانی که سابقه دریافت این مزایا را دارد اما در این دوره نامش بین ورزشکاران قرار نگرفت، نازنین ملایی است. ملایی که افتخارات زیادی در رشته روئینگ برای کشورمان به ارمغان آورده مدتی است که با هزینه شخصی در کشور بلژیک مشغول تمرین است.
خبر دارید که اسامی ورزشکاران بورسیه المپیک اعلام شد؟
بله و برای من هیچ اهمیتی ندارد!
از اینکه نام شما بین نفرات نیست ناراحت نیستید؟
نه. مگر چه اتفاقی افتاده که ناراحت شوم؟ من یک سال اخیر در اردو نبودم و نقدی هم ندارم. باید واقع گرا باشیم.
اما حق طبیعی یک ورزشکار است که دوست داشته باشد از درآمد هفتصد دلاری این بورسیه استفاده کند.
بله. من الان با هزینه های خودم آمدم بلژیک و تنها تمرین می کنم اما نمی توانم به فدراسیون یا هرکسی اجبار کنم که این کار را برای من انجام دهند! این یک مساله انتخابی است و من نمی توانم نظری دهم چون سال هاست برای آنچه که در ورزش می خواستم جنگیدم و دیگر به جایی می رسید که دیگر توان جنگیدن برای رسیدن به آن را ندارید! وقتی هرچقدر می جنگید و بازهم به گزینه اول می رسید نباید ادامه داد بلکه، باید جای خودتان را تغییر دهید!
منظور شما که مهاجرت نیست؟
نه .من الان خارج از کشور هستم و ماهیانه ۱۲۰۰ یورو بلکه بیشتر هزینه تمریناتم را می دهم اما حرف هایم ربطی به مهاجرت ندارد. این هزینه ها را از جیب می دهم برای آمادگی در تیم ملی. متاسفانه ما نه اسپانسر داریم چون دیده نمی شود و از طرفی آنچنان خبرساز نیست. از آنجایی که محدودیت های کشوری هم داریم اسپانسرهای خارجی هم نمی توانیم داشته باشیم یا طرف مقابل قبول نمی کند و می گویند در ایران فروش نداریم. مجبوریم از جیب مبارک هزینه کنیم و چاره ای به جز از این نداریم!
تکلیف آنهایی که به قول شما از جیب مبارک نمی توانند خرج کنند، چیست؟
جیب مبارک من هم پر نیست! هرچه که برای آینده ام است را دارم می زنم. یک قماری می کنم که برد و باختش معلوم نیست.
جدا سازی فدراسیون روئینگ از قایقرانی باعث بهبود وضعیت ورزشکاران نشد؟
کمی درک از رشته ما بهتر شد اما از لحاظ پایه ای هنوز خیلی عقبیم و نتوانستیم تغییر دهیم. ما هنوز امکانات سطح دنیا را نداریم که به نتایج سطح جهانی برسیم. تا کی فقط باید در آسیا مقام بیاوریم؟ تا زمانی که در سطح جهانی که هزینه بردار است شرکت نکنم وضعیت همین است.
فکر می کنید اگر زور فدراسیون می رسید می توانستند برای شما سهمیه بگیرند تا این حد از جیب هزینه نکنید؟
خب من با فدراسیون چندین ماه قبل حرف زدم و جواب آنها از نظر من غیرمنطقی نبود. من یک سال در اردو نبودم و ممکن است ورزشکاران دیگر معترض شوند که من هم گفتم باشد، می روم تمرین می کنم و بازهم برتری خودم را نشان می دهم تا بقیه ورزشکاران هم اعتراضی نداشته باشند اما تایم بورسیه زودتر بود و من هم چوب جادو ندارم که بزنم و سریع یکسری اتفاقات رخ دهد! کاری نمی توانم در این مورد انجام دهم. کار خودم را می کنم برای کشورم حالا یا کشورم قبول می کند و هزینه های من را پرداخت می کند یا قبول نمی کند .
دریافت بورسیه برای ورزشکارانی که انتخاب شدند شفاف یا عادلانه بود؟
به نظر من هیچ چیزی را نمی شود صد گفت اما بر اساس شرایطی که ورزشکاران در یک سال گذشته داشتند، بله اینها در پاریس موفق بودند و انتخاب شدند اما از نظر من بازهم جای انتخاب وجود داشت. مثلا زمانی که بورسیه توکیو را انتخاب شدم از ۲۰۱۵ تا قبل از سال شروع المپیک مدال های مختلفی گرفتم. یعنی رزومه ای پشت سرم بود که چند سال ثابت می کرد که ورزشکار برتری هستم . به نظرم ورزشکارانی باید انتخاب شوند که موفقیت هایشان در سه، چهار سال گذشته استمرار داشته است. وقتی ورزشکاری استمرار نداشته موفقیتش جای ریسک دارد و صدای بقیه ورزشکاران را در می آورد . من خودم را مبرا می دانم و دخالتی ندارم چون این انتخاب با فدراسیون بود. شخصا یک مسوولیتی به من دهند تا پای مرگ هم می روم! حالا هر کسی که انتخاب کردند باید پای مسوولیت خودشان بمانند و ورزشکاران هم عنوانی دارند قطعا باید از آن محافظت کنند.
سال ۲۰۲۰ چقدر به شما بورسیه تعلق می گرفت؟
پانصد دلار. فکر می کنم دلار سه هزار تومان بود. هرماه واریز می کردند به حساب کمیته المپیک جهانی و هر چهارماه یک بار به ما تعلق می گرفت که تا روند اداری اش انجام شود که به ما ریالی اش تعلق بگیرد شش ماه می شد که با ارز نیمایی به ما می پرداختند! حالا امسال نمی دانم به چه شکل است اما ما هرچقدر خواستیم ارز به قیمت بازار دهند قبول نکردند، امیدوارم امسال به نفع ورزشکاران باشد.
در این یک سال چرا در اردوها حضور نداشتید؟
من در یک سال نه سلامی کرده بودم و نه خداحافظی بلکه، بعضی خبرگزاری ها نوشتند که خداحافظی کردم. من فقط سکوت کردم. قطعا به ورزش هم ربط داشت که در اردوها نبودم.
اما همین یک سال غیبت شما دلیلی شد تا سهمیه بورسیه را از دست دهید؟
اهمیتی برای من ندارد! واقعا اینکه حق این افراد بوده انتخاب شوند یا نه هم اهمیت ندارد چون تجربه ۱۸ساله ام در اردوها به من ثابت کرده که چه نفر اول المپیک و چه نفر آخر استانی شهر خودت باشی، هیچ تفاوتی در واقعیت امر نیست! چرا که همیشه درگیر این هستی که بقیه چی می گویند! در جامعه ورزشی و در زندگی ما آدم های این مملکت را گزینه «بقیه چی می گویند » گرفته! از در خانه بیرون بیایی تا آب بخوری باید ببینی بقیه چی می گویند! از بس برای بقیه زندگی کردیم روی پیشرفت خودمان فوکوس نمی کنیم. در نتیجه فلان امکانات به فلان ورزشکار داده نمی شود چون نگرانند بقیه چه می گویند! خب اگر بقیه هم می توانستند با آن امکانات پیشرفت می کردند.
بعضی از انتخاب های بورسیه ممکن است سفارشی و از نهادهای غیرورزشی باشد؟
نه. اصلا چنین چیزی نیست. می شود گفت سفارش برای یک یا دو سال است اما من هجده سال است که در این ورزش هستم و در تمام این مدت برای یک پارو، یک قایق، یک اتاق، یک وعده نهار متفاوت همیشه حرف بقیه چی می گویند وسط بوده است! من این همه سال زحمت کشیدم چرا بقیه که اندازه من تلاش نکردند باید همان قدر امکانات بگیرند؟ باید منی که پنج روز تلاش می کنم با کسی که پنج ساعت تلاش می کند در یک سبد سنجیده شود؟ اینها را می گوییم می گویند ورزشکار سالاری است در صورتی که این شایسته سالاری است.برای رسیدن به جایگاه و امکانات بهتر باید بیشتر تلاش کرد. در ورزش ما وقتی با تلاش به جایگاه بالاتری می رسیم بازهم باید حواسمان به پایین تر از خودمان باشد. یعنی فرقی ندارد که ریاضت بکشیم یا نه! وقتی من ۲۰ تا مدال دارم با یکی که ۵ تا مدال دارد امکانات یکی داریم خب من هم بروم ۵ تا مدال بگیرم. چه کاری است! در جوایز هم همین است که ۴ تا مدال می گیرم اما پول یک مدال را می دهند.
روزبه دلاور| کمیته ملی المپیک ایران اسامی دوازده ورزشکاری را که از سوی کمیته بین المللی المپیک (IOC) بورسیه ماهانه دریافت می کنند، اعلام کرد.
به گزارش روزنامه اعتماد، این ورزشکاران قرار است ماهیانه مبلغ ۷۵۰ دلار از IOC دریافت کنند که رقمی قابل توجه برای حمایت مالی از آنها در مسیر آماده سازی برای رویدادهای آتی از جمله المپیک محسوب می شود. با این حال، عدم حضور نام برخی چهره های شناخته شده و موفق در این فهرست که ظاهرا با تصمیم فدراسیون های آن رشته و کمیته ملی المپیک صورت گرفته پرسش هایی را ایجاد کرده و به نظر می رسد نفراتی نیز بودند که می توانستند در این لیست حمایتی قرار گیرند. یکی از ورزشکارانی که سابقه دریافت این مزایا را دارد اما در این دوره نامش بین ورزشکاران قرار نگرفت، نازنین ملایی است. ملایی که افتخارات زیادی در رشته روئینگ برای کشورمان به ارمغان آورده مدتی است که با هزینه شخصی در کشور بلژیک مشغول تمرین است.
خبر دارید که اسامی ورزشکاران بورسیه المپیک اعلام شد؟
بله و برای من هیچ اهمیتی ندارد!
از اینکه نام شما بین نفرات نیست ناراحت نیستید؟
نه. مگر چه اتفاقی افتاده که ناراحت شوم؟ من یک سال اخیر در اردو نبودم و نقدی هم ندارم. باید واقع گرا باشیم.
اما حق طبیعی یک ورزشکار است که دوست داشته باشد از درآمد هفتصد دلاری این بورسیه استفاده کند.
بله. من الان با هزینه های خودم آمدم بلژیک و تنها تمرین می کنم اما نمی توانم به فدراسیون یا هرکسی اجبار کنم که این کار را برای من انجام دهند! این یک مساله انتخابی است و من نمی توانم نظری دهم چون سال هاست برای آنچه که در ورزش می خواستم جنگیدم و دیگر به جایی می رسید که دیگر توان جنگیدن برای رسیدن به آن را ندارید! وقتی هرچقدر می جنگید و بازهم به گزینه اول می رسید نباید ادامه داد بلکه، باید جای خودتان را تغییر دهید!
منظور شما که مهاجرت نیست؟
نه .من الان خارج از کشور هستم و ماهیانه ۱۲۰۰ یورو بلکه بیشتر هزینه تمریناتم را می دهم اما حرف هایم ربطی به مهاجرت ندارد. این هزینه ها را از جیب می دهم برای آمادگی در تیم ملی. متاسفانه ما نه اسپانسر داریم چون دیده نمی شود و از طرفی آنچنان خبرساز نیست. از آنجایی که محدودیت های کشوری هم داریم اسپانسرهای خارجی هم نمی توانیم داشته باشیم یا طرف مقابل قبول نمی کند و می گویند در ایران فروش نداریم. مجبوریم از جیب مبارک هزینه کنیم و چاره ای به جز از این نداریم!
تکلیف آنهایی که به قول شما از جیب مبارک نمی توانند خرج کنند، چیست؟
جیب مبارک من هم پر نیست! هرچه که برای آینده ام است را دارم می زنم. یک قماری می کنم که برد و باختش معلوم نیست.
جدا سازی فدراسیون روئینگ از قایقرانی باعث بهبود وضعیت ورزشکاران نشد؟
کمی درک از رشته ما بهتر شد اما از لحاظ پایه ای هنوز خیلی عقبیم و نتوانستیم تغییر دهیم. ما هنوز امکانات سطح دنیا را نداریم که به نتایج سطح جهانی برسیم. تا کی فقط باید در آسیا مقام بیاوریم؟ تا زمانی که در سطح جهانی که هزینه بردار است شرکت نکنم وضعیت همین است.
فکر می کنید اگر زور فدراسیون می رسید می توانستند برای شما سهمیه بگیرند تا این حد از جیب هزینه نکنید؟
خب من با فدراسیون چندین ماه قبل حرف زدم و جواب آنها از نظر من غیرمنطقی نبود. من یک سال در اردو نبودم و ممکن است ورزشکاران دیگر معترض شوند که من هم گفتم باشد، می روم تمرین می کنم و بازهم برتری خودم را نشان می دهم تا بقیه ورزشکاران هم اعتراضی نداشته باشند اما تایم بورسیه زودتر بود و من هم چوب جادو ندارم که بزنم و سریع یکسری اتفاقات رخ دهد! کاری نمی توانم در این مورد انجام دهم. کار خودم را می کنم برای کشورم حالا یا کشورم قبول می کند و هزینه های من را پرداخت می کند یا قبول نمی کند .
دریافت بورسیه برای ورزشکارانی که انتخاب شدند شفاف یا عادلانه بود؟
به نظر من هیچ چیزی را نمی شود صد گفت اما بر اساس شرایطی که ورزشکاران در یک سال گذشته داشتند، بله اینها در پاریس موفق بودند و انتخاب شدند اما از نظر من بازهم جای انتخاب وجود داشت. مثلا زمانی که بورسیه توکیو را انتخاب شدم از ۲۰۱۵ تا قبل از سال شروع المپیک مدال های مختلفی گرفتم. یعنی رزومه ای پشت سرم بود که چند سال ثابت می کرد که ورزشکار برتری هستم . به نظرم ورزشکارانی باید انتخاب شوند که موفقیت هایشان در سه، چهار سال گذشته استمرار داشته است. وقتی ورزشکاری استمرار نداشته موفقیتش جای ریسک دارد و صدای بقیه ورزشکاران را در می آورد . من خودم را مبرا می دانم و دخالتی ندارم چون این انتخاب با فدراسیون بود. شخصا یک مسوولیتی به من دهند تا پای مرگ هم می روم! حالا هر کسی که انتخاب کردند باید پای مسوولیت خودشان بمانند و ورزشکاران هم عنوانی دارند قطعا باید از آن محافظت کنند.
سال ۲۰۲۰ چقدر به شما بورسیه تعلق می گرفت؟
پانصد دلار. فکر می کنم دلار سه هزار تومان بود. هرماه واریز می کردند به حساب کمیته المپیک جهانی و هر چهارماه یک بار به ما تعلق می گرفت که تا روند اداری اش انجام شود که به ما ریالی اش تعلق بگیرد شش ماه می شد که با ارز نیمایی به ما می پرداختند! حالا امسال نمی دانم به چه شکل است اما ما هرچقدر خواستیم ارز به قیمت بازار دهند قبول نکردند، امیدوارم امسال به نفع ورزشکاران باشد.
در این یک سال چرا در اردوها حضور نداشتید؟
من در یک سال نه سلامی کرده بودم و نه خداحافظی بلکه، بعضی خبرگزاری ها نوشتند که خداحافظی کردم. من فقط سکوت کردم. قطعا به ورزش هم ربط داشت که در اردوها نبودم.
اما همین یک سال غیبت شما دلیلی شد تا سهمیه بورسیه را از دست دهید؟
اهمیتی برای من ندارد! واقعا اینکه حق این افراد بوده انتخاب شوند یا نه هم اهمیت ندارد چون تجربه ۱۸ساله ام در اردوها به من ثابت کرده که چه نفر اول المپیک و چه نفر آخر استانی شهر خودت باشی، هیچ تفاوتی در واقعیت امر نیست! چرا که همیشه درگیر این هستی که بقیه چی می گویند! در جامعه ورزشی و در زندگی ما آدم های این مملکت را گزینه «بقیه چی می گویند » گرفته! از در خانه بیرون بیایی تا آب بخوری باید ببینی بقیه چی می گویند! از بس برای بقیه زندگی کردیم روی پیشرفت خودمان فوکوس نمی کنیم. در نتیجه فلان امکانات به فلان ورزشکار داده نمی شود چون نگرانند بقیه چه می گویند! خب اگر بقیه هم می توانستند با آن امکانات پیشرفت می کردند.
بعضی از انتخاب های بورسیه ممکن است سفارشی و از نهادهای غیرورزشی باشد؟
نه. اصلا چنین چیزی نیست. می شود گفت سفارش برای یک یا دو سال است اما من هجده سال است که در این ورزش هستم و در تمام این مدت برای یک پارو، یک قایق، یک اتاق، یک وعده نهار متفاوت همیشه حرف بقیه چی می گویند وسط بوده است! من این همه سال زحمت کشیدم چرا بقیه که اندازه من تلاش نکردند باید همان قدر امکانات بگیرند؟ باید منی که پنج روز تلاش می کنم با کسی که پنج ساعت تلاش می کند در یک سبد سنجیده شود؟ اینها را می گوییم می گویند ورزشکار سالاری است در صورتی که این شایسته سالاری است.برای رسیدن به جایگاه و امکانات بهتر باید بیشتر تلاش کرد. در ورزش ما وقتی با تلاش به جایگاه بالاتری می رسیم بازهم باید حواسمان به پایین تر از خودمان باشد. یعنی فرقی ندارد که ریاضت بکشیم یا نه! وقتی من ۲۰ تا مدال دارم با یکی که ۵ تا مدال دارد امکانات یکی داریم خب من هم بروم ۵ تا مدال بگیرم. چه کاری است! در جوایز هم همین است که ۴ تا مدال می گیرم اما پول یک مدال را می دهند.
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «سکوت نازنین ملایی شکست؛ بورسیه IOC؟ من ماهیانه ۱۲۰۰ یورو از جیب هزینه می کنم / خسته شدم از بس جنگیدم و به نقطه اول برگشتم» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.